تصادف مرگ‌بار؛ قتل یا حادثه ناخواسته؟

به گزارش شرق؛ خبر زیر گرفته‌شدن راننده جوان در اسفند سال ۹۸ به مأموران داده شد. شهروندان به مأموران گزارش دادند راننده یک پژو ۲۰۷ دنده‌عقب حرکت کرد و راننده یک سراتو را که پیاده شده بود، زیر گرفت و متواری شد. با توجه به تصاویر دوربین‌های مداربسته که در آن اطراف بود، مأموران پلاک پژو ۲۰۷ را پیدا و راننده را شناسایی و بعد از دو ماه بازداشت کردند. مرد راننده به مأموران گفت: من به عمد راننده سراتو را زیر نگرفتم. روز حادثه با نامزدم به سمت خیابان شریعتی می‌رفتیم که یک سراتو کنار من توقف کرد. او چپ‌چپ نگاه کرد و من احساس کردم قصد درگیری دارد. حرکت کردم.

در حین حرکت او فحاشی کرد و حرف‌های بدی به من زد و بعد هم جلویم پیچید. متهم ادامه داد: آن فرد می‌خواست به من حمله کند و من سعی داشتم از دستش فرار کنم. او مرا تعقیب کرد و در یک کوچه بن‌بست گیر افتادم. وقتی پیاده شد که من را بزند، دنده‌عقب گرفتم تا فرار کنم. در این حین به او برخورد کردم. اصلا قصدم این نبود که او را بکشم. پرونده بعد از تکمیل تحقیقات و صدور کیفرخواست برای رسیدگی به دادگاه کیفری استان تهران ارسال شد.

در ابتدای جلسه رسیدگی پدر و مادر مقتول به‌عنوان ولی‌دم در جایگاه حاضر و خواستار صدور حکم قصاص شدند. آنها گفتند: پسر ما از صبح تا شب سر کار بود. او پسر سربه‌راه و بسیار مؤدبی بود و اصلا دعوا نمی‌کرد و گفته‌های متهم درباره دعوایی‌بودن پسر ما اصلا درست نیست. سپس متهم در جایگاه قرار گرفت. او یک بار دیگر ادعایش درباره حمله مقتول به خودش را مطرح کرد و گفت: در حالی که نامزدم در پژو ۲۰۷ کنارم نشسته بود، حرکت می‌کردم که راننده سراتو کنار ماشینم توقف و چپ‌چپ نگاهم کرد. گمان کردم قصد دارد کل‌کل کند. او شروع به داد و فریاد کرد. من به خاطر نامزدم سکوت کردم، اما راننده سراتو دست‌بردار نبود. من به سمت کوچه پیچیدم؛ اما نمی‌دانستم کوچه بن‌بست است.

وقتی فهمیدم کوچه بسته است، دنده‌عقب گرفتم. راننده سراتو نیز از ماشین پیاده شد. او چیزی در دستش بود که چون هوا تاریک بود، متوجه نشدم چیست. ترسیدم و چون نمی‌خواستم با او درگیر شوم، دنده‌عقب حرکت کردم. آن جوان یکباره خودش را روی کاپوت ماشین انداخت. متهم در ادامه گفت: سرعت من زیاد نبود؛ اما راننده سراتو روی زمین افتاد. بعد هم من فرار کردم. بعد از گفته‌های متهم و وکیل‌مدافع او و بررسی شواهد پرونده، قضات وارد شور شدند و متهم را به تحمل هشت سال حبس و پرداخت دیه محکوم کردند. قضات عمل متهم را مصداق قتل عمدی تشخیص ندادند.

این حکم مورد اعتراض اولیای‌دم قرار گرفت و آنها خواستار بررسی مجدد شدند. پرونده به دیوان عالی کشور ارجاع شد و با بررسی لایحه اعتراضی اولیای‌دم در دیوان عالی کشور این اعتراض پذیرفته شد و با نقض حکم صادره پرونده برای رسیدگی مجدد به دادگاه کیفری استان تهران و شعبه هم‌عرض ارجاع شد.