به گزارش فرادید به نقل از تلگراف، نسل «زد» افغانستان — تقریبا متولدین بین ۹۰ تا ۲۰۰۰ میلادی — در جنگ قد کشیده است. آنها ۱۷ سال یا به معنای واقعی کلمه، تمام عمر خود را در زیر سایه سنگین سخت افزار‌های جنگی و نیرو‌های بین المللی سپری کرده اند. اما اکنون آینده برایشان مبهم است. هر آن ممکن است تغییرات ناگواری رخ دهد، کسی چه می داند شاید هم اوضاع بهتر شود!
مذاکرات صلح بین ایالات متحده و طالبان به اوج خود رسیده است که به این معنی است که این گروه افراطی ممکن است نقشی رسمی در دولت پیدا کند. هنوز هیچ کس نمی‌داند که این گروه در دولت افغانستان چه میزان سهم خواهد داشت، اما برای نسل جوان که در زمان خلع طالبان از قدرت در سال ۲۰۰۱ و به دنبال حمله نظامی آمریکا به افغانستان، شیرخوار بودند، دورنمای صلح با طالبان ترکیبی از امید و ترس است.
جوانان افغان رویکرد‌های متفاوتی نسبت به پیامد‌های صلح با طالبان دارند.
برای روستاییان که بیش از آنکه بر اساس قوانین دولتی زندگی کنند، بر اساس روش‌های سنتی زندگی کرده اند، صلح با طالبان تغییرات چندانی به همراه نخواهد داشت.
اما جوانان کابل و شهر‌های دیگر، خیلی چیز‌ها برای از دست دادن دارند، به خصوص آزادی‌هایی که در نتیجه خروج طالبان به دست آمدند، از نواختن موسیقی و مدل شدن گرفته تا آرایش‌های متنوع مو، که با آنها بزرگ شده اند.
نسل «زد» افغانستان از صلح چه می‌خواهد، در صلح چه می‌بیند؟
مریم عطایی، ۱۶ ساله، که دانش آموز مدرسه موسیقی در کابل است و ساز تخصصی اش پیانوست، می‌گوید: «بزرگترین نگرانی من این است که با بازگشت آنها دیگر نتوانم موسیقی بنوازم.»
آخرین باری که طالبان قدرت را در افغانستان به دست داشتند، قوانین سختگیرانه‌ای را علیه زنان و دختران وضع کرده بودند و در دنیا به بدنامی شهره بودند. آنها زنان و دختران را مجبور می‌کردند خانه نشین شوند، ورزش و موسیقی را محدود کرده بودند، و تنبیهات شدیدی را علیه کسانی که قوانین آنها را نقض کنند، اعمال می‌کردند.
اما اخیرا، لحن آنها معتدل شده است، آنها قول داده‌اند که در صورت آمدن به قدرت به زنان و دختران حق تحصیل بدهند، و متعهد شده اند که از گروه‌های کمک بین المللی کمک بگیرند و با دنیا و کشور‌های دیگر روابط صلح آمیز برقرار کنند.
هرچند هنوز شک و تردید‌هایی وجود دارد، اما جوانان بسیاری در افغانستان به نتایج مذاکرات صلح امیدوارند.
نسل «زد» افغانستان از صلح چه می‌خواهد، در صلح چه می‌بیند؟
حسین، ۱۹ ساله، که در ایران بزرگ شده و اکنون در کابل آرایشگر است، می‌گوید: «من به صلح با طالبان خوشبینم. این صلح جنگ و درگیری را در کشور ما خاتمه خواهد داد. من می‌خواهم طالبان سیاست خود را تغییر دهد و مثل قبل رفتار نکند.»
جمعیت افغانستان بسیار جوان است. بر اساس آژانس جمعیت سازمان ملل، بیش از ۶۰ درصد از ۳۵ میلیون جمعیت این کشور زیر ۲۵ سال و نیمی زیر ۱۵ سال هستند.
مانند هر جای دیگری در دنیا، جوانان شهری افغانستان هم برای آشنایی با فرهنگ‌ها و اتفاقاتی که در دنیا شایع می‌شود، به تکنولوژی رجوع می‌کنند. در واقع تکنولوژی پنجره آنها به روی دنیاست. در ضمن یکی از معضلات آنها پیدا کردن شغل ثابت و دائمی است.
آنها تقریبا هر روز با خشونت و یک اقتصاد ورشکسته که نمی‌تواند برای ۴۰۰ هزار نفر جمعیت در سن کار که هر روز بر تعدادشان افزوده می‌شود، اشتغالزایی کند، سروکار دارند.
صد‌ها هزار نفر در سال ۲۰۱۴ با خروج نیرو‌های خارجی از افغانستان مهاجرت کردند. خیلی از این افراد در جستجوی زندگی بهتر در ترکیه، اروپا یا راه‌های دورتر، خطرات زیادی به جان خریدند.
آن عده که مانده اند امیدوارند مذاکرات صلح با خودش فرصت‌هایی را به ارمغان آورد.
عمر، ۱۹ ساله، از ترکیه لباس وارد می‌کند و در مغازه‌ای در کابل می‌فروشد. او از سن ۶ سالگی مشغول یادگیری زبان انگلیسی بوده است، به این امید که بتواند مسافرت کند. او کتابی پر از عکس از جا‌هایی دارد که مشتاق است روزی آنها را ببیند—تاج محل، برج ایفل، نیویورک.
با این حال همچنان در افغانستان زندگی می‌کند و امیدوارم است که خشونت پایان یابد.
«اگر صلح اتفاق بیفتد همه چیز ساده‌تر خواهد شد، افراد سرمایه دار زیادند که بخواهند در افغانستان سرمایه گذاری کنند، اما از ترس جانشان این کار را نمی‌کنند، یک افنجار کافی است تا هر چه را که بنا کرده اند بر باد دهد.»
