روزنامه جهان صنعت نوشت: یک هفته پیش وقتی بعد از مدت‌ها معلولان تصمیم گرفتند تا یک بار دیگر برای احقاق حق خود در مقابل سازمان برنامه و بودجه تجمع کرده و اعتراض خود را نسبت به عدم اجرای ماده ۲۷ قانون معلولان ابراز کنند، هیچ‌وقت فکر نمی‌کردند با چنین برخوردهای سخت و خشنی از سوی مسوولان و ماموران نیروی انتظامی مواجه شوند. ۶ سال است که معلولان در انتظار اجرایی شدن درست و دقیق قوانین مربوط به خود در جامعه هستند. ۶ سال تمام است که مسوولان هر بار با دادن وعده‌های غیرقابل اجرا معلولان را به حال خود رها کرده‌اند و حالا بعد از ۶ سال این افراد تصمیم گرفتند یک بار برای همیشه صدای اعتراض خود را به گوش مسوولان برسانند، اما این افراد که با انواع معلولیت‌های شدید و مشکلات بسیاری برای رساندن صدای اعتراض خود دست به تجمع زدند، این‌بار با برخوردهایی خارج از عرف و قانون مواجه شدند. از سیلی خوردن گرفته تا توهین شنیدن و البته دستگیر شدن توسط نیروی انتظامی، اما چرا باید یک تجمع اعتراضی اجتماعی که در آن افراد می‌خواهند حقوق حقه خود را طلب کنند با چنین برخوردهای قهرآمیزی مواجه شود. معلولان با تمام مشکلاتی که دارند چطور می‌توانند امنیت جامعه‌ای را که با هزار سختی در آن زندگی می‌کنند، به خطر بیندازند. اینکه دولت نه در برنامه هفتم توسعه و نه حتی در بودجه سال ۱۴۰۳ آنها را در نظر نگرفته و مشکلات این افراد دیده نشده، خلاف قانون است یا اعتراض این افراد در مقابل یک سازمان رسمی دولتی برای اینکه بتوانند صدای خود را به گوش مسوولان برسانند؟ به نظر نمی‌رسد وقتی وزیر رفاه همین دولت در روز بزرگداشت معلولان آرزوی کشوری بدون معلول را می‌کند و از سوی دیگر دشمنان را عقب‌مانده می‌نامد، نشان می‌دهد که مسوولان انگار معلولان را به چشم بارهای اضافی بر دوش جامعه احساس می‌کنند. حال «بهروز مروتی» مدیر کمپین معلولان از برخورد با تجمع اعتراضی یکشنبه گذشته معلولان خبر داد و گفت: «با وعده مذاکره برای صدور مجوز برگزاری تجمع، از من اجبارا تعهدنامه گرفتند که تا پایان سال فراخوان تجمع ندهم.» این در حالی است که معلولان مشکلات معیشتی دارند و این‌گونه صدای خود را به گوش مسوولان می‌رسانند. آنها چاره‌ای جز تجمع مقابل وزارتخانه‌ها ندارند.
معلولان نهایتا ۲۷۳ هزار تومان کمک هزینه معیشتی دریافت می‌کنند!
«بهروز مروتی» فعال حوزه معلولان به «جهان‌صنعت» گفت: هدف از اجرای برگزاری تجمعات در اعتراض به عدم اجرای قانون حمایت از معلولان و ماده ۲۷ این قانون بود، اما این تجمعات با جو شدید امنیتی برگزار شد، حتی یکی از اعضای کمپین که با معلولیت جسمی- حرکتی شدید از سنندج خود را به تهران رسانده بود، بازداشت شد که او هم با تعهد آزاد شد. با اینکه قانون حمایت از حقوق معلولان ۶ سال پیش تصویب شد، اما هنوز اجرا نشده است. طبق آخرین صحبتی که با معاونت برنامه‌و‌بودجه داشتیم، قرار بود ۱۲ آذرماه خبر خوبی برای افراد دارای معلولیت از طرف رییس‌جمهوری اعلام شود که این اتفاق نیفتاد. در همان زمان آقای مخبر معاون رییس‌جمهوری که سمت ریاست کمیته هماهنگی و نظارت بر اجرای قانون را نیز برعهده دارند، در جلسه‌ای دستور دادند که ظرف یک‌هفته نحوه اجرای ماده ۲۷ مشخص شود، اما بیش از یک ماه از آن مهلتِ یک‌هفته‌ای گذشته و هنوز هیچ خبری از سازمان برنامه‌و‌بودجه نیست.
