این لکه، توفانی بزرگ و چرخان بوده و قطر آن تقریبا سه برابر قطر سیاره زمین است. جونو وقتی از فاصله ۹ هزار کیلومتری از فراز لکه سرخ مشتری عبور می‌کرد، از آن تصویربرداری کرد. این فاصله حدود یک چهارم فاصله ماهواره‌های مخابراتی با زمین است. تصویر ارسالی جونو، نزدیک‌ترین نمایی است که تاکنون از لکه سرخ مشتری دیده‌ایم. به همین علت اخترشناسان می‌توانند جزئیات شگفت‌انگیزی از ساختار آن را ببینند؛ جزئیاتی که در رصدهای زمینی و تصاویر ارسالی از کاوشگرهای قبلی به درستی قابل تشخیص نبودند.
نخستین تصاویر نمای نزدیک از لکه سرخ مشتری را کاوشگرهای ویجر حدود ۴۰ سال پیش هنگام عبور از کنار غول گازی منظومه شمسی ثبت کردند. سپس اواخر دهه ۱۳۷۰/ ۱۹۹۰ کاوشگر گالیله تصاویری دقیق‌تری از آن به زمین مخابره کرد. اگرچه لکه سرخ مشتری را براحتی می‌توان با تلسکوپ‌های زمینی روی سطح مشتری تشخیص داد، از کشف لکه سرخ مشتری بیش از ۳۵۰ سال می‌گذرد و همین موضوع یکی از معماهای بزرگ آن است.
دانشمندان هنوز بدرستی نمی‌دانند راز عمر طولانی این لکه چیست؟ دانشمندان احتمال می‌دهند این لکه به طور پیوسته تحت گرمای درونی مشتری قرار دارد و همین مساله باعث می‌شود هیچ‌گاه از هم نپاشد. همچنین ممکن است در گذشته تعدادی از توفان‌های کوچک را نیز در خود بلعیده باشد. شکل توفان بزرگ مشتری در دهه‌های گذشته از حالت دایره به بیضی تغییر کرده است. برخی دانشمندان تصور می‌کنند این تغییرشکل می‌تواند ناشی از غوطه‌ورشدن آرام این لکه روی جو سیاره باشد.
اما آنچه از لکه سرخ مشتری می‌دانیم این است که ابرهای تشکیل‌دهنده این توفان غنی از آمونیاک هستند و در ارتفاع بالاتری نسبت به گازهای اطراف خود قرار دارند و در نتیجه از ابرهای اطراف خود سردترند. تیره‌ترین و سرخ‌ترین ناحیه در لکه سرخ بزرگ، مرکز آن است که به‌طور قابل توجهی از نواحی اطراف خود گرم‌تر است و چرخش خفیفی در جهت عقربه‌های ساعت دارد. حال باید منتظر ماند تا دانشمندان با بررسی تصاویر کاوشگر جونو بتوانند پاسخی برای عمر چند صد ساله لکه سرخ مشتری بیابند.
- 13
- 1
