به گزارش ایمنا به نقل از لایو ساینس، تا قبل از این، مسیر ۳I/ATLAS بطور عمده بر مبنای رصدهای زمینی (تلسکوپ‌های زمین) تعیین می‌شد. اما با تصویر کردن دنباله‌دار از مدار مریخ، دانشمندان به زاویه دید جدیدی دست پیدا کردند. با ترکیب داده‌های مریخ و داده‌های زمینی، محاسبه مسیر با روش مثلث‌بندی به مراتب دقیق‌تر شد، به گفته ESA استفاده از داده‌های مدارگرد مریخ موجب کاهش نااطمینانی (uncertainty) در موقعیت دنباله‌دار شده و دقت پیش‌بینی مسیر خروجی آن را حدود ده برابر بهبود بخشیده است.
با محاسبه دقیق‌تر مسیر، رصدگران می‌توانند ابزارهای خود را با هدف‌گذاری بهتری تنظیم کنند و مشاهدات علمی دقیق‌تری انجام دهند، این برای مطالعه رفتار دنباله‌دار، دم آن، ترکیب شیمیایی و تعامل با تابش خورشیدی اهمیت زیادی دارد، اگرچه این دنباله‌دار تهدیدی برای زمین ندارد، این روش (استفاده از مدارگردهای سیاره‌ای برای رصد اجسام آسمانی) می‌تواند در آینده برای ردیابی دقیق‌تر سیارک‌های خطرناک یا دنباله‌دارهایی که ممکن است به نزدیکی زمین بیایند، به کار رود.
ابزارهای نامناسب برای هدف: سیستم تصویربرداری مدارگرد TGO (CaSSIS) برای عکس‌برداری از سطح مریخ طراحی شده، نه اجسام دوردست در فضای عمیق، استفاده از آن برای رصد دنباله‌دار «چالش فنی» بزرگی بود، ترکیب داده‌های مریخ با داده‌های زمینی نیازمند محاسبات بسیار دقیق برای مثلث‌بندی است، چون موقعیت مدارگرد نسبت به دنباله‌دار و زمین باید با دقت مدل شود.
سرعت بالا و مدت کم گذر: دنباله‌دار ۳I/ATLAS با سرعت بسیار زیاد (طبق گزارش‌ها تا صدها هزار کیلومتر در ساعت) از درون منظومه شمسی عبور می‌کند، که زمان مشاهده محدود و رصد آن را سخت‌تر می‌کند.
با دقت بالاتر در مسیر، مدل‌های پیش‌بینی حرکت دنباله‌دار در آینده (و بعد از خروج از منظومه شمسی) قابل اعتمادتر خواهند بود، این به محققان امکان می‌دهد پیش‌بینی بهتری از سرنوشت آن و تعامل آن با محیط میان‌ستاره‌ای داشته باشند.
با هدف‌گذاری دقیق‌تر تلسکوپ‌ها، می‌توان مطالعات طیفی بهتری انجام داد تا ترکیب هسته، گاز و غبار دنباله‌دار را بهتر بشناسیم، این برای درک منشأ بین‌ستاره‌ای آن (منشأ دنباله‌دار) اهمیت دارد، موفقیت این تلاش می‌تواند منجر به برنامه‌ریزی دقیق‌تر برای استفاده از فضاپیماهای سیاره‌ای برای رصد اجسام دوردست آینده شود، بخصوص آنهایی که به نزدیکی مریخ یا دیگر سیارات می‌آیند، این نتیجه نشان می‌دهد که فضاپیماهایی که در مدار سیارات‌اند، می‌توانند به‌عنوان ابزار رصدی بسیار مفید برای شناسایی و ردیابی سیارک‌ها یا دنباله‌دارهایی که ممکن است خطر داشته باشند، به کار روند.
استفاده خلاقانه از مدارگرد مریخ برای رصد دنباله‌دار بین‌ستاره‌ای ۳I/ATLAS نشان‌دهنده پیشرفتی مهم در اخترشناسی رصدی است، این روش نه‌تنها دقت تعیین مسیر را به‌طور چشم‌گیری افزایش داده، بلکه مسیر جدیدی برای پژوهش‌های علمی آینده و حتی استراتژی‌های امنیت فضایی باز کرده است. به عبارت دیگر، این کشف یک نقطه عطف است؛ ترکیب رصدهای زمینی با داده‌های سفینه‌های سیاره‌ای می‌تواند قدرت ما را برای پیگیری و مطالعه اجرام آسمانی به طور قابل توجهی ارتقا دهد.
- 12
- 2
