جام‌جهانی هم تمام شد. البته ما محکم و با انگیزه بازی کردیم، گاهی هم خطرناک اما چشم‌نواز نبودیم. هیچکس در دنیا از زیبا بازی کردن‌مان لذت نبرد اما از اینکه نگذاشتیم اسپانیا مثل همیشه زیبا بازی کند لذت بردند. ما در جام‌جهانی ضد ریتم بودیم. وجه تمایز هم همین بود. اگر ادعای عدالت‌طلبی داریم باید قبول کنیم که حق‌مان نبود صعود کنیم. حتی حق پرتغال هم نبود. در این گروه مراکش باید به عنوان تیم اول صعود می‌کرد. تیمی که واژه تیم را معنی کرد. زیبا بازی کردند.
شناور و دلنشین. حملات‌شان زهر داشت. فقط تمام‌کننده نداشتند. در بازی با ما واقعا از ما بهتر بودند. بدشانس بودند که باختند. بازی با پرتغال بدشانس‌تر بودند. هزار بار بهتر از پرتغال بودند و در بازی آخرشان اسپانیا را قلع و قمع کرده بودند. حذف مراکش به عنوان تیم آخر نشان داد که در این سیاره بسیار اتفاق می‌افتد که حق به حق‌دار نمی‌رسد. ما برای صعود نکردن‌مان خیلی غصه خوردیم. خودتان را بگذارید جای مردم مراکش. این همه زیبا بودند اما آخر شدند!
تصویر بغل کردن توپ توسط بیرانوند تاریخی بود اما بیش از اندازه حماسی جلوه دادن لایی امیری به پیکه را درک نمی‌کنم. لایی جزیی از فوتبال است و حادث شدن آن چیز عجیب و غریبی نیست. ولی چیزی که نگرانم می‌کند این است که در انتخابات بعدی مجلس یا ریاست‌جمهوری، صداوسیما صبح تا شب لایی امیری و باراندازهای رسول خادم در المپیک ۹۵ آتلانتا را پخش کند تا ما به وجد بیاییم و برویم رای بدهیم. بعد هم وحید امیری را مجبور کنند برود با عزت‌الله ضرغامی که برای ریاست‌جمهوری کاندیدا شده عکس بیندازد تا ما به خاطر وحید امیری به او رای دهیم!
محمدرضا ستوده
- 21
- 2
