درست است ما باهوش ترین ملت جهانیم اما بقیه دنیا هم نباید تا این حد خنگ و پیاده باشند که مدام باید «تفاوت فرهنگی های» خودمان را با آنها - چه در داخل آب و چه در بیرون از آب- تذکر بدهیم.
یکیش همین عصبانی خطاب کردن ایرانی ها ... اصولا فرنگی جماعت فرق بین غیرت و عصبانیت را نمی فهمند و همین نفهمی، باعث می شود آمارهایی از خودشان در کنند که به هر چه غیرت و مردانگی است شیشکی می بندد.
مثلا ما حتی به اسم ناموس مان هم روی سنگ قبرش حساسیم چه برسد وقتی که خانم بچه ها زنده باشد و بخواهد جلوی کلی چشم و چال، راست راست راه برود. اصولا عشق در نگاه اول برای ما معنی ندارد چون با همان اولین نگاه چپ، طرف را با یک هوک راست چپه می کنیم. بعد که موتورهمچین آدم لوسی را پیاده کردیم مراکز آمار
چشم آبی ها، جلدی از راه می رسند و این ناموس پرستی را به حساب عصبانیت گذاشته و مشت های مان را به حساب نمونه خروار. ما اگرخوار و مادر بقیه را هم یکی بکنیم باز تحت هر شرائطی خوار مادر خودمان را جمع می کنیم.
آهای کارشناسان مستقر در موسسه آماری گالوپ؛ اگر تعریف شما از عصبانیت این چیزهاست، بله؛ ما مثل شما شلغم نیستیم و افتخارمان این است که در برابر فحش ناموسی سیب زمینی نباشیم. اگر می بینید دکوراسیون کسی را که خودش را در صف بنزین جا می کند و یا در محل پارک جا می زند، جابجا می کنیم، این مقوله یک نوع برنامه تربیتی رایگان برای طرف مقابل و نوعی محک زدن غیرت برای خودمان محسوب می شود،
نه پرخاشگری و عصبانیت! ایرانی ها ضرب المثلی دارند که می گوید: هر چیزی بیار اما کم نیار! تعداد سالیانه ۶۰۰ هزار تشکیل پرونده در پزشک قانونی حاکی از آن است که هنوز روح جوانمردی در این مرز و بوم زنده است و مرام «قیصر و فرمان» پاینده.
اگر آمار نزاع و درگیری ها تکان دهنده است یک دلیلش برای خواباندن سر و گوش های جنبانده است. جنون آنی برای حفاظت مجنون از لیلی؛ حلال اندر حلال است والبته اسیدی هم که به روی لیلی خیانت کار، پاشیده می شود همچون شیرمادری است که تازه دوشیده می شود!در مناظره ها هم اگر حق طرف را کف دستش نگذاریم و یا هر از گاهی خاک سفارت خانه ای را نتکانیم و یا زن و بچه امان را به اختیار خودشان بگذاریم و در یک کلام ختم کلام؛
جهانیان را با خط و نشان هایی نترسانیم؛ دیگر نه سنگ رو سنگ بند می شود ونه بند دلی پاره می شود. اصولا حساب بردن از ما و کاردی کردن نالوطی ها هزینه دارد که تحت هر شرائطی کارت به کارتش می کنیم.
دنیا دنیای زور و بازو است و ما هم نشانش می دهیم. اگر دستمان برسد گوشمالی می دهیم و اگر هم نرسد، در شبکه های اجتماعی از خجالت اجتماعی در می آییم! فقط کافیست کسی چیزی بگوید که به مذاق مان خوش نیاید مسی را نقره داغش می کنیم و دماغ راننده ای که برایمان شاخ و شانه می کشد را به خاک می مالیم و باری به هر جهت به عزت و شرف مان می بالیم.
- 9
- 5
