این دایناسور جدید از خانواده‌ی «رباکوسوریدی» (Rebbachisauridae) است که نوعی گیاه خوار چهارپا بوده است.فسیل‌های یافت شده مربوط به دایناسوری بالغ و دو دایناسور جوان‌تر بودند که دایناسور بالغ بین ۱۰ تا ۱۲ متر و دو دایناسور دیگر حدودا ۶ متر طول داشتند. به نظر می‌رسد که این سه دایناسور از علف و برگ‌ها تغذیه می‌کردند و به طور دسته جمعی سفر می‌کردند. «خوزه لوئیز کاربالیدو» یکی از محققان موزه‌ی «اگیدیو فروگلیو» درباره‌ی این دایناسور می‌گوید:
ما بیشتر استخوان‌های مرتبط با جمجمه را جمع آوری کردیم: دهان، پوزه و تعداد زیادی از دندان‌ها. حتی استخوان‌هایی که به عنوان مثال کاسه‌ی چشم‌های این دایناسور را مشخص می‌کرد. به این طریق، ما موفق شدیم تا تقریبا به طور کامل این دایناسور را بازسازی کنیم. نه تنها این کشفی از فسیل در منطقه‌ای به شمار می‌رود که انتظار پیدا کردن هیچ فسیلی را ندارید بلکه استخوان جمجمه هم کامل است.
گفته می‌شود که منطقه‌ی نویکوئن ۱۱۰ میلیون سال پیش یک بیابان بوده و به همین دلیل احتمال یافتن فسیل در این منطقه بسیار کم است.
گونه‌ی جدید به افتخار دیرین شناس معروف فرانسوی «رنه لاووکات»، «لاوواکیتساوروس» (Lavocatisaurus) نام گذاری شده. رنه لاووکات کسی بود که اولین دایناسور از خانواده‌ی «رباکوسوریدی» را در بیابان «صحرا» (Sahara) در دهه‌ی ۵۰ میلادی کشف کرد. دایناسور بالغ همچنین «آلفردیتو» نام گذاری شد که این نام از خواننده‌ی اروگوئه‌ای یعنی «آلفردو زیتاروسا» گرفته شده است.
«رباکوسوریدی»ها در اروپا و آفریقا یافت شده‌اند و کشف یاد شده در آمریکای جنوبی می‌تواند تاییدی بر این نظریه باشد که زمانی این دو قاره به هم متصل بودند.
فسیل‌ها در حال حاضر در موزه‌ی علوم طبیعی در زاپالا در منطقه‌ی نویکوئن نگهداری می‌شوند. این مقاله در اصل به قلم «فرانز جنر» در وبسایت «خبرهای آرژانتین» نوشته شده است.
مانی میرجوادی
- 12
- 6