وی با اشاره به برخورد با تجمع معلولان در تهران، گفت: ما چگونه صدای خود را به مجلس و دولت برسانیم؟ اینکه چرا در مقابلِ تجمع ما برای رسیدنِ به حداقلی‌ترین حقوق‌مان چنین برخوردی می‌کنند، جای سوال دارد.
این فعال حوزه معلولان با انتقاد از دولت در بی‌تفاوتی نسبت به مشکلات معلولان، بیان کرد: بااینکه رییس‌جمهوری وعده‌های زیادی به معلولان داده بود، اما از حذف ردیف بودجه قانون حمایت گرفته تا بی‌توجهی، توهین، توقیف گوشی، ریختن در خانه معلولان فاقد قدرت راه رفتن، احضار، فریب و گرفتن تعهدنامه اجباری و… بدترین اقدامات و نامتعارف‌ترین نوع رفتار با معلولان در دولت آقای رییسی رقم خورد.
مروتی افزود: در لایحه برنامه هفتم توسعه، در بند الحاقی یک ماده ۳۱، آمده که دولت مکلف است طی برنامه هفتم مستمری مددجویان را به میزانِ ۲۰درصدِ حداقل دستمزد پرداخت کند. در چنین وضعیتی، وقتی کمیسیون تلفیق در بودجه، افزایش ۳۰درصدی را مصوب کرده، یعنی به برنامه هفتم توسعه هیچ توجهی نکرده و خود مجلس اجازه استنکاف از این برنامه را به دولت داده است. البته همین موضوع در برنامه توسعه ششم هم بود، اما در آن برنامه نیز اجرا نشد.
این فعال حوزه معلولان گفت: با این رویکرد، نه‌تنها نمی‌توانیم خوش‌بین باشیم که حتی باقیمانده امیدمان را نیز از دست داده‌ایم. وقتی قانونی که مصوب شده بعد از ۶ سال هنوز اجرا نشده و ردیف بودجه اجرای آن را نیز قطع کرده‌اند، چگونه می‌توانیم خوش‌بین باشیم؟ در رابطه با اجرای قانون، مجلس هیچ اقدامی انجام نداده است.
مروتی بیان کرد: بند ب ماده ۱۲ قانون بودجه ۱۴۰۲، در رابطه با کمک هزینه معیشتی برای جانبازان و معلولان شدید و خیلی شدید، برای معلولان اجرا نشد، در حالی که این مصوبه برای جانبازان از سوی بنیاد شهید اجرا شد و آنها چیزی حدود ۵ تا ۶و‌نیم میلیون تومان کمک هزینه معیشتی دریافت می‌کنند، اما معلولان نهایتا ۲۷۳هزار تومان کمک هزینه معیشتی دریافت می‌کنند. نمی‌دانیم با چه زبانی بگوییم اوضاعِ معیشت مان وخیم است. اگر کشور منابع مالی ندارد، باید از بروز اختلاس‌ها و دزدی‌ها پیشگیری شود. چرا هزینه خسارت‌های پرونده‌هایی مانند چای دبش را معلولان باید بدهند؟
انتظار ۱۹ساله برای دریافت ویلچر
فقط دو سال داشت که به‌خاطر تب شدید و تزریق یک آمپول، برای همیشه فلج و زمین‌گیر شد. حالا ۳۵ سال از آن روزهای تلخ و سخت گذشته؛ سال‌هایی که کمیته امداد و بهزیستی هر دو در یک سازمان ادغام بودند و یک ویلچر از کمیته امداد می‌گیرد، سپری شده است. او از سال ۷۸ به بعد در سال چندین نامه درخواستی به بهزیستی می‌نویسد و می‌گوید نیاز به ویلچر جدید دارد. نامه را حتی وقتی مادرش زنده بود از روستا به شهر به دست کارمند اداره بهزیستی می‌رساند و آنها به مادرش می‌گفتند اگر ویلچر آمد خبرتان می‌کنیم. با فوت مادرش به‌تنهایی و با یک ویلچر خراب، نامه‌ها را به اداره بهزیستی می‌رساند و جواب همیشگی ناامیدکننده می‌گرفت. سال‌ها گذشت و به دهه ۹۰ که رسید، دفاتر بهزیستی عریض و طویل شد و همچنان نامهنگاری و رفت‌‌وآمدهایش به دبیرخانه بهزیستی ادامه داشت. سال ۹۶ همچنان با همان ویلچر ۱۸ سال پیش، برای گرفتن ویلچری که عصای دستش باشد، نامهنگاری می‌کرد و نامه را به اداره می‌برد. فضای مجازی که وسعت پیدا کرد، عضو یک گروه تلگرامی مختص افراد دارای معلولیت شد و در این کانال که معلولان با هم درد‌دل و صحبت می‌کنند، چنین مطرح کرد که تعداد نامه‌هایش برای گرفتن ویلچر به سازمان بهزیستی رکورد دارد و می‌تواند در گینس ثبت شود.
