غزال تیزپای انتخابات!

نکته بعدی که دوست داشتم در این تریبون(!) به آن اشاره کنم مساله زمان اعلام نتايج است. عزیزان حاضر در وزارت کشور اگر زودتر نتیجه را اعلام می‌کردید الان انقدر مزاج ملت به‌هم نمی‌خورد.

از این انتخابات برای ما علاوه‌بر یک ريیس‌جمهور تعدادی واژه جدید نیز باقی ماند. از این به بعد مردم هروقت در یخچال خود را «وای» کنند خالی بودن یخچال باعث می‌شود که حس «پرپکانی»‌ مانندی به آن‌ها دست دهد و به فضای «فجازی» بروند به یک دیگر فحش دهند.

نکته جالب دیگر در این انتخابات تاثیر فوتبال بر حال و هوای آن بود. درتمامی همایش‌های نامزدها، طرفداران آن‌ها خیلی فوتبالی و ایسلندی‌طور شعار می‌دادند. حالا بنده الان چون هم وضع مزاجم به‌هم ریخته و هم اینکه بیکار هستم و سوژه ندارم دلم می‌خواهد نامزدها را با فوتبالیست‌ها مقایسه کنم، مثلا به نظرم:

مصطفی میرسلیم بدون شک استاد اسدی انتخابات ایران بود. میرسلیم هم مانند آن فوتبالیست بزرگ که بعد از گل به خودی زیبایی که زد سریعا به وسط زمین برگشت و با چند نفر هم خوش بش کرد، سریعا از وزارت کشور یک اسنپ گرفت و به دفتر حزب موتلفه برگشت، به روی خودش هم نیاورد که به نفع رئیسی انصراف نداد.

هاشمی‌طبا هم به شدت شبیه پژمان جمشیدی با یک گل ملی است. هر دو این بزرگواران استعدادهای بسیاری داشتند ولی تا حالا در جای مناسبی قرار نگرفته بودند. امیدوارم هاشمی‌طبا هم مثل پژمان جمشیدی راه جدیدی را که پیدا کرده است، ادامه دهد اگر هم پا داد یک ۹۰ قسمتی با نوه‌اش بازی کند.

حسن روحانی از اول تا آخر این انتخابات چندین‌بار پست عوض کرد. در مناظره اول شبیه سوشا مکانی در دروازه بود هرچی توپ می‌آمد، او نه نمی‌گفت. اما کم‌کم با تکنیک‌های علی کریمی طور(!) به خط حمله برگشت و در آخرین مناظره مثل خداد عزیزی که از دفاع استرالیا رد شد حسن روحانی هم در خانه حریف از دوستان اصولگرا پیشی گرفت و آن‌ها را لوله کرد.

ابراهیم رئیسی هم که خودش با فوتبالیست محبوبش دیدار و گفت‌و‌گو کرد؛ امیر تتلو. حالا شاید به نظر من و شما امیر تتلو نه فوتبالیست باشد نه خواننده؛ اما به نظر خودش هر دوی آن‌ها هست! شباهت این عزیزان هم پای خودتان، من وقت ندارم. می‌خواهم بروم در خیابان بلرزانم.