به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس آلرت، دانشمندان با توجه به نواقص موجود بر شبکه ی تقریباً کامل این ماده ی معدنی توانستند نشانه هایی از گذشته ی سیاره ی زمین بیابند.
یاکوو ویس( Yaakov Weiss) زمین شیمی شناس دانشگاه کلمبیا با اشاره به الماس های ناخالص که برای ساخت جواهرات به اندازه ی کافی شفاف و براق نیستند خاطرنشان کرد:ما الماس هایی را می خواهیم که دیگران علاقه ای به آنها ندارند.
این الماس های کدر اطلاعات ارزشمندی از اعماق زمین در خود دارند. کربنی که در ساختار الماس های شفاف وجود دارد به اندازه ی کافی رادیوایزوتوپ ندارد که به دانشمندان در تعیین زمان آنها کمک کند. درون نقص های این الماس ها میتوان مواد شیمیایی که الماس از آن تشکیل شده را یافت.
ویس در سال ۲۰۱۵ گفته است:از هنگامی که الماس ماده ای را در خود جای می دهد تا میلیون ها سال بعد آن ماده ثابت می ماند. ما می توانیم به الماس ها بعنوان کپسول زمان نگاه کنیم که از زمان هایی که هیچ گونه دسترسی به آن ها نداریم برای ما پیام هایی می آورند.
گاهی اوقات این کپسول های زمان حاوی مواد دیگری از جمله گونه هایی از یخ، مواد معدنی غیرقابل دسترس و حتی یک الماس دیگر هستند. تفسیر این مواد کار دشواری است برای این که امکان دارد در زمان های مختلفی درون الماس شکل گرفته باشند.
برخی از حفره های موجود در الماس مایعاتی که زمانی به گوشته ی لیتوسفر زمین نفوذ نموده بودند را به دام انداخته اند. لایه ی لیتوسفر زمین بالاترین بخش گوشته است که در فاصله ی ۱۵۰ تا ۲۰۰ متری سطح زمین قرار دارد و محل تشکیل الماس ها است.
در این لایه دما و فشار شدید اتم های کربن را تبدیل به الماس می کند. در واقع مایعاتی که از بخش های بالاتر به لایه های پایین تر آمده اند با خود کربن های تشکیل دهنده ی الماس را بهمراه آورده اند. این مایعات زمانی در میان شکاف های الماس ها قرار گرفته اند و ساختاری جدید تشکیل داده اند.
اکنون دانشمندان روشی برای مشخص کردن قدمت این مایعات یافته اند.
به نظر میرسد ساختار الماس به گونه ای است که از نشت هلیوم جلوگیری می کند. این مسئله به ویس و همکارانش کمک می کند تا با استفاده از ایزوتوپ نادر هلیوم- ۴ سن این سنگ ها را تعیین کنند و نسبت بین اتم های رادیواکتیو را بدست بیاورند.
با استفاده از این روش این گروه سه دوره ی تشکیل الماس را شناسایی کردند. مایعات تشکیل دهنده ی الماس ها در طول قرن ها تغییر نموده اند و ابتدا غنی از کربنات سپس سیلیکون و در نهایت سالین بوده اند.
نخستین مرحله ی تشکیل الماس ها در دوره ی پروتروزوئیک( پیشین زیستی) رخ داده است، یعنی در حدود ۲.۶ میلیارد تا ۷۵۰ میلیون سال قبل.
دومین مرحله در دوران پالئوزوئیک در حدود ۵۴۰ تا ۳۰۰ میلیون سال قبل رخ داده است. در این مرحله میزان سیلیکون زیاد بوده است.
آخرین دوره، دوره ی کرتاسه است که در حدود ۱۳۰ تا ۸۵ میلیون سال پیش رخ داده و مواد تشکیل دهنده ی الماس ها در این دوره غنی از سالین بودند.
این سنگ ها در پی فعالیت های آتشفشانی به سطح زمین نزدیکتر شدند.
امروزه میلیون ها کارگر به استخراج الماس بعنوان یک منبع درآمد نگاه می کنند اما شرایط کاری آن ها سخت است و کودکان کار نیز در این معادن کار می کنند. معادن باعث آلودگی خاک ها و آب ها نیز می شوند. بدین ترتیب در حالیکه الماس ها میتوانند اطلاعات دقیقی در خصوص گذشته ی زمین به ما بدهند ولی استخراج آنها هزینه ی بالایی دارد.
- 13
- 3
