بررسی یک «تک سلولی» که ممکن است سریع‌ترین مخلوق دنیا باشد

به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، دانشمندان "موسسه فناوری جورجیا " در پژوهش اخیرشان "تک یاختگان"(protozoan) را مورد مطالعه قرار دادند.

"تک‌یاختگان" یا "پروتوزوئرها" دسته بزرگی از یوکوریوت‌های تک یاخته‌ای هستند. 

تک‌یاختگان گروهی بسیار متنوع هستند و از ریزاندامگان‌های(میکروارگانیسم‌های) تک‌یاخته‌ای با خصوصیات شبیه به گیاهان یا جانوران تشکیل شده‌اند.

تک‌یاختگان در سلسله جانوری پایین‌ترین جانوران می‌باشند و گروه‌های دیگر جانوران، "پریاختگان" یا "متازوئرها" هستند. از لحاظ ساختمان، یک "پروتوزوئر" با یک سلول از بدن جانور "متازوئر" قابل تطبیق است؛ ولی از نظر عمل و وظیفه یک ارگانیسم کامل است و دارای تعادل فیزیولوژیکی است و تمام اعمال ضروری زندگی یک جانور را انجام می‌دهد. بعضی از پروتوزوئرها از لحاظ ساختمان بسیار ساده و بعضی دیگر پیچیده و دارای اندام‌های سلولی(cell (organs یا "Organelles" هستند.

اکنون دانشمندان این موجود کوچک را مورد مطاله قرار داده‌اند و امیدوار هستند تا با مطالعه آن بتوانند راه حل‌هایی برای ساخت ربات‌های کوچک بسیار هوشمند در آینده بیابند.  

شاید هنگامی که به سریع‌ترین موجودات روی زمین فکر می‌کنید، هرگز تصویر تک یاختگان تک سلولی به ذهن شما خطور نکند.

براساس مطالعات "سعد باملا"(Saad Bhamla) پروفسور موسسه فناوری جورجیا، یک موجود میکروسکوپی به نام "Spirostomum" متعلق به آن فهرست تک سلولی‌ها است و این موجود میکروسکوپی یکی از تک یاختگان محسوب می‌شود.

این موجود به طرز باور نکردنی با منقبض کردن بدن خود، به حرکت خود شتاب می‌بخشد. این موجود فوق العاده سریع که به شکل یک روبان مسطح چهار میلی‌متری است می‌تواند با سرعتی در حدود یک میلی ثانیه حرکت کند.

در حال حاضر دانشمندان به دنبال کشف چگونگی عملکرد سریع این موجود هستند. اگر دانشمندان موفق به حل این معما شوند نتیجه مطالعه می‌تواند منجر به پیشرفت‌های باورنکردنی در فناوری نانو شود.

باملا گفت: من و دیگر محققان مطالعه نخست از دانش ریاضی و فیزیک استفاده نمودیم زیرا ما قصد داشتیم حد تابع شتاب در یک سلول زنده را محاسبه کنیم.

به منظور بررسی دقیق حرکات این موجود، دانشمندان یک طرح رایانه‌ای را توسعه دادند. هدف دانشمندان این بود که دریابند چگونه یک تک سلولی می‌تواند چنین شتاب قابل توجهی داشته باشد و از چشمه‌های مولکولی برای تقویت تولید قدرت خود استفاده کند.

اگر دانشمندان بتوانند این ویژگی‌ها را تقلید کنند، می‌توانند در آیند ربات‌های کوچک با قابلیت‌های بالایی را طراحی کرده و توسعه دهند . آنها همچنین ممکن است بتوانند معضل تراکم انرژی را که در حال حاضر در پروژه‌های کوچک‌تر علم رباتیک وجود دارد را نیز حل کنند.