جوانی که پسربچه ای را با واردکردن ۸۹ ضربه چاقو به قتل رسانده بود، بعد از گذشت سه سال موفق به جلب رضایت اولیای دم شد و از قصاص نجات پیدا کرد. متهم دیروز به لحاظ جنبه عمومی جرم پای میز محاکمه رفت.
به گزارش شرق، این مرد جوان سال ۹۶ پسربچه ای را از خیابان به خانه برد و با واردکردن ۸۹ ضربه چاقو او را به قتل رساند.
بر اساس محتویات پرونده، شهریور سال ۹۶ خبر گم شدن پسربچه ای ۱۱ساله به مأموران پلیس داده شد. مأموران در تحقیقات متوجه شدند این بچه در حال بازی در خیابان بود که ناپدید شد. مأموران در بررسی های محلی به مرد جوانی که زخم های تازه ای روی دستش بود مشکوک شدند و او را بازداشت کردند. این فرد چهار روز بعد از دستگیری لب به اعتراف گشود.
حامد گفت:چون سال ها پیش وقتی هم سن وسال ابوالفضل بودم در پارک رازی مورد آزار قرار گرفتم و زندگی ام تباه شد، تصمیم گرفتم ابوالفضل را بکشم تا سرنوشت تلخی مانند من نداشته باشد.
در حالی که سلامت روانی این متهم از سوی کمیسیون پزشکی قانونی تأیید شده بود، وی در شعبه ۹ دادگاه کیفری یک استان تهران پای میز محاکمه ایستاد و پدر و مادر ابوالفضل برای قاتل پسرشان حکم قصاص در ملأ عام درخواست کردند.
حامد در جلسه دادگاه درباره جزئیات قتل گفت:من سال ها پیش در پارک مورد تجاوز قرار گرفتم. این ماجرا تأثیر بدی در روحیه ام گذاشت و وقتی به سن نوجوانی رسیدم اوضاع روحی ام بدتر شد. من حتی در این سال ها دو بار دست به خودکشی زدم. یک بار قرص برنج خوردم که مرا به بیمارستان لقمان منتقل کردند و نجات پیدا کردم. یک بار هم با چاقو خودزنی کردم. من از این زندگی خسته بودم و می خواستم خودم را بکشم.
متهم که لکنت زبان دارد و گاهی به سختی صحبت می کند، ادامه داد :آن روز حال روحی ام به هم ریخته بود. مادر و برادرم در خانه نبودند. پسر همسایه را به بهانه نشان دادن کبوتر به پش بام بردم. ولی یکباره دچار جنون شدم و با چاقو به جانش افتادم. حالم آن قدر بد بود که هنگام وارد کردن ضربه ها چند ضربه هم به دست خودم زدم.
وی گفت:بعد از قتل بود که برادرم به خانه برگشت. ماجرا را به او گفتم و او از من خواست تا خودم را به پلیس معرفی کنم اما قبول نکردم. من جنازه خونین را لای پتو پیچیدم. سپس جنازه را داخل چمدان گذاشتیم و با یک ماشین کرایه ای به جاده قم بردیم.
برادر حامد که به اختفای ادله جرم و کمک در ازبین بردن جسد متهم بود نیز در جلسه دادگاه گفت:من و مادرم از کمپ ترک اعتیاد به خانه برگشته بودیم که حامد مرا صدا زد و ماجرا را برایم توضیح داد. من شوکه شده بودم. از او خواستم تا خودش را به پلیس معرفی کند اما قبول نکرد. به همین خاطر ناچار شدم در حمل جنازه به او کمک کنم. من در شرایط بدی گرفتار شده بودم و نمی دانستم چه کار می کنم. فقط می خواستم هر طور شده از شرایط بدی که در آن گرفتار بودم رها شوم. من هنوز نمی دانم چرا برادرم دست به چنین جنایتی زده است.
سپس قاضی از مادر ابوالفضل خواست تا درباره جدایی از همسرش برای دادگاه توضیح دهد.
زن جوان گفت:من و همسرم ۱۰ سال قبل وقتی که ابوالفضل یک ساله بود از هم جدا شدیم. ابوالفضل و پدرش با هم زندگی می کردند و من ماهی یک بار پسرم را ملاقات می کردم.
