به گزارش مهر، این روزها در محوطه کناری پارکینگ برج میلاد سایت هشتمین سمپوزیوم بین المللی مجسمه سازی تهران برپاست و بیش از ۲۹ هنرمند داخلی و خارجی حرفه ای و دانشجو مشغول ساخت آثارشان هستند. در این دوره از سمپوزیوم هنرمندانی از کشورهای ترکیه، گرجستان، رومانی، ژاپن، ایتالیا، آلمان، ارمنستان، لتونی، بلغارستان، اسپانیا، آلبانی، اوکراین حضور دارند.
سعید شهلاپور عضو شورای سیاستگذاری و انتخاب آثار هشتمین سمپوزیوم بین المللی مجسمه سازی تهران درباره ملاک های انتخاب آثار این سمپوزیوم در بخش خارجی به خبرنگار مهر گفت: معمولا وقتی فراخوان سمپوزیوم اعلام می شود مشخصات آن دوره از جمله اینکه قرار است از چه سنگی استفاده شود و طرح ها باید برای چه ابعادی ارئه شوند و هنرمندان در چه حدودی می توانند پیشنهادهای خود را ارائه دهند، مشخص می‌شود که ما در فراخوان امسال حتی اعلام کردیم هنرمند می تواند رنگ دیگری برای سنگ ها پیشنهاد دهد.
وی ادامه داد: مرحله بعد رسیدگی کردن به سابقه هنرمندان و رزومه آنها بود. مهمترین ملاک این بود که هنرمند متقاضی تا به حال در چند سمپوزیوم و چه سمپوزیوم هایی شرکت کرده است. باید این را مهمترین ملاک قرار می دادیم که هنرمندانی انتخاب شوند که سابقه توانایی اجرای یک ایده را در زمان محدود داشته باشند چون ساخت ماکت کار ساده ای است و بسیاری از هنرمندها خوب ماکت سازی می کنند اما توانایی اجرای اصل اثر را ندارند؛ هر چند این اتفاق بیشتر درباره هنرمندان کشور خودمان رخ می دهد و خارجی ها معمولا وقتی در سمپوزیوم شرکت می کنند به مهارت خود ایمان دارند.
تعدد پرچم در سمپوزیوم برایمان مهم است
شهلاپور نکته بعدی در انتخاب نهایی آثار را توجه به تعدد پرچم ها در برپایی سمپوزیوم دانست و اظهار کرد: برای ما مهم است که از کشورهای مختلف هنرمندها در این سمپوزیوم حضور داشته باشند برای همین اگر سه هنرمند خوب از یک کشور کار ارائه بدهند اولویت این است که یک اثر از آن کشور انتخاب شود و دو اثر دیگر از هنرمندان کشورهای دیگر انتخاب شود. در حال حاضر به جز دو هنرمند مدعو که در بخش سنگ گرانیت در سمپوزیوم حضور دارند و از کشورهایی هستند که در بخش اصلی نیز هنرمندان آن کشور حضور دارند، ما از هر کشور اثر یک هنرمند را پذیرفتیم ضمن اینکه حتما نگاه به آداب و رسوم اجتماعی خودمان و توجه به مسایلی از این دست در انتخاب ها دخیل بوده است.
عضو شوارای انتخاب آثار هشتیمن سمپوزیوم مجسمه سازی تهران همچنین بیان کرد: همه اینها که گفتم مرحله بعد از انتخاب ایده و کانسپت اثر است. در واقع ما اول بهترین آثار رسیده را انتخاب و بعد به مواردی که گفتم توجه می کنیم. ایده مطرح شده از سوی هنرمند باید با فرهنگ ما همخوانی داشته باشد از سوی دیگر برایمان مهم است که هنرمندی که به سمپوزیوم می آید امضا داشته باشد و در جاهای دیگر دنیا شناخته شده باشد. برای همین در حال حاضر بعد از برپایی ۷ سمپوزیوم نزدیک به ۸۰ اثر از مجسمه سازان مهم دنیا در شهر داریم و این یک ثروت برای شهر ماست.
وی درباره جانمایی این آثار در سطح شهر بیان کرد: متاسفانه این آثار در سطح شهر پخش شده است ولی کاش می توانستیم آنها را متمرکز در یک مکان نمایش بدهیم. طرح باغ مجسمه و تمرکز این آثار در یک مکان هم داده شده است اما با وجود اینکه در این سال‌های اخیر کارهای زیادی در زمینه مجسمه سازی صورت گرفته است اما در نهایت باید گفت هنر دغدغه آخر برنامه ریزی مدیران است. به طور نمونه خیلی از اتفاقاتی که امروز سازمان زیباسازی انجام می دهد یا توسط ارگان ها و نهادهای دیگر اتفاق می افتد واقعا وظیفه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است اما بخش فرهنگ این وزارتخانه مدت‌هاست به کارهایی که جنبه نمایشی دارد ختم شده است.
