کارشناس‌های باطرف توی خونه چطورن؟

ما کلا یک اصرار عجیبی داریم، اصرار عجیب به همه‌چیز.عین پدرها که در خرماپزان تابستان اعتقاد دارند که هوا خوب است و پنجره را باز کنید ببینید چه باد خنکی‌ می‌آید و هرگز هم قانع‌ نمی‌‌شوند، ما هم اصرار داریم در همه‌چیز، اولا یک سمت‌وسو و طرفی را گرفته باشیم، دوما حتما و قطعا نظر کارشناسانه بدهیم.

اصلا انگار یک نفر چوب توی گوشمان کرده که «ببین فلانی اگه در مورد این مساله نظر ندی یا کارشناسی نکنی، امتیاز این مرحله و یه جونتو از دست می‌دی!» افرادی که صبح را با کارشناسی مسائل اقتصادی و قیمت ارز و سکه آغاز می‌کنند و شب را با کارشناسی موضوع دیگر به اتمام می‌رسانند، توقع نظر کارشناسانه نداشتن، توقع زیای است، انگار کنار لوبیاپلو، سالاد شیرازی بگذاریم اما حق خوردن سالاد شیرازی را به خورنده‌ غذا ندهیم!

اما در مورد حل معضل اینکه ما حتما باید در هر موضوعی مواضع خودمان را اعلام کنیم، شاید امیدی باشد. مثلا ما فوتبالی هم نباشیم، در مورد دعوای کیروش و برانکو حتما باید مواضع خودمان را بیان کنیم، قانع هم نشویم که اشتباه می‌کنیم. یا مثلا ممکن است آخرین فیلمی که تماشا کردیم، «رینگ خونین» فرانکی باشد اما در دعوای میان لیلا حاتمی و عوامل سریال نهنگ آبی، حتما طرف یکی از آنها را بگیریم. آخرین نقاشی که دیده‌ایم یا کشیده‌ای، «چشم چشم دو ابرو» بوده اما در مورد نقاشی‌های تهمینه میلانی حتما نظر صادر می‌کنیم.

ببینید شاید یک عده به اشتباه فکر می‌کنند، سهام عدالت به کسانی تعلق می‌گیرد که در مورد همه‌چیز یک موضعی بگیرند، اما این‌گونه نیست، چون سهام عدالت یک جوری است که از بین نمی‌رود، فقط از دولتی به دولت بعد انتقال می‌یابد. حالا ممکن است بگویید خیلی از مسئولان هم در مورد مسائلی که اطلاعات ندارند نظریه صادر می‌کنند که باید بگویم آنها اصلا به همین دلیل مسئول شده‌اند. به هرحال بهتر است در برخی از مسائل، خصوصا موضوع‌های تخصصی اجازه بدهیم کسانی که صاحب‌نظر هستند، اظهار فضل و کمال کنند.همین!