به گزارش ایسنا، این نتایج رکوردشکن، دانشمندان را در مورد پتانسیل پیوند اندام یا بافت‌های حیوانی به انسان برای کمک به حل کمبود اندام پیوندی در جهان امیدوار کرده است.
چند گونه حیوانی به عنوان کاندید احتمالی برای پیوند عضو مورد نظر هستند. شامپانزه‌ها به دلیل اندازه مشابه اندامشان با انسان و تطبیق‌پذیری خوب گروه خونی، بنظر می‌رسد که گزینه واضحی برای این کار باشند اما به دلیل اینکه در معرض خطر انقراض هستند، از فهرست کنار گذاشته شده‌اند.
بابون‌ها نیز در این فهرست گنجانده شده بودند اما به دلیل مشکلات خاص خود از جمله اندازه کوچک بدن آن‌ها، کمیاب بودن گروه خون O در این حیوان و طولانی بودن دوران بارداریشان کنار گذاشتند شدند. این امر باعث روی آوردن محققان به خوکها شد زیرا پروتئین‌های مکمل زیادی را با انسان بطور مشترک داشته و اندامشان نیز اندازه انسان است.
اما واکنش سیستم ایمنی بدن گیرنده بزرگترین منبع مشکلات حول این نوع پیوند بوده و دانشمندان پیش از این به دلیل مطابقت نداشتن پروتئین‌های بابون‌ها و خوکها چندین بار با رد عضو پیوندی روبرو شده بودند.
برای دستیابی به موفقیت ۹۴۵ روزه و شکستن رکورد قبلی ۱۷۹ روز، گروهی از بابون‌ها یک ترکیب از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی از جمله یک پادتن کلیدی موسوم به آنتی- CD40دریافت کردند که از پتانسیل مقاومت در برابر حملات سیستم ایمنی برخوردار است. قلب‌های خوکها نیز برای غیرفعال کردن آنزیم بسیار ناسازگار alpha 1-3 galactosyltransferase که باعث ایجاد لخته خون در نخستی‌ها می‌شود، مهندسی ژنتیکی شدند.
به گفته دانشمندان، این ترکیب برای موفقیت آزمایش بسیار ضروری بود.
محققان در دوران آزمایش میزان دوز داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی را در بابون‌ها پائین آوردند، با این امید که آن‌ها تحمل قبول قلب خوک را پیدا کنند اما دریافتند که به محض حذف پادتن آنتی- CD40 از سیستم بدن بابون‌ها، آن‌ها می‌مردند. از این رو همچنان به حفظ دوز نیاز بود. در این مرحله، یک دریافت‌کننده انسان نیز باید همان میزان دوز را بطور منظم مصرف کند که باعث می‌شود به میزان بالایی در معرض ابتلا به سایر بیماری‌ها قرار بگیرد.
در حال حاضر در سراسر جهان کمبود عضو پیوندی وجود دارد. محققان بر این باورند که رویکرد آن‌ها می‌تواند در آینده قلب و سایر اندام خوک را در فهرست کاندیدهای بالقوه پیوند بر روی هزاران بیمار نیازمند عضو قرار دهد.
این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شده است
- 15
- 2
