جوان ۲۶ ساله ای که صدای کشیده شدن زنجیر پابندهایش به سنگ فرش راهروهای دادگستری از زندانی بودن او حکایت داشت روی نیمکت مقابل شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر خراسان رضوی نشست تا دقایقی بعد قضات با تجربه این شعبه تجدیدنظر خواهی او درباره حکم یک سال زندان به جرم سرقت را مورد بررسی دقیق قضایی قرار دهند. این متهم قبل از آغاز جلسه رسیدگی به پرونده اش درتوضیح سرگذشت تاسف بار خود به خبرنگار خراسان مدعی شد، چند سال قبل در دور هم نشینی های دوستانه با مواد مخدر آشنا شدم ودر حالی که تصور نمی کردم این هیولای وحشتناک روزی زندگی ام را به تباهی خواهد کشاند سرمست تفریح و خوشگذرانی بودم لذت مصرف مواد هر بار بیشتر به مذاقم خوش می آمد تا این که آرام آرام در دام مواد افیونی گرفتار شدم و از آن روز به بعد در آستانه سقوط به دره تباهی قرار گرفتم. برادر بزرگ ترم نیز آلوده تر از من بود به همین دلیل نمی توانست کار کند و مخارج همسر و فرزندش را بپردازد.
مدتی بعد برادرم به سرقت خودرو روی آورد تا با فروش قطعات آن هزینه های اعتیادش را تامین کند. حدود سه سال قبل بود که روزی برادر معتادم سوار بر یک دستگاه خودروی پراید سرقتی سراغم آمد تا با یکدیگر دوری بزنیم و تفریح کنیم. من هم لباس هایم را پوشیدم و سوار خودروی سرقتی شدم. از بولوار توس به سمت هسته مرکزی شهر در حرکت بودیم که ناگهان ماموران گشت به ما مشکوک شدند و با استعلام شماره پلاک خودرو دریافتند که خودروی پراید سرقتی است به همین دلیل ما را تعقیب کردند به گونه ای که غافلگیر شدیم و راه فراری نداشتیم. در همین اثنا برادرم با التماس گفت: «تو سرقت پراید را به عهده بگیر تا من زندان نروم! او زن و بچه‌اش را بهانه کرد و با تحریک احساسات من مدعی شد که مخارج مرا در زندان می پردازد!» من هم که مجرد بودم فداکاری کردم و تصمیم گرفتم سرقت را به عهده بگیرم این گونه بود که در همه مراحل دادرسی به سرقت پراید اعتراف کردم و در نهایت به تحمل سه سال زندان محکوم شدم. روزهای سختی را در زندان می گذراندم اما برادرم توجهی به من نداشت و به قولش عمل نکرد. خلاصه روزها و ماه ها سپری شد تا این که دو سال بعد مورد عفو قرار گرفتم و از زندان آزاد شدم ولی دوباره بزرگ ترین اشتباه زندگی ام را مرتکب شدم و باز به پاتوق دوستان معتاد و خلافکارم رفتم و از همان روز اول آزادی دوباره مصرف مواد افیونی را آغاز کردم. هر روز بر مقدار مصرفم افزوده می شد و من باید پول بیشتری برای تهیه آن می پرداختم این درحالی بود که شغلی نداشتم و با ترفندها و شگردهای گوناگون مخارج اعتیادم را تامین می کردم.
همواره در پاتوق های استعمال مواد مخدر سرگردان بودم و به محض این که پولی به دست می آوردم بلافاصله سراغ خرده فروش مواد مخدر صنعتی می رفتم. روزگارم این گونه می گذشت تا این که حدود هفت ماه قبل به همراه چند تن از هم بساطی هایم به حاشیه کالی در منطقه اسماعیل آباد مشهد رفتیم تا در آن جا مواد مخدر مصرف کنیم. آن جا یکی از پاتوق های اصلی ما بود که بیشتر ساقی ها نیز به آن مکان می آمدند و هرکس در گوشه ای مشغول مصرف می شد.
در همین گیر و دار ناگهان یکی از معتادان فریاد کشید «ماموران آمدند!» با شنیدن این جمله اوضاع به هم ریخت و هرکدام از معتادان به سویی رفتند تا از چنگ ماموران فرار کنند. برخی از ترس، مواد مخدر و آلات و ادوات استعمالشان را به سویی پرت می کردند و بعضی نیز سعی در پنهان کردن آن ها داشتند. من هم که طعم زندان را چشیده بودم باقی مانده مواد مخدر را انداختم و کمی آن سوتر پشت یک دستگاه وانت پنهان شدم. بالاخره عملیات پلیس به پایان رسید و ماموران انتظامی تعدادی از خرده فروشان مواد مخدر و معتادان را دستگیر کردند.
با آرام شدن فضا وقتی خواستم از مخفیگاه خارج شوم ناگهان راننده وانت مرا به جرم سرقت باتری خودرواش دستگیر کرد و تحویل نیروهای انتظامی داد. اگرچه من سیم چین و سیم مفتولی (ابزار سرقت) همراهم نداشتم ولی حرفم را باور نکردند چرا که باتری وانت سرقت شده بود به همین دلیل دوباره به تحمل یک سال زندان محکوم شدم و حالا به این رای اعتراض کرده ام تا ...
ماجرای واقعی در راهروهای دادگاه
- 14
- 1
