به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از روزنامه دیلی میل، محققان منبعی را در خورشید شناسایی کردند که ذرات انرژی داری تولید می کند که نه تنها برای مسافران فضایی و ماهواره ها، بلکه برای حیات روی زمین هم امکان دارد خطرناک باشند.
این ذرات پر انرژی خورشیدی (Solar energy) در جریان طوفان های خورشیدی، از خورشید به بیرون پرتاب شده و به اتمسفر بیرونی آن وارد می شوند.
این ذرات احتمالا بسیار مهم هستند و نه تنها برای مسافران فضایی و ماهواره ها، بلکه برای حیات روی زمین هم امکان دارد خطرناک باشند.
محققان بیم دارند که روزی با طوفان خورشیدی ویرانگر و بزرگی مواجه شویم که خسارات جدی و طولانی مدتی همراه داشته باشد. اکنون محققان دانشگاه کالج لندن (UCL) و دانشگاه «جورج ماسون» در آمریکا می گویند که در تلاش برای پیش بینی بهتر طغیان احتمالی دوباره خورشیدی در آینده، محل ساطع شدن این ذرات را در خورشید شناسایی کرده اند.
یافته این محققان نشان می دهد که این ذرات همان نشانه ها و اصطلاحا همان« اثر انگشتی» را دارند که پلاسمای مستقر در قسمت پایینی تاج خورشیدی، نزدیک به ناحیه میانی اتمسفر خورشید دارد. محققان این کشف را با استفاده از بررسی های ماهواره «ویند» (Wind) ناسا که میان خورشید و زمین مستقر است، انجام دادند. آنها جریان ذرات پرانرژی خورشیدی را در ژانویه ۲۰۱۴، بررسی کردند.
« استفان یاردلی» از دانشگاه «یو. سی. ال. ای» و یکی از نویسندگان این مقاله، می گوید:در این بررسی، برای اولین بار مشاهده کردیم که این ذرات پرانرژی خورشیدی دقیقا از کدام قسمت خورشید ساطع می شوند. شواهد ما در تائید نظریه هایی است که بر اساس آنها این ذرات بسیار باردار از پلاسمایی ناشی می شوند که میدان های مغناطیسی شدید در پائین اتمسفر خورشید ایجاد کرده اند. این ذرات پر انرژی پس از آزاد شدن ، با فوران هایی که با سرعت چند هزار کیلومتر بر ثانیه سیر می کنند، شتاب می گیرند.
او می افزاید: ذرات با انرژی در جریان این رویداد که برای چند روز ادامه می یابد، میتوانند خيلي سریع در عرض چند دقیقه تا چند ساعت به زمین برسند. ما در حال حاضر فقط می توانیم هنگام وقوع یک طوفان خورشیدی، درباره این رویداد پیش بینی هایی داشته باشیم. پیش بینی طوفان خورشیدی پیش از آن که رخ دهد بسیار دشوار و چالش برانگیز است. ولی با درک ساز و کارهای خورشید، می توانیم پیش بینی های خود را بهتر کنیم تا اگر یک طوفان خورشیدی عظیم در راه باشد، زمان لازم را در اختیار داشته باشیم و بتوانیم اقدامی کنیم که مخاطرات و ریسک های آنرا کاهش دهد.
مشروح این مطالعه در مجله Science Advances منتشر شده است.
- 13
- 3
