ما ایرانی‌ها عتیقه‌دوستیم. نگاه کنید به مسئولان و مدیران، اغلب عتیقه. نگاه کنید به بافت شهری فرسوده، عتیقه. اتوبوس و مینی‌بوس‌های شهری؟ عتیقه. حتی می‌گویند اولین منشور حقوق بشر را ما داریم که مال کوروش بوده و به آن می‌نازند...، اما منشور حقوق‌بشرمان عتیقه محسوب می‌شود. آب‌وهوا و جنگل و کوه هم عتیقه است و از آن فقط یک خاطره در ذهن مردم مانده و باقیش خورده شده.
اینکه می‌گویند ایرانی‌ها خیلی خونگرم هستند و رفیق و میهمان‌نواز و لوطی، این هم عتیقه است، چون الان ماها جای لوطی‌گری و فلان، همش داریم از هم سبقت می‌گیریم؛ توی رانندگی و توی زندگی و توی همه‌چی. حتی صداوسیمای ما هم عتیقه است و برنامه‌های قدیمی را دارد پخش می‌کند. سیاست‌مداران ما هم عتیقه هستند و هنوز امیدوارانه‌ترین شعارهایشان برگشت به گذشته است.
به نظر ما همین که یک هواپیما صحیح و سالم بلند می‌شود و بعد می‌نشیند زمین و کسی کشته نمی‌شود باید تعجب کنیم. همین که آفتابه می‌خریم، دسته دارد باید تعجب کنیم. همین که یک مدیر و یک کارگر وقتشان را واقعا بگذارند برای کارکردن، باید تعجب کنیم.
اگر یکی قرارداد ببندد و جای بالاکشیدن پول واقعا پول را توی پروژه خرج کند باید تعجب کنیم. اگر یکی کوه و زمین و خانه و باغ را بالا نکشد باید تعجب کنیم. ما عتیقه‌ایم و در یک موزه خیلی بزرگ زندگی می‌کنیم. فقط هم تقصیر مسئولان عتیقه نیست که ما هم عتیقه‌ایم.
ما می‌گوییم جای هر روز آه‌کشیدن که این‌قدر آدم در سقوط هواپیما، این‌قدر در زلزله، این‌قدر در ریزش ساختمان، این‌قدر در تصادف رانندگی، این‌قدر آلودگی هوا، این‌قدر در آفتاب مهتاب، این‌قدر در خطای پزشکی، این‌قدر در اتوبوس اردوی مدرسه، این‌قدر از ترس از صدای موتور هزار، این‌قدر از نفس‌کشیدن در تهران و خوزستان و سیستان‌وبلوچستان جان دادند، نگاه کنیم به خودمان. خود عتیقه‌مان. ببینیم حالا باید چه‌کار کنیم؟ باید مثل یک عتیقه دست بگذاریم روی دست و منتظر باشیم یک روز یک سیاست‌مدار یا مقام مسئول مثل قهرمان و زورو از راه برسد و باز در یک انتخابات قول بدهد همه‌چیز را یک‌شبه درست کند - که هم ما و هم او مطمئن هستیم درست‌بشو نیست - یا خودمان دست از عتیقگی برداریم.
مسئولیت شهروندی و انسانی‌مان را بپذیریم. از خودمان شروع کنیم و عتیقه نباشیم و شروع به کار کنیم. شروع به زندگی. اگر خودمان خودمان را نسازیم می‌توانیم با هم بسازیم... وگرنه کسی با ما نخواهد ساخت و در بر همین پاشنه موزه خواهد گشت و باز تا ابد برای سقوط هواپیما و زلزله و آتش‌سوزی و چه و چه فقط برای هم گریه خواهیم کرد. همین. امروز، شاید مسئولیت ما از مسئولان ما بیشتر باشد. شما چه فکر می‌کنید؟
پوریا عالمی
- 13
- 6
