آقاي نقوي حسيني، فارغ از حواشي ايجاد شده در جريان درگيري‌هاي ديروز صحن، به نظر مي‌رسد آنچه محمود صادقي در حاشيه نطقش مطرح كرد، به نوعي انتقاد از نظارت استصوابي شوراي نگهبان بود. آيا نمايندگان حق بيان چنين مسائلي را ندارند؟!
ما همه بايد قانون اساسي و قوانين مصوب مجلس را قبول داشته باشيم و نبايد خارج از چارچوب قوانين عمل كنيم. بنده پس از آن اعتراضي كه داشتم، خدمت آقاي دكترمطهري رسيدم و قانون را جلوي ايشان گذاشتم. گفتم آقاي مطهري شما سوگند ياد كرده‌ايد كه به اين آيين‌نامه به عنوان مستحكم‌ترين قانون در مجلس عمل كنيد و تغيير آن نياز به دو سوم راي نمايندگان دارد. بنابر ماده ٧٩ اگر نماينده‌اي تشخيص داد، تلويحا يا به صراحت مورد اهانت قرار گرفته، مي‌تواند ٥ دقيقه اظهارنظر كند.
بله! در همان جلسه يا جلسه بعد به تشخيص رييس جلسه علني!
بله اين در تشخيص رييس جلسه است و مي‌تواند همان زمان اعلام كند كه اكنون بيان تذكر ممكن نيست و شما در جلسه بعد تذكر بدهيد يا اينكه بيان تذكر را پذيرفته و ميكروفن بنده روشن مي‌شود و تذكرم را بيان مي‌كنم و در اينجا، رييس جلسه حق ندارد ميكروفن بنده را خاموش كند. در هيچ جاي آيين‌نامه چنين اجازه‌اي به رييس جلسه داده نشده است. ماده ٨١ همين آيين‌نامه مي‌گويد اگر نماينده‌اي در نطق خود از موضوع خارج شد، رييس جلسه بايد ٢ بار تذكر بدهد و پس از آن نيز بايد اخطار بدهد اما اجازه ندارد ميكروفن نمايندگان را خاموش كند اما ميكروفن من خاموش شد.
گويا سوال بنده را فراموش كرديد.
نه، اجازه بدهيد. به سوال شما هم مي‌رسم.
هنگامي كه آقاي مطهري اين ٢ ماده را ملاحظه كرد، گفت به شما وقت مي‌دهم و اين فرصت به بنده داده شد و باتوجه به اينكه متوجه شد خلاف آيين‌نامه عمل شده، ٥ دقيقه به بنده فرصت بيان تذكر داد. اما درباره محتواي بيانات آقاي صادقي بايد بگويم كه ما همگي بايد قانون را قبول داشته باشيم. اين قانون، حق نظارت را به شوراي نگهبان داده است. درست است يا غلط، نبايد اعتراض كنيم. بلكه راه‌حل تغيير قانون است كه مسير اين تغييرات نيز بنابر همين قانون مشخص است.
قانون اساسي و قانون عادي هر دو تاكيد دارند كه نظارت استصوابي بايد ازسوي شوراي نگهبان انجام شود. حال ما اعتراض داريم. مي‌آييم و پشت ميكروفن مي‌گوييم ملت بزرگ ايران ما اين نوع نظارت را قبول نداريم. فكر مي‌كنيم همه سلايق اجازه راي گرفتن پيدا نمي‌كند. نبايد بگوييم كه شما نمايندگان عصاره فضائل شوراي نگهبان هستيد! اين چه انتقادي است؟! اين انتقاد نيست، توهين است. ملت ايران پاي صندوق آمده‌اند. شما يك شهرستان نام ببريد كه اصولگرايان، اصلاح‌طلبان، ميانه‌روها و غيرخطي‌ها كانديدا نداشته باشند.
به هر حال مباني اصلاح‌طلبي مشخص است اما آيا شما مي‌توانيد يك شهرستان نام ببريد كه هيچ اصلاح‌طلبي ردصلاحيت نشده باشد؟
بحثم اين است كه همه سلايق در انتخابات حضور دارند و اگر اين اصلاح‌طلب نبود، مي‌توانند به آن اصلاح‌طلب ديگر راي بدهند. همان كاري كه تهراني‌ها كردند.
