به گزارش دیجیاتو و براساس گزارش SciTechDaily، دانشمندان دانشگاه اوساکا یک پروتئین مهمی را شناسایی کرده‌اند که به عنوان یک کلید تنظیم‌کننده، انتقال بین حالت‌های سلولی جوان و پیر را کنترل می‌کند.
با افزایش سن بدن سلول‌های پیر (یعنی سلول‌های مسن‌تری که دیگر تقسیم سلولی انجام نمی‌دهند) در اندام‌های مختلف انباشته می‌شوند و مواد شیمیایی التهابی ترشح می‌کنند که به بافت‌های اطراف آسیب می‌زند و زمینه‌ساز بسیاری از بیماری‌های مرتبط با افزایش سن می‌شوند.
این سلول‌ها همچنین بسیار بزرگ‌تر از سلول‌های جوان هستند و ساختار «رشته‌های استرس» آنها تغییر می‌کند. این رشته‌ها که بخشی از اسکلت سلولی هستند، برای حفظ شکل، حرکت و تعامل سلول با محیط اطراف ضروری‌اند. محققان می‌گوید: «ما هنوز درک نمی‌کنیم که این سلول‌های پیر چگونه می‌توانند اندازه بسیار بزرگ خود را حفظ کنند. یک سرنخ این است که رشته‌های استرس در سلول‌های پیر بسیار ضخیم‌تر از سلول‌های جوان هستند، که نشان می‌دهد پروتئین‌های درون این رشته‌ها به حفظ اندازه آنها کمک می‌کنند.»
برای بررسی بیشتر اندازه سلول‌های پیر، پژوهشگران پروتئین «AP2A1» را مورد مطالعه قرار دادند. AP2A1 پروتئینی است که تولید آن در رشته‌های استرس ضخیم‌شده سلول‌های پیر بسیار افزایش می‌یابد.
محققان برای تعیین تأثیر این پروتئین بر رفتارهای پیری دو آزمایش متضاد انجام دادند:
۱. جوان‌سازی سلول‌های پیر (تولید AP2A1 را در سلول‌های پیر سرکوب کردند.)
۲. پیرکردن سلول‌های جوان (تولید AP2A1 را در سلول‌های جوان بیش‌ازحد افزایش دادند.)
این یافته‌ها نشان می‌دهد که AP2A1 مانند یک کلید تنظیم‌کننده برای حالت پیری سلول عمل می‌کند. این عملکرد در انواع مختلف پیری سلولی (ناشی از افزایش سن، آسیب اشعه UV یا آسیب‌های دارویی) نیز مشاهده شد.
این پژوهش دو پیامد مهم دارد. اول، از آنجایی که بیان AP2A1 ارتباط نزدیکی با علائم پیری در سلول‌ها دارد، این پروتئین به‌طور بالقوه می‌تواند به عنوان یک نشانگر دقیق برای تشخیص پیری سلولی در بافت‌ها استفاده شود. دوم و مهم‌تر از آن، AP2A1 یک هدف درمانی جدید و جذاب برای مقابله با پیری ارائه می‌دهد. اگر بتوان داروهایی طراحی کرد که به‌طور خاص بیان یا عملکرد AP2A1 را در سلول‌های پیر سرکوب کنند، ممکن است بتوان این سلول‌ها را وادار به جوان‌سازی کرد یا حداقل ساختار بزرگ و مقاوم آنها را مختل نمود.
- 12
- 5