فرار دولت از مواجهه با مطالبات معلولان
علی.م یکی از معلولان حاضر در اجتماع مقابل سازمان برنامه‌و‌بودجه گفته است: دولت با این رفتارهای قهرآمیز سیاست فرار رو به جلو را در دستور کار خود قرار داده است. ما نه شعار سیاسی داده‌ایم و نه حتی به کسی توهین کرده‌ایم؛ تنها خواستار پاسخگویی مسوولان هستیم، اما این برخوردها نشان می‌دهد که دولت حتی تحمل شنیدن حداقل انتقاد را هم ندارد.
وی افزود: در این شرایط اقتصادی و با این تورمی که افراد سالم هم برای تامین معیشت خود با مشکل مواجه می‌شوند چرا باید حقوق معلولان از سوی دولت نادیده گرفته شود. مساله اینجاست که مسوولان فکر می‌کنند معلولیت هیچ‌وقت برای آنها یا افراد خانواده شان رخ نخواهد داد در حالی که هیچکس از فردای خود خبر ندارد. البته این افراد اگر در خانواده مسوولان باشند هم باز از امکاناتی بهره‌مند خواهند شد که ما در خواب هم آنها را نمی‌بینیم. وقتی همه‌چیز در کشور ما به رانت و روابط خلاصه می‌شود دیگر نمی‌توان توقع دیگری داشت.
گفتنی است، تجمع سراسری معلولان در بسیاری از شهرهای کشور از جمله اصفهان، مشهد، کرمان، کرمانشاه، اردبیل، چابهار، استان مرکزی، بروجرد و قم در اعتراض به اجرایی نشدن پنج‌ساله ماده ۲۷ قانون حمایت از معلولان مقابل نهاد ریاست‌جمهوری و ادارات بهزیستی همچنان دنبال شده و افراد دارای معلولیت در این زمینه مطالبات‌شان را فریاد می‌زنند. طبق ماده ۲۷ قانون حمایت از معلولان، دولت موظف است به همه معلولان شدید و خیلی شدیدِ فاقد شغل و درآمد، ماهانه حداقل دستمزد سالانه مصوب وزارت کار را پرداخت کند و اعتبارات لازم برای آن را در قوانین بودجه کشور در نظر بگیرد. همچنین طبق ماده ۲۷، دولت مکلف است کمک هزینه معیشت معلولان بسیار شدید یا شدید فاقد شغل و درآمد را به میزان حداقل دستمزد سالانه تعیین و اعتبارات لازم را در قوانین بودجه سنواتی کشور منظور کند، اما نه‌تنها این قانون اجرا نمی‌شود بلکه سازمان برنامه‌و‌بودجه، از افزایش ۴۰ درصدیِ مستمری مددجویان نهادهای حمایتی نیز خودداری کرده است. این در حالی است که به دلیل تورم افسارگسیخته روز‌به‌روز وضعیت معیشت معلولان بدتر می‌شود.
- 19
- 6
