طنز فرنگی ها ساده زیست ترند!

دو موضوع در مورد فرنگی ها مدتهاست ذهنم را مشغول کرده که اگر نگویم غمباد می گیرم.

یک: چندی پیش مقاله ای خواندم در باره اینکه "مسئولین ما با مردم فاصله می گیرند، بین مردم دیده نمی شوند" اما برخی مسئولین فرنگی در بلاد کفر خیلی راحت بین مردم رفت و آمد می کنند . به طنز چندی پیش نوشتم روزی به یکی از نمایندگان مشروطه خواه که می خواست تنهایی تردد کند گفتند قربان صلاح نیست کسی در رکاب شما نباشد. گفت : "صلاح نیست انقلابی مشروطه خواه دور خود غلام و ملازم جمع کند این با مشروطه خواهی و انقلابی گری سازگار نیست. عین کله پاچه ای است که با دوغ بخورند"!. اما برخی تا به مسند و مقام می رسند نامرئی می شوند؟

یکی از دوستان می گفت در یک کشور خارجی برای 

بنزین زدن به پمپ بنزین رفتم . دیدم یک راننده ای با گوشی موبایلش با کسی صحبت می کند. 

به وی گفت: دستور ابلاغیه صادر شده بگو اگه من معاون وزیرم باید این طرح و اساسنامه امروز در جلسه حکم اجراش بخوره. من تا نیم ساعت دیگه وزارتخانه ام! دوستم گفت یک مشکلی برایم پیش آمده بود دل به دریا زدم رفتم جلو خودم را معرفی کردم و جریان را گفتم. کارت شماره تلفن را به من داد. گفت cal- me یعنی باهام تماس بگیر.

جالبه وقتی تماس گرفتم دو ساعت بعد تو وزارتخانه به مشکل من رسیدگی شد.( مدیون من هستید اگر فکر کنید طنز بود)

دو : اینجا هر مسئولی که حتی از کارش کنار رود عین یک بند باز می پرد روی یک بند دیگر( مقام و صندلی دیگر)، درواقع سیاستمداران و مقام داران یک جورهایی بند بازند.

مثلا شهردار تهران وقتی از بهشت( ساختمان بهشت ) رانده شود که خانه نشین نمی شود به قول خودش:" نهایتا به دانشگاه بر می گردد" شاید هم به آسمان ها ( ایشان خلبان هستند)!اما در فرنگ طرف 

حتی رئیس جمهوری اش تمام می شود 

می رود در مزرعه شخصی اش گل و گیاه می کارد، دنبال جنگولک بازی های سیاسی وافشاگری هم نمی رود.

مثلا رئیس جمهور بولیوی بنده خدا پس از دوران صدارتش راننده تاکسی شد. جان کری پس از کنار رفتن از وزارت خارجه مثل یک شهروند عادی رفت و آمد می کند، گفته:" سیاستم فعلا نگهداری از نوه ام است".یا فرانسوا اولاند رئیس جمهور سابق فرانسه بدون محافظ مثل یک شهروند عادی در خیابان ها تردد می کند به فروشگاه می رود. حالا شاید برخی بگویند اینها ادا و اطوار پوپولیسم گرایی است. خب، مسئولین ما هم از این ادا و اطوارها 

به خرج دهند ما را خوش آید.

امیرحسین ذاکری روزنامه نگار