«زره و شمشیر» فرماندۀ ارتش «شیلا» بعد از ۲ هزار سال از زیر خاک بیرون آمد

به گزارش فرادید، در جریان این حفاری که توسط سازمان میراث فرهنگی کره در شهر گیونگجو انجام شد، آثار از محل مقبرۀ شماره ۱۲۰ هوانگنام‌دونگ کشف شدند؛ این مقبره یک اتاق بزرگ چوبی است که با سنگ و خاک پوشانده شده بود.

با بررسی بیشتر، باستان‌شناسان وجود یک مقبره قدیمی‌تر را نیز تأیید کردند که در آن اسکلت فرمانده مرد به همراه یک شمشیر بلند پیدا شد؛ وجود شمشیر نشان‌دهنده جایگاه عالی نظامی این فرد است.

یکی از مسئولان این کاوش گفت: «این یک کشف نادر است که مجموعه کاملی از زره یک فرمانده برای انسان و اسب را به نمایش می‌گذارد». او افزود: «این فرصت بی‌نظیری است تا یک واقعیت تاریخی را مشاهده کنیم زیرا حتی دندان‌های فرمانده نیز پیدا شده‌اند».

مقبره شماره ۱ هوانگنام‌دونگ شامل بقایای فرمانده و سلاح‌های او بود، در حالی که اتاق مجاور اسکلت احتمالی یک مستخدم نزدیک فرمانده را در بر داشت که در کنار او احتمالا به‌عنوان قربانی دفن شده بود.

این کشف همچنین نمونه نادری از زره اسب را شامل می‌شود؛ این زره دومین مورد از نوع خود است که در یک مقبره شیلا پیدا شده و تصویری واضح‌تر از سواره‌نظام سنگین و سازمان نظامی شیلا در قرن پنجم ارائه می‌دهد.

کارشناسان می‌گویند با بررسی ساییدگی دندان‌ها تخمین زده می‌شود فرمانده حدود ۳۰ سال سن داشته است. ردی از یک شکل انسانی نیز بالای زین اسب مشاهده شده است، اگرچه فقط بقایای کم‌رنگی از آن باقی مانده است.

پژوهشگران اشاره کردند که بخش پایینی زره از چرم ساخته شده؛ طراحی‌ای که با کشف مشابه در سال ۲۰۰۹ متفاوت است. قطعات چرمی نشان می‌دهد که تلاش‌هایی برای سبک‌تر کردن زره صورت گرفته است. این همچنین جایگاه بسیار بالای فرد استفاده‌کننده را نشان می‌دهد که احتمالاً یکی از فرماندهان ارشد زمان خود بوده است.

قطعات تاج آبکاری‌شده با برنز نیز که مربوط به قرن‌های چهارم تا پنجم است، در نخستین مقبره بیرونی زیر تپه سلطنتی هوانگنام‌دونگ پیدا شد. بازسازی این تاج نشان می‌دهد که در زمان کامل بودن، چگونه به نظر می‌رسیده است.

این قطعات تاج ممکن است قدیمی‌ترین نمونه از تاج‌های دوره شیلا باشند. عناصر تزئینی روی تاج شباهت‌هایی نیز با آثار گوگوریو (۳۷ پیش از میلاد تا ۶۶۸ میلادی) دارند، که نشان‌دهنده تبادلات فرهنگی یا تأثیر گوگوریو بر شیلا است.

به طور کلی این کشف نور تازه‌ای بر تغییر روش‌های دفن در شیلا از تابوت‌های چوبی به مقبره‌های پیچیده‌تر پوشیده از سنگ می‌اندازد و بینش‌های نادری از طبقه حاکم نخبگان در شیلا ارائه می‌دهد.