کهکشان‌های مناسب برای زندگی هوشمند

به گزارش ایسنا به نقل از فیز، طبق مقاله اخیر اخترفیزیکدان دانشگاه آرکانزاس، کهکشان های بیضی شکل غول آسا به احتمال زیاد آنگونه که پیشتر تصور می شد مثل کهکشان ما مهد تمدن های تکنولوژیکی نیستند.

نتیجه این مطالعه جدید که اول می منتشر شده بر خلاف مطالعه سال ۲۰۱۵ است که در آن پژوهشگران اظهار کرده بودند کهکشان های غول پیکر ۱۰ هزار برابر بیش از "کهکشان های دیسک مارپیچی"(spiral disk galaxies) مثل کهکشان راه شیری میتوانند پناه‌گاه سیارات و مهد تمدنهای تکنولوژیکی باشند.

نویسندگان مطالعه سال ۲۰۱۵ اظهار کرده بودند، احتمال افزایش این امر بدین دلیل است که کهکشان های بیضی شکل غول پیکر ستاره های بیشتری را در خود جای می‌دهند و از طرف دیگر دارای نرخ پائین ابرنواخترهای بالقوه پرخطر هستند. پرجرم ترین ستاره های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به اسم ابرنواختر (Supernova) به پایان می برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ آغاز به خاموش شدن می کند. آنگاه بطور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می گذارد.

ولی "دنیل ویت مایر" (Daniel Whitmire) استاد بازنشسته اخترفیزیک که اینک مربی دانشکده علوم ریاضی دانشگاه آرکانزاس است، معتقد است که مطالعه سال ۲۰۱۵ با یک قاعده آماری به نام "اصل حدوسط" (principle of mediocrity) که با اسم "اصل کوپرنیکی" (Copernican Principle) نیز شناخته می شود، مغایرت دارد. در کیهان شناسی، اصل کوپرنیکی که به اسم نیکلاس کوپرنیک نامیده شده است، می گوید که زمین در مرکز عالم یا در جای ویژه ای از عالم قرار ندارد.

از نظر تاریخی این اصل چندین بار برای پیش بینی پدیده های فیزیکی جدید بکار رفته است مانند هنگامی که اسحاق نیوتن با فرض این که خورشید یک ستاره معمولی است و پس از آن مقایسه روشنایی نسبی این دو، فاصله تقریبی از ستاره شباهنگ یا شِعرای یمانی (Sirius) را محاسبه کرده است.

ویت مایر اظهار‌کرد: مقاله ۲۰۱۵ با اصل حدوسط مغایرت دارد. به عبارت دیگر به چه دلیل ما انسانها در یک کهکشان بزرگ بیضی شکل زندگی نمی کنیم؟ که این برای من یک پرچم قرمز است. هر موقع که انسانها خودشان را خارج از سیستم (outlier) یعنی غیرعادی بدانند این موضوع یک مشکل برای اصل حدوسط است. وی همچنین می بایست نشان می داد که بیشتر ستارگان و سیارات در کهکشان های بیضوی بزرگ زندگی می کنند تا بتوانند استدلال خود مبتنی بر نقض این مقاله در اصل حدوسط را اثبات کند.

بنابر اصل حد وسط، زمین و جامعه تکنولوژیکی ساکن آن باید نمونه هایی از سیارات با تمدن های فن آوری در سایر نقاط دنیا معمولی باشند. این بدان معنی است که محل قرارگیری آن در یک کهکشان دیسک شکل نیز باید مشخص باشد. اما مقاله ۲۰۱۵ برعکس آنرا نشان می دهد که اکثر سیارات قابل سکونت در کهکشان های مشابه ما قرار ندارند بلکه در کهکشان های بزرگ بیضی شکل کروی شکل قرار دارند.

ویت مایر در مقاله خود، دلیلی مبتنی بر این که به چه علت کهکشان های بزرگ بیضی شکل امکان دارد مهد زندگی نباشند ذکر کرد.

او اظهار‌کرد: آن ها زمانی که جوانتر و کوچکتر بوده اند سرشار از تابش کشنده بودند و در آن هنگام آن ها یکسری از اتفاقات اختروش و ابرنواختر انفجار ستاره را تجربه کرده اند.

ویت مایر خاطرنشان کرد: تکامل کهکشان های بیضی شکل کاملا متفاوت از کهکشان راه شیری است. این کهکشان ها در مراحل اولیه موقعیتی را پشت سر گذاشته اند که در آن تابش آن قدر زیاد است که میتواند هر سیاره قابل سکونت در کهکشان و متعاقباً سرعت تشکیل ستاره و به این ترتیب هر سیاره جدیدی را خنثی کرده و بطور کامل از بین ببرد. خبری از تشکیل ستاره جدید نیست و همه ستاره های قدیمی تابش خود را انجام داده اند و بی بار شده اند. این که سیارات قابل سکونت که دارای زندگی هوشمند هستند در کهکشان های بیضوی بزرگ، جایی که اکثر ستارگان و سیارات در آن ساکن هستند قرار دارند بعید بنظر میرسد به دلیل آن که درصورتی که اینگونه باشد بطور پیش فرض کهکشان هایی مثل کهکشان راه شیری، همان طور که از اصل حد وسط انتظار میرود مکان های اصلی این تمدن ها خواهند بود.

یافته های این مطالعه در مجله "Monthly Notices of the Royal Astronomical Society" منتشر شد.