سفر ظریف و تیری به قلب تحریم و حامیان جنگ

حضور محمد جواد ظریف در حاشیه اجلاس هفت کشور صنعتی جهان در فرانسه نه تنها “سورپرایزی” برای ایرانیان با آرا و نظرات متفاوت بود بلکه "دونالد ترامپ" نیز سعی کرد با بیان واژه سورپرایز بطور ظاهری از وجود آن ابراز بی‌اطلاعی کند.

این سفر،متفاوت از همه سفرهای محمد جواد ظریف در طی ۶ سال وزیر امورخارجه بودنش در کابینه حسن روحانی بود.

این سفر را تنها می‌توان با گفت وگوی تلفنی "باراک اوباما" و حسن روحانی مقایسه کرد.

پیش از این سفری که منتهی به توافق ژنو در صد روز اول دولت  روحانی گردید نیز بسیار پر اهمیت بود؛  لیکن آن سفرها در چارچوب یک پروژه معین برای رسیدن به توافقی مشخص در حوزه هسته‌ای بود.

این درحالیست که سفر "سورپرایز گونه" ظریف به فرانسه برای گفت وگو با مقامات فرانسه و بریتانیا و آلمان در حاشیه اجلاس هفت کشور صنعتی جهان کاملا رویکردی "کنش گرایانه " داشت.

کنشی که سالهاست وزارت امور خارجه ج.ا. ایران از آن به دور بوده است.

تصویر منتشره از دیدار دیروز ظریف با رییس جمهوری فرانسه در حاشیه نشست سران گروه ۷

از اواخر سال ۵۸ تاکنون وزارت خارجه به محلی تبدیل شده بود که تنها نسبت به کنش  قدرت‌های بزرگ و حتی همسایگان به بیان دیدگاه می‌پرداخت و واکنش نشان می‌داد.

هرگاه ایران کوشید در عرصه سیاست خارجی کنش مثبتی ارائه دهد تا حدودی زیادی موفقیت آمیز بود.

در بسیاری از کنش‌های سیاست خارجی، دستگاه و متولیان سیاست خارجی ایران پس از تلف کردن فرصت‌ها، توانستند برخی از نتایج مدنظر را آنهم دیرهنگام کسب نمایند.

این روزها در حالی‌ که  وزیر امورخارجه ایران در اقدامی کم‌سابقه مورد تحریم دولت ایالات متحده قرار گرفته است، چنین سفر مهمی را به منطقه‌ای انجام می‌دهد که تحریم کنندگان او با قدرت در آنجا نشسته اند.

مذاکرات کوتاه وزیر امور خارجه ایران در حاشیه اجلاس گروه ۷ با مقامات ارشد فرانسه و گفت و گو با مقاماتی دیگر از بریتانیا و آلمان در مورد آینده برجام، بار دیگر اهمیت این توافق مهم را  یاد آور ساخت.

توافقی که خطر فروپاشی آن، کشورهای اروپایی را در آخرین لحظات، بار دیگر به تکاپو انداخته است تا هرطور شده، ایران را از گام سوم عبور از تعهدات برجامی اش باز دارند.

 سفر "محمد جواد ظریف" به محل برگزاری اجلاس گروه هفت را می‌توان یکی از مثبت‌ترین کنش‌های دستگاه سیاست خارجی ایران در طول ۴۰ سال اخیر دانست؛ سفری که (فارغ از نتیجه آن) می‌توان از آن بعنوان تیری به قلب تحریم و حامیان جنگ دانست.

اکبر مختاری*