به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، در ۹ نوامبر ۱۹۷۰ سازمان ناسا کاری را انجام داد که پیشتر هیچ گاه انجام نشده بود. سازمان فضایی ناسا دو قورباغه بزرگ را که کاملاً از سفر بی بازگشت خود به فضا بی اطلاع بودند، در یک ماهواره کوچک کنار هم نشاند و روانه فضا کرد.
جمعی از پژوهشگران سازمان ناسا این دو قورباغه را بهمراه انواع حسگرهای فنی به فضا پرتاب کردند تا اثرات گرانش را بررسی کنند. قورباغه ها به مدت شش روز در حالیکه به وسیله دانشمندان بر روی زمین پایش می شدند، در مدار زمین می چرخیدند.
این آزمایشِ به ظاهر بی معنی برای اولین بار در سال ۱۹۶۵ توسط دکتر" تورکواتو گوالتیروتی" دانشمند مرکز تحقيقات" ایمز"( Ames) مطرح شد. او و دیگر اعضای گروهش می خواستند بدانند که مکانیسم تعادل گوش داخلی قورباغه که" اوتولیت"( Otolith) نامیده می شود، در شرایط ریزگرانش چگونه عمل می کند. اعتقاد بر این بود که درک این امر به ما امکان درک بیشتری از چگونگی تحت تأثیر قرار گرفتن بدن انسان در موقعیت های مشابه می دهد.
این دو قورباغه بد اقبال در ماموریتی به اسم" OFO ۱" با یک موشک و در یک غلاف سفارشی پر شده از تجهيزات پشتیبانی از زندگی و انواع نمایشگرها که داده ها را به ایستگاه کنترل روی زمین می فرستادند، به فضا رفتند.
هر قورباغه به یک حسگر نوار قلب ECG، الکترودهای شناور خنثی و یک پیش تقویت کننده برای تقویت سیگنال مجهز شده بود. سپس قورباغه ها به یک ماژول روی یک سانتریفیوژ متصل شدند که آنها را در یک فضاپیمای کوچک ۳۰ در ۴۷ اینچی قرار می داد. از سانتریفیوژ برای چرخاندن قورباغه ها و به خاطر ایجاد کمی گرانش برای کنترل داده های پژوهشگران استفاده شد.
الکتروکاردیوگرام یا نوار قلب به نمودار ثبت شده تغییرات پتانسیل الکتریکی ناشی از تحریک عضله قلب گفته می شود و معمولاً با مخفف ECG مشخص می شود. دستگاه الکتروکاردیوگراف، این نمودار را بر روی نوار کاغذی خط کشی شده ای که ویژه این کار است، بطور پیوسته ضبط می کند. اطلاعاتی که روی الکتروکاردیوگرام ضبط می شود نشان دهنده امواج الکتریکی محرک قلب است. این امواج نمایشگر مرحله های گوناگون تحریکات قلبی هستند. نموداری را که رسم می شود« الکتروکاردیوگرام» می نامند. پزشکان میتوانند از روی این منحني به نحوه عملکرد قلب پی ببرند. هر منحني حاوی سه موج است. موج p فعالیت الکتریکی دهلیزها، موج QRS فعالیت الکتریکی بطن ها و موج T استراحت بطن ها را نمایش می دهد.
هر غلافی که این دو قورباغه در آن قرار گرفته بودند با آب محاصره شده بود و هر قورباغه مجهز به ریه مصنوعی و بخاری مخصوص بخود بود که به آن ها کمک میکرد تا زنده بمانند.
دانشمندان در حین جراحی پیش از پرواز، توانایی حرکت را با مسدود کردن انتهای عصبی آن ها از آن ها گرفتند.
همه این ها شاید برای دیدن اینکه چگونه قورباغه ها نسبت به گرانش در فضا واکنش نشان میدهند ، دردسر بزرگی بنظر برسد، اما این ازمایش موفقیت آمیز بود.
نوار قلبی اندازهگیری شده به وسیله حسگرهای ECG نشان داد که قورباغه ها در کل زمان پرواز از سلامت خوبی بهره مند بوده اند. چه بسا با پیدایش دو نقص در تجهيزات در زمان پرواز، ماهواره و همه اجزای آن قادر به عملکرد خوبی در تمام مدت مأموریت شش روزه بودند.
بعد از اینکه پژوهشگران توانستند داده ها را بررسی کنند، متوجه شدند که بعد از گذشت چند روز، اوتولیت های قورباغه ها عادی شده است و این نشان می دهد که آنها قادر به سازگاری با وضعیت ریزگرانش هستند.
سازمان ناسا با این آزمایش به نوبه خود توانست با تصویری واضح تر از چگونگی واکنش انسان دربرابر ماندگاری طولانی مدت در فضا مواجه شود و به جلو حرکت کند.
بدین ترتیب در سال ۱۹۷۰ سازمان ناسا ماهواره ای پر از آب و دو قورباغه را به فضا فرستاد تا بتواند اثرات جاذبه را مطالعه کند و به همین دلیل ما اینک می دانیم قورباغه ها دقیقاً چطور نسبت به بی وزنی واکنش نشان می دهند. بهرحال دنیای علم عجیب است و گاهی کارهای عجیب در آن انجام می گیرد.
- 12
- 6