او حضور چینی‌ها در افغانستان را غنیمت می‌داند و خوشحال است که تعداد سرمایه گذاران چینی در این کشور رو به افزایش است. «چینی‌ها صلح طلب اند و سخت کار می‌کنند.»
اما نگران خروج نیرو‌های نظامی آمریکا از افغانستان است.
«دستور ترامپ مبنی بر خروج سربازان آمریکایی کاملا اشتباه است، ما اینجا به کمک احتیاج داریم.»
نسل «زد» افغانستان از صلح چه می‌خواهد، در صلح چه می‌بیند؟
سلطان قسیم سعیدی، در صنعت مد یک مدل است. او دو طرف مو‌ها را کوتاه‌تر کرده و مو‌های پرپشت جلوی سرش را سمت عقب شانه زده. می‌گوید این مدل مو که به مدل «سینگپاف» sinpogh معروف شده، نمای سر‌ها را در خیابان‌های کابل تغییر داده است.
او می‌گوید مدل لباس‌ها و آرایش مویش را از فیس بوک، یوتیوب و اینستاگرام پیدا می‌کند و علاقه‌ی زیادی به عمر بورکان از عربستان سعودی و جاستین بیبر کانادایی دارد.
«ما می‌ترسیم اگر طالبان به قدرت برسد دیگر نتوانیم «شو» اجرا کنیم». علی رغم این نگرانی او می‌گوید این خشونت‌ها باید جایی به پایان برسد.
«اگر نیرو‌های آمریکایی کشور را ترک کنند صلح می‌آید، ما صلح می‌خواهیم».
مریم غلامی، ۲۰ ساله در استان غربی هرات زندگی می‌گوید، او می‌گوید همنسلی‌های وی تغییراتی که والدینشان نتوانستند به ارمغان خواهند آورد.
او از طریق یک دانشگاه آنلاین مشغول یادگیری طراحی گرافیک و کدگذاری کامپیوتری است و دوست دارد مهارت‌های خود را از طریق آموزش‌های یوتیوب بهتر کند.
با اینکه او باور دارد افغانستان با مشکلات زیادی مواجه است – مثل اتصال کند و اینترنتی که یک روز وصل است و یک روز قطع—اما ایمان دارد که نسل وی حامل تغییرات شگرفی برای افغانستان خواهد بود.
«نسل جدید با دانش و تکنولوژی افغانستان را تغییر خواهد داد.»
زینب فرهمند، روزنامه نگار ۲۳ ساله، می گوید، ما فقط وقتی طالبان را می پذیرم که دموکراسی و ارزش هایش در کشور را بپذیرند. 
آزاد اصلانی، ۱۸ ساله، می گوید، ما برای آنکه کشورمان به رفاه برسد نیازمند صلح هستیم. ما بیشتر از این عملیات انتحاری و حمله نمی خواهیم. 
امید آرمان، یک مدل ۲۱ ساله، می گوید، همه خواهان صلح هستیم. ما به اندازه کافی درگیری دیده ایم، دیگر نمی خواهیم بیشتر از این شاهد اتفاقات تلخ و ناگوار باشیم. 
سهل عطایی، ۲۳ ساله، صاحب یک مغازه ی مجلل لباس فروشی، می گوید، از جنگ خسته ایم، تنها چیزی که می خواهیم برقرای صلح برای زندگی بهتر است. 
ندیم قریشی، ۱۹ ساله، بیرون «گیم نت» خود ایستاده است. او می گوید ما می خواهم درگیری ها در کشورمان خاتمه یابد. ما امیدوارم یک صلح پایدار بین دولت و طالبان برقرار شود. 
وسیم انصاری، ۱۹ ساله، خواننده، در یک برنامه استعداد یابی که از شبکه طلوع افغانستان پخش می شود. او می گوید، صلح برای او بسیار پرمعنی است. اگر صلح برقرار شود او می تواند به فعالیت هنری اش ادامه دهد. اما بدون صلح هیچ امیدی به آینده ی بهتر نیست. 
انوش سروری، ۲۳ ساله، در یک کافی شاپ کار می کند. او می گوید، ما تشنه ی صلح هستیم. ما صلح می خواهیم تا مردممان بتوانند کسب و کار خود را داشته باشند و با آسودگی زندگی کنند. 
زرگون حیدری، ۲۲ ساله، در شهر کتاب کابل کار می کند. او می گوید به گفت و گوهای صلح خوشبین نیست. او می گوید فکر نمی کند، طالبان با دولت به صلح برسد. 
دکتر محمد جاوید، ۲۲ ساله، در کابل. او می گوید برای این گفت و گو های صلح انجام بگیرد باید هر دو طرف اسلحه های خود را کنار بگذارند و به فکر آموزش و خوشبختی کشور باشند. 
مهدی ضجاک، ۲۲ ساله، یک هنرمند است. او می گوید به گفت و گو های صلح خوشبین است. اما می گوید در صورتی این گفت و گوها به نتیجه می رسند که طالبان موفقیت هایی را که مردم طی ۱۷ سال پیش به دست آورده اند را بپذیرد و اجازه دهد هر کس به شیوه ای که دوست دارد زندگی کند. 
کوثر، شعر زاد، ۱۷ ساله، در باشگاهی در کابل ورزش موی تای (مشت زنی تایلندی) را تمرین می کند. او می گوید، زنان در سال های اخیر در ورزش موفقیت های زیادی کسب کرده اند، امیدوارم که طالبان این موفقیت ها را بپذیرد. 
سلطان قاسم می گوید، اگر آمریکا برود، صلح هم می آید. ما صلح می خواهیم .
- 13
- 4