وی ادامه داد: ما در شهری به وسعت تهران در حال حاضر باید حداقل چندین اتفاق مهم بین المللی داشته باشیم. باید یک بی ینال بین المللی نقاشی و مجسمه سازی داشته باشیم اما در نهایت یک جشنواره فجر برگزار می شود که بیشتر جنبه نمایشی دارد و نوعی سرهم بندی است.
این سمپوزیوم حتی یک مصوبه در شورای شهر ندارد که بگوید سمپوزیومی که موفق شده این تعداد سال به شکل بین المللی و درست برگزار شود هر سال باید در زمان معین برگزار شودشهلاپور در بخش دیگری از سخنانش گفت: البته وضع ناپایدار هنر در همه ارگان ها دیده می شود. در همین سمپوزیوم هر سالی که برگزار می شود ما امید نداریم سال دیگر برگزار شود. این سمپوزیوم حتی یک مصوبه در شورای شهر ندارد که بگوید سمپوزیومی که موفق شده این تعداد سال به شکل بین المللی و درست برگزار شود هر سال باید در زمان معین برگزار شود. هر مدیری در هر نهاد فرهنگی می آید احساس می کند دو سال دیگر باید از آنجا برود و هنرمندها باید خوش شانس باشند که آن مدیر مانند آقای کامیاب یا آقای علیزاده فرهنگ‌دوست باشد.
این هنرمند در پاسخ به اینکه چه نقدی به سمپوزیوم مجسمه سازی تهران دارد، گفت: به نظرم تنها ایراد این سمپوزیوم این است که تا این دوره باید یک سایت ثابت برای آن درست می شد تا مجبور نباشیم هر سال مواد و ابزار کرایه کنیم. باید یک بار انبار برای این رویداد می ساختیم. البته این اتفاق حتی در اختیار رییس سازمان زیباسازی نیست و باید رده های بالاتر مدیریتی زمینه را برای این امر مهیا کنند. در این سال‌ها دیده ایم این سمپوزیوم مورد استقبال مردم قرار گرفته از سوی دیگر این سمپوزیوم باعث شده است شهرهای دیگر هم به سمت مجسمه سازی بروند.
وی ادامه داد: الان ما سمپوزیوم سنگ تبریز را داریم یا سمپوزیوم هایی با چوب و شن در شهرهای دیگر برگزار می شود. همین چند روز پیش سمپوزیوم مجسمه سازی با سنگ نمک در بیرجند برگزار شد. روز به روز اهمیت مجسمه سازی با سنگ بیشتر دیده می شود. به هر حال ما کشوری هستیم که ۷۰۰ نوع سنگ با رنگ های مختلف دارد یعنی نزدیک هر شهری بروید یک معدن استخراج سنگ پیدا می شود. اهمیت این ها را همین سمپوزیوم مشخص کرده است.
شهلاپور در پاسخ به اینکه آیا می شود مجسمه سازی با سنگ را سخت ترین نوع مجسمه سازی دانست، توضیح داد: نمی شود گفت سخت ترین نوع مجسمه سازی کار با سنگ است اما بیش از هر کار هنری دیگری به آمادگی جسمانی و فیزیک خاص نیاز دارد. البته امروزه امکانات و دستگاه هایی آمده که کار را راحت کرده و حتی در برخی سمپوزیوم ها مثل چین هنرمندها فقط بر اجرای کار نظارت دارند و تکنسین ها کار را جلو می برند یا در برخی مواقع کارها بزرگ است و در طی بیست روز یکنفر نمی تواند آن را بسازد برای همین تیمی کار می کنند. البته در سمپوزیوم تهران شرط ما این است که خود هنرمند کارش را بسازد چون یکی از اهداف ما آموزش است.
برگزاری آزمون مستقل توسط دانشگاه های هنر
این پیشکسوت مجسمه سازی درباره نسل جوان و شیوه آموزش هنر در دانشگاه ها نیز گفت: جوان های ما بسیار استعداد دارند اما نحوه کنکور در دانشگاه های هنری ما بسیار بد است. به دلیل نحوه کنکور کسانی وارد دانشگاه می شوند که نه می خواهند نقاش و مجسمه ساز شوند و نه هنرمند بلکه فقط می خواهند مدرکی بگیرند و با خواندن دروس نظری توانسته اند در آزمون هنر قبول شوند. من تا چند سال پیش مدرس دانشگاه هنر بودم و معتقدم تا زمانی که دانشگاه های هنری ما نتوانند به صورت مستقل آزمون بگیرند و دانشجو پذیرش کنند این روال ادامه دارد.
وی در پایان بیان کرد: هر سال از ۲۵ دانشجویی که وارد دانشگاه ما می شد در نهایت دو نفر علاقمند یا دارای استعداد بودند و باقی اصلا این راه را ادامه نمی دادند. در زمانی که دانشگاه هنرهای زیبا تازه راه افتاده بود خودش مستقل دانشجو می گرفت یا دانشگاه هنر که آن زمان دانشگاه هنرهای تزئینی بود همین کار را می کرد. کنکور هم ۵ روز طول می کشید. به نظرم باید دانشگاه های هنر از آزمون وزارت علوم مستقل شوند تا بتوانند تخصصی تر دست به گزینش بزنند.
- 19
- 3