وی در پاسخ به سؤال قاضی درباره اینکه به پسرت درباره محافظت از خودش و اینکه با افراد غریبه رفت و آمد نداشته باشد آموزش و هشدار داده بودی، گفت:من و پدرش هر کدام بارها به ابوالفضل گفته بودیم نباید به بهانه دیدن پرنده یا سایر حیوانات به خانه افراد غریبه برود یا حتی با آنها صحبت کند.
در پایان جلسه وکیل مدافع حامد به دفاع پرداخت و گفت:پزشکی قانونی در گزارشی اعلام کرده است موکلم جنون ندارد ولی مرتبه ای از اختلال شخصیت را در وی تأیید کرده است. از آنجا که تجاوز در کودکی شرایط روحی و روانی بدی را برای موکلم ایجاد کرده و موجب تشدید اختلال در شخصیت وی شده است، تقاضا دارم حامد به کمیسیون هفت نفره پزشکی قانونی معرفی شود تا این کمیسیون درباره وضعیت روانی وی اظهار نظر کند.
در نهایت هیئت قضائی وارد شور شد و حامد را به اعدام در ملأ عام محکوم کرد. این حکم در دیوان عالی کشور به تأیید رسید و پرونده برای اجرا به شعبه اجرای احکام دادسرای جنایی تهران رفته بود که خانواده حامد رضایت اولیای دم را جلب کردند و پرونده حامد برای محاکمه به لحاظ جنبه عمومی جرم یک بار دیگر به شعبه ۹ دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد.
در جلسه دوم دادگاه بعد از اینکه کیفرخواست علیه حامد خوانده شد، متهم پای میز محاکمه رفت. او که همچنان با لکنت زبان صحبت می کرد ، گفت:من اتهام قتل را قبول دارم و اشتباه کردم و درخواست بخشش دارم.
متهم یک بار دیگر آنچه را اتفاق افتاده بود، توضیح داد و گفت:مادرم در خانه نبود و من برای خرید نان از خانه بیرون رفتم. بعد این بچه را دیدم؛ با خودم گفتم این بچه سرنوشت بهتری از من نخواهد داشت و فکر می کردم اگر او را بکشم نجاتش داده و کمکش کرده ام.
متهم گفت:من در زندان قرآن خواندن را یاد گرفتم؛ هر روز نماز و دعا می خوانم و مسئولان زندان هم تأیید می کنند که من زندانی بی آزاری هستم. در زندان داروهایم را هم می خورم و مقاومت نمی کنم. پدر و مادرم برای اینکه برای من رضایت بگیرند زحمت زیادی کشیدند و خیلی چیزها را از دست دادند تا مرا زنده نگه دارند. من هم توبه کرده و قول داده ام که آدم خوبی باشم. قبلا هم آدم بدی نبودم و اصلا نمی دانم چرا این کار را کردم. من کار می کردم؛ برای خودم شغل و درآمد داشتم اما گاهی حالم بد می شد.
بعد از گفته های متهم وکیل مدافع او در جایگاه قرار گرفت؛ او گفت:موکل من اتهامش را قبول دارد. همان طور که در جلسه قبلی دادگاه هم گفتم موکل من دچار اختلال شخصیت است و این مسئله در او جدی است؛ هرچند قانون فقط جنون را رافع مسئولیت کیفری می داند اما اختلال شخصیت و آسیبی که در کودکی به او وارد شده است او را به سمت ارتکاب جرم کشانده و موکل من تحت تأثیر همین مسئله دچار مشکل شده است. من به عنوان وکیل مدافع او و با توجه به اینکه او دچار اختلال است و در زندان هم یکی از زندانی هایی بوده که آزاری برای کسی نداشته، درخواست دارم او با توجه به جمیع شرایط آزاد شود.
بعد از گفته های وکیل مدافع، متهم برای بیان آخرین دفاع در جایگاه قرار گرفت و خواستار بخشش شد. با پایان جلسه دادگاه قضات یک بار دیگر وارد شور شدند و متهم را با توجه به عملی که مرتکب شده بود و رضایت اولیای دم به حبس محکوم کردند.
- 12
- 5
