به گزارش ایرنا از نشریه «ساینس دیلی»، محققان ایتالیایی و استرالیایی ۲ هزار نوع از گونه های مرتبط با گیاهان و جانوران را در محیط آزمایشگاهی شبیه سازی کرده اند. آنها با استفاده از این شبیه سازی مدرن، محیط آزمایشگاهی را در معرض تغییرات زیست محیطی فاجعه باری قرار دادند که در نهایت می تواند حیات بشر را نابود کند.
از نمونه های این بلایای شبیه سازی شده می توان به گرمای جهانی فزاینده، سناریوی زمستان اتمی که به دنبال انفجار چندین بمب اتمی رخ می دهد و اصابت یک شهاب سنگ بزرگ اشاره کرد.
هدف مورد نظر از آزمایش ها این بود که اثبات شود میزان تحمل گونه های مختلف در برابر گرمایش یا سرمایش شدید می تواند به تنهایی معیار کافی و مناسبی برای توصیف و توضیح سرعت انقراض گونه ها باشد.
دکتر جیووانی استرونا رییس مرکز تحقیقات کمیسیون اروپا در ایتالیا می‌گوید: حتی سازگارترین و مقاوم ترین گونه‌ها نیز به ناچار تحت فشار ناشی از استرس های فروپاشی زیست بوم توسط عوامل منقرض کننده قرار می گیرند و از بین می‌روند.
یافته‌ها نشان می دهد بدترین قسمت سناریوی انقراض این است که گونه‌ای به دلیل وابستگی به گونه‌ای از قبل نابود شده، از بین برود که به این پدیده 'هم انقراضی' می‌گویند.
تصور کنید گل یک گیاه توسط گونه خاصی از زنبور عسل گرده افشانی شود. اگر یکی از این گونه ها منقرض شود بنابراین گونه دیگر نیز از بین می رود.
تحقیقات نشان می دهد باوجود ارتباط بسیار پیشرفته گونه های زیستی با زندگی انسان ها، همان گونه که گونه های زیستی کمتر مقاوم از بین می روند، گونه های قوی تر به سبب وابستگی به گونه های ضعیف منقرض می شوند.
پروفسور برادشاو استاد دانشگاه فلیندرز در جنوب استرالیا، می گوید: به دلیل لحاظ نکردن عوامل موثر بر انقراض زنجیره ای همچون تغییرات آب و هوایی متعدد، میزان و گستردگی گونه های از دست رفته به درستی پیش بینی نمی شود.
وی می گوید: در مقالات متعدد هشدار داده شده است که نباید عوامل مختلف تأثیرگذار بر انقراض، نادیده گرفته شود.
برادشاو هشدار می دهد در نظر نگرفتن این تاثیرات پشت سر هم و متوالی باعث ایجاد یک دیدگاه بیش از حد خوش بینانه و غیرواقعی در مورد اثرات تغییرات آب و هوایی در آینده می شود.
تصور اینکه از بین رفتن یک نوع جانور یا گیاه کوچک تا این اندازه مهم باشد سخت است اما محققان اعتقاد دارند پیگیری و بررسی نابودی کامل گونه ها نشان می دهد نبود حتی یک گونه تاثیرات زیست محیطی گسترده باقی می گذارد.
نکته قابل توجه دیگر در این تحقیقات که به طور خاص در ارتباط با گرمایش زمین وجود دارد، این است که فقدان تحمل گونه ها در برابر گرما به علاوه سایر عوامل تاثیرگذار بر انقراض می تواند منجر به این شود که فقط افزایش ۶-۵ درجه ای میانگین گرمای زمین به تنهایی حیات روی کره زمین را از بین ببرد.
این تحقیقات نشان می دهد گرمایش هوا پیامدهای منفی زیانبارتری در قیاس با انقراض های تصادفی و حتی زمستان اتمی دارد و می تواند باعث از بین رفتن آبشارها (منابع آبی) به شدیدترین شکل ممکن شود.
- 13
- 5
