به گزارش مهر به نقل از گاردین، دانشمندان در روشی جدید فرضیه های ستاره شناسی و نشانه های ژئوشیمیایی موجود در سنگ های باستانی را بررسی کردند.
این نشانه ها حاکی از آن است که ۱.۴ میلیارد سال پیش زمین هر ۱۸ ساعت و ۴۱ دقیقه در محور خود یک مدار کامل می زده است. به عبارت دیگر طبق محاسباتی جدید حدود یک میلیارد سال قبل، یک روز روی زمین ۵ ساعت و ۱۵ دقیقه بوده است.
این رقم نشان می دهد به طور متوسط طول روز روی زمین پس از دوران پیشمبرین (Precambrian) سالانه ۷۴ هزارم یک ثانیه افزایش یافته است. دوران پیشمبرین ابتدایی ترین بخش از تاریخ زمین است. به هرحال پیش بینی می شود این روند در میلیون ها سال آتی نیز ادامه یابد.
محاسبات استفان میرز در دانشگاه ویسکانسن مدیسون همراه آلبرتو مالینورن در دانشگاه کلمبیا نشان می دهد طی ۱.۴ میلیارد سال گذشته، همزمان با کندتر شدن گردش زمین، ماه حدود ۴۴ هزار کیلومتر از زمین فاصله گرفته و اکنون در مسافت ۳۸۴۴۰۰ کیلومتری کره خاکی قرار دارد.
میرز و مالینورن تغییرات در مسافت بین ماه و زمین و اختلافات در مدار زمین را در مدلی بازسازی کردند. آنها همچنین تکان خوردن ها و کج شدن های زمین (مشهور به چرخه مالینکویچ) را نیز بررسی کردند.
این در حالی است که تاکنون دستیابی به ارقام قابل قبول برای بازه زمانی بیش از ۵۰ میلیون سال قبل ممکن نبوده است.
چون چرخه های مالینکویچ روی تابش نور خورشید به قطب های زمین تاثیر دارد، این چرخه ها عوامل اولیه تغییرات آب و هوایی در مقیاس زمانی میلیون ها سال قبل بوده اند.
البته دانشمندان معتقدند فاصله ماه با زمین بالاخره تثبیت می شود اما این اتفاق در آینده دور می افتد. در این زمان ماه فقط از نیمی از کره زمین قابل رویت است و نیمه دیگر زمین هیچ گاه آن را نمی بیند.
شیوا سعیدی قوی اندام
- 13
- 3
