همه موجودات زنده برای رشد و ادامه حیات خود نیازمند حریم و محل زیست امن هستند. آنچه که برای تک‌تک انسان‌ها به اسم «خانه» شمرده می‌شود، برای حیوانات نیز نام‌های دیگری مانند «لانه» و «بیشه» و... دارد.
از گردآمدن انسان‌هایی در یک محیط جغرافیایی و در یک سرزمین با داشتن یک قانون فراگیر، ملت واحد و میهن و وطن شکل می‌گیرد و مرزهای شناخته شده و رسمی، آن را از دیگر سرزمین‌ها و وطن دیگران، جدا و مجزا می‌سازد و اینگونه همه ملت‌ها دارای سرزمین و موطن اختصاصی می‌شوند
در درون یک ملت و وطن و در زیر چتر یک قانون اساسی، چه بسا مردمانی با زبان‌ها و ادیان و اقوام مختلف وجود داشته باشد. این وطن و میهن، شامل رودها، دریاچه‌ها، کوه‌ها، آثار باستانی، ذخایر زیرزمینی، چشم‌انداز و طبیعت‌های زیبا، باغات و روستاها و شهرها، نیروهای انسانی و تاریخ و فرهنگ و ادبیات و هنر و قهرمانان ملی و مشترک و بالاخره یک نظام حکومتی است.
یکی از مسئولیت‌ها و وظایف قانونی و ملی تک‌تک ملت این است که از همه سرمایه‌های موجود در وطن، صیانت و نگهداری کند و از ظرفیت ثروت‌های آن، برای بهروزی خویش بهره بگیرد.
پیش‌نیاز این صیانت و حمایت ملت از موطن خویش، علاقه‌مندی و دوستی است. شهروندان موجود در هر کشور، در وهله نخست، لازم است که میهن خویش را دوست بدارند و از جان و دل، از آن در برابر خطرات و دشمنان و لطمه‌ها حمایت و دفاع کنند.
بر این پایه، یکی از وظایف و اصول کار نظام تعلیم و تربیت و دستگاه‌های فرهنگی و تبلیغی، شناساندن و تقویت مولفه‌های وطن‌دوستی برای تک‌تک مردم و شهروندان به‌ویژه جوانان است و بسترهای وطن‌دوستی را فراهم و رابطه محبت‌آمیزی را میان مردم و وطن برقرار کنند.
متاسفانه در کشورمان نزد عده‌ای از مسئولان در برهه‌هایی، میان وطن‌دوستی یا ملی‌گرایی با دیانت و دینداری نسبت دوگانگی و تضاد حاصل شد و آنان گمان کردند که این دو، در تضاد و تخالف با یکدیگر قرار دارد. این برداشت و تصور اشتباه موجب شد تا مولفه‌های وطن‌دوستی مورد بی‌اعتنایی و غفلت قرار گیرد و احیانا انجام پاره‌ای مناسک و خواندن ادعیه‌ها به عنوان جایگزین و مولفه‌های مقبول، مورد استفاده قرار گرفت.
بی‌اعتنایی به مولفه‌های وطن‌دوستی موجب ظهور نسل و دسته‌هایی از جوانان بی‌هویت و گریزان از فرهنگ بومی و ملی شد و اینگونه، پیوند‌های اجتماعی رو به سستی نهاد.
ضرر و زیان رساندن به طبیعت ایران، آزار رساندن به حیوانات و شکار بی‌هدف آنها، لطمه زدن به ثروت‌های ملی و عمومی، بر هم زدن نظم جامعه و تخریب اموال خصوصی و ملی همه و همه می‌تواند علائم بی‌علاقگی به نماد‌ها و نشانه‌های میهنی و وطنی باشد.
برای تقویت روحیه وطن‌دوستی و استوار کردن پیوند ملی و اجتماعی لازم است تا امور زیر در دستور کار همگانی به‌ویژه دولتمردان و سیاست‌ورزان قرار گیرد:
۱-رعایت احترام و حفظ شان شخصیت‌های برجسته هنری و علمی و ورزشی و اقتصادی.
۲- برخوردار کردن اقوام ایرانی و باورمندان ادیان از امتیازات و حقوق قانونی خویش.
۳- رسیدگی به آثار باستانی و ترویج فرهنگ و هنر و ادبیات ملی.
۴- رسیدگی به طبیعت زیبای ایران و تقویت ایرانگردی و گردشگری.
۵- حفظ کرامت انسانی شهروندان و تامین رفاه ملی.
- 11
- 3
