برای طرفداران برند آلمانی ب ام و(BMW)؛ محصولات سری۷ این کمپانی نقطه اوج تمامی ماجراجویی های خودرویی است! بزرگترین و لوکس ترین گزینه در کاتالوگ فروش ب ام و از سال ۱۹۷۷ تا کنون؛ همین محصولات سری۷ بوده اند که این وضعیت نشانگر جایگاه برتر سدان های خانواده "۷" است.
محصولات سری۷ مجهز به آخرین دستاوردهای فناورانه ب ام و با موتورهای متنوعی تا ۱۲ سیلندر و در مدل های بنزینی، دیزلی و هیبریدی برپایه سامانه تمام چرخ محرک عرضه شده اند ولی خاص ترین ب ام و سری ۷ مدل ۷۵۰ آی ال ویی۱۶ است که با نام های گلدفیش، سکرت ۷ و ۷۶۷ آی ال نیز شناخته می شود.
اما ماجرای شکل گیری چنین پروژه ای در ب ام و و عدم حضور آن در خیابان ها نیز در نوع خود برای مخاطبان دنیای خودرو شنیدنی و جالب است:
ایده ساخت چنین خودرویی اولین بار توسط کارل هاینز لانه از مهندسان ارشد ب ام و در دهه ۸۰ میلادی، مطرح شد. وی که در پروژه توسعه موتور های قدرتمند ام۳ و ام۵ حضور داشت به فکر ارائه مدلی فوق قدرتمند از سری۷ افتاد که در واقع می توانست به عنوان یک ام۷ یا سوپر۷ معرفی شود.
لانه و همکارانش طی زمانی کمتر ۶ ماه(آغاز پروژه ژوئیه ۱۹۸۷) موتور ام۷۰ ویی۱۲ را با ۴ سیلندر اضافه تقویت کردند تا این نمونه ۵ لیتری ۱۲ سیلندر تبدیل به یک موتور ۱۶ سیلندر ۳۲ سوپاپ شود.
البته زاویه ۶۰ درجه موتور بدون تغییر باقی ماند اما حجم به ۶.۷ لیتر افزایش یافته و طول موتور نیز نزدیک به ۳۰ سانتیمتر بیشتر شد.
موتور ۱۶ سیلندر
در نهایت ۲۴ دسامبر ۱۹۸۷ کار تولید موتور جدید پایان یافت و این هیولای ۳۱۰ کیلوگرمی که ۶۰ کیلوگرم از موتور ۱۲ سیلندر ام۷۰ سنگین تر بود، برای ورود به فاز آزمایش، تحویل شد.
واحد بررسی از موفقیت و عملکرد قابل توجه موتور جدید با خروجی ۴۰۸ اسب بخار و گشتاور ۴۶۱ پوندفوت خبر داد. این آمار به مفهوم حدود ۱۰۸ اسب افزایش خروجی در مقایسه با موتور ۱۲ سیلندر پایه بود. افزایش ۱۳۰ پوندفوتی نیز برای گشتاور ثبت شد.
شاید این آمار در مقایسه با موتور ۱۶ سیلندر بوگاتی یک فاجعه باشد اما اینجا مساله زمان و سطح پیشرفت تکنولوژی مطرح است. خودروی سری۷ ب ام و با این موتور می توانست طی ۶ ثانیه از حالت توقف به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت دست یابد که برای دهه ۸۰ آمار قابل توجهی است.
بیشینه سرعت ثبت شده برای این موتور ۲۸۱ کیلومتر بر ساعت است.
پس از آزمایش موفقیت آمیز موتور نوبت به نصب آن روی یکی از محصولات سری۷ رسید که طبیعتا با توجه به زمان این رویداد، مدل ۷۵۰ آی ال از پلتفرم ایی۳۲ انتخاب شد. در آن زمان ب ام و محصولی نداشت که از منظر ابعاد بزرگ تر از مدل مذکور باشد، بنابراین مرحله نصب موتور آغاز شد اما افزایش طول موتور مشکل فضای محدود برای قرارگیری آن در محفظه موتور را ایجاد کرد و عملا دیگر جایی برای اجزای اصلی سیستم خنک کننده موتور و بطور شاخص رادیاتور وجود نداشت.
با این شرایط تنها گزینه ای که پیش روی لانه و همکارانش قرار داشت فضای خالی صندوق عقب بود! بدین ترتیب سیستم خنک کننده موتور کاملا به قسمت مذکور انتقال یافت و هواکش های بزرگی نیز روی فندر(گلگیر) عقب ایجاد شد تا کاهش دمای پیشرانه تسهیل شود. اجرای این طرح؛ علاوه بر هواکش های روی فندر تغییراتی را نیز در شکل چراغ ها و بامپر(سپر) عقب موجب شد.
تقریبا تمامی صندوق عقب به انحصار سیستم خنک کننده در آمد و به جای یک رادیاتور بزرگ از دو نمونه کوچک تر استفاده شد تا فشار وارده بر سیستم کاهش یافته و کنترل دمایی به شکل بهینه مدیریت شود.
بدین ترتیب موتور روی ۷۵۰ آی ال نصب شد تا هیولای دهه هشتادی ب ام و وارد تست جاده شود. موتور با یک جعبه دنده دستی ۶ سرعته هماهنگ شد.
این تپنده ۶.۷ لیتری میل بالایی به بلعیدن بنزین داشت! بطوریکه در شهر حدود ۲۱.۵ لیتر و در بزرگراه ۱۴.۷ لیتر بنزین را در ۱۰۰ کیلومتر مصرف می کرد. البته با مقداری فشار بیشتر روی پدال و تلاش برای رکوردگیری سرعت، میزان مصرف سوخت به ۲۵ لیتر هم نزدیک می شد که این محصول را از نظر قوانین زیست محیطی مردود می ساخت.
در نهایت، سال ۱۹۸۸ پروژه گلدفیش در تمام مراحل موفقیت عملکردی را ثبت و تبدیل به گزارشی برای مدیران رده بالای ب ام و شد تا شاید شانس تولید انبوه را بدست آورد. اما همانطور که انتظار می رفت این خودرو به دلیل مشکلات زیست محیطی، حذف فضای بار صندوق عقب، طراحی نامتعارف در قسمت انتهای خودرو و فروش محدود سری۷ در مقایسه با سایر محصولات نتوانست موافقت تولید انبوه را بدست آورد و پروژه در سطح همان یک نمونه اولیه تولید لانه و همکارانش به پایان رسید.
این خودرو هم اکنون در مجموعه ب ام و به عنوان یک اثر هنری و نوستالژیک نگهداری می شود و البته خاص ترین سری۷ استاندارد جهان است.
- 15
- 1
