خبرآنلاین نوشت: گاهی برخی خبرها چنان آرام و بیصدا در فضای سیاسی کشور ظاهر میشوند که در ابتدا کسی متوجه اهمیتشان نمیشود؛ درست شبیه موجی که از دور فقط سطح آب را کمی تکان میدهد اما وقتی به ساحل میرسد، سنگینیاش آشکار میشود. اعلام وصول طرح «قانون حمایت و رسیدگی به تخلفات حوزه صوت و تصویر فراگیر در فضای مجازی» در جلسه علنی ۱۴ آبان ۱۴۰۴ نیز یکی از همین اتفاقها بود؛ خبری کوتاه در صحن علنی، اما با پیامدهایی که بهتدریج ابعاد آن روشن شد و بحثهای گستردهای برانگیخت.
این طرح اصلاً چیست و از کجا آمده؟
در ظاهر، عنوان طرح رنگ و بوی حمایتی دارد؛ گویی قرار است چارچوبی برای سامانبخشی فعالیتهای صوتی و تصویری در فضای مجازی ارائه کند. اما با مرور متن آن مشخص میشود ماهیت واقعیاش بسیار فراتر از یک ساماندهی ساده است. این طرح نسخهای بازسازیشده از طرح صیانت مجلس یازدهم است؛ طرحی که به دلیل اعتراضهای گسترده مردمی، کارشناسی و صنفی هیچگاه به سرانجام نرسید. اکنون همان ایدهها با ادبیاتی تازه و با ساختاری منسجمتر دوباره روی میز مجلس قرار گرفتهاند.
طراحان چه کسانی هستند؟
اسامی امضاکنندگان طرح، جهتگیری آن را کاملاً روشن میکند: حمید رسایی، موسی غضنفرآبادی، رضا تقیپور، مهدی کوچکزاده، محمدتقی نقدعلی، حسینعلی حاجیدلیگانی، کامران غضنفری. در کنار اینها، چهرههایی چون مرتضی آقاتهرانی، مجتبی ذوالنوری و نصرالله پژمانفر نیز در جریان نهاییسازی طرح نقش داشتهاند.
این چهرهها سالهاست در زمره جدیترین مدافعان محدودسازی و کنترل پررنگتر فضای مجازی شناخته میشوند؛ بنابراین عجیب نیست طرحی که ارائه کردهاند، با رویکرد محدودکننده و نظارتی شدید همراه باشد. همچنین کمیسیون فرهنگی مجلس دوازدهم ـ مثل مجلس یازدهم ـ زیر سایه همان دو نام تکراری و تعیینکننده اداره شده: مرتضی آقاتهرانی و حمید رسایی؛ یکی رئیس شورای مرکزی جبهه پایداری و دیگری چهره نزدیک و همسو با همین جریان.
- 10
- 1