آيا حذف نيروهاي باتجربه و تاييد صلاحيت اصلاح‌طلبان كم‌تجربه‌تر منجر به تنزل كيفيت نمايندگان و متعاقبا مجلس نمي‌شود؟
اين بحث ديگري است اما اگر كساني معتقدند اين رويه كيفيت مجلس را تنزل مي‌دهد، مي‌توانند بروند از طريق قانون نسبت به اصلاح آن اقدام كنند. سوال اين است كه آيا همين يك قانون است كه كيفيت مجلس را تنزل داده است. قوانين بسيار ديگري نيز كيفيت را پايين آورده‌اند. به هر ترتيب معتقدم نبايد براي طرح انتقاد، به كسي توهين كنيم.
با اين حساب، شما به نحوه بيان اين انتقاد معترضيد و با اصل انتقاد مشكلي نداريد. سوالم درباره اصل موضوع اين انتقاد يعني همان بحث نظارت استصوابي است. نظرتان در اين رابطه چيست؟!
بنده با نظارت استصوابي شوراي محترم نگهبان موافقم. اين قانون را به نفع نظام، مملكت و كشور مي‌دانم و همچنين آن را به نفع امنيت و اصلاح نظام مي‌دانم و اگر روزي قرار باشد اين نظارت حذف يا تعديل شود، بنده صراحتا با آن اصلاحات مخالفت خواهم كرد.
ما فارسي‌زبانان معمولا از كنايه و طنز براي بيان انتقاد استفاده مي‌كنيم و ازطرفي بعضا انتقادات صريح، آن‌چنان تحمل نمي‌شوند؛ آيا هدف صادقي از بيان اين انتقاد در قالب كنايه، كاهش هزينه انتقادش نبوده است؟!
(با خنده) واقعا حرفه‌اي هستيد. يعني اين همه صغري و كبري مي‌چينيد كه بگوييد آقاي صادقي قصد داشته به اين دليل از كنايه استفاده كند و هدفش توهين به نمايندگان نبوده است؟ ولي فارغ از اين مسائل، شما خودتان هم پذيرفته‌ايد كه هدف آقاي صادقي توهين بوده و اين مساله كاملا مشخص است. آنچه مطرح شد، نه تلميح بود، نه كنايه و نه هيچ چيز ديگر.
آيا اگر انتقادي را صريح مطرح مي‌كردبا شكايت روبه‌رو نمي‌شد؟
چه اشكالي دارد. ما صريحا عليه دولت انتقاد مي‌كنيم و دولت هم عليه ما شكايت مي‌كند و ما هم پاسخ مي‌دهيم. چه اشكالي دارد.
برخي ناظران معتقدند همين تنگ شدن دايره انتخاب منجر به ورود نمايندگاني با صراحت لهجه اندك به پارلمان شده است. به عنوان مثال زماني صفايي‌فراهاني به عنوان فردي صريح‌اللهجه نماينده مجلس بود و امروز چنين نمايندگاني انگشت‌شمارند. مشكل از كجاست؟
به هر حال شما از احتمالات صحبت مي‌كنيد و احتمال دارد فضا به سمتي ديگر برود. صحبت من كاملا مشخص است. مي‌گويم اگر با اين مساله مخالفيد، بايد مسير قانوني آن را طي كنيد. شما به عنوان مثال به اين اصل قانوني انتقاد داريد. آن را به نفع كشور، نظام و مجلس نمي‌دانيد. اشكالي ندارد. راه قانوني اصلاح قانون در همان قانون لحاظ شده است. ما كه نبايد «فتنه» كنيم.
آيا طرح انتقاد و بيان ايراد، گام نخست اصلاح نيست؟
من با بيان انتقاد مخالف نيستيم و ايرادي به طرح انتقاد نيست اما آنچه مطرح شد، انتقاد نبود. توهين بود. اينكه ما موضوعي را به نقد بكشيم، درباره آن صحبت كنيم و ميزگرد تشكيل دهيم، اشكالي ندارد. بايد مكانيزم قانوني اصلاح قانون را طي كنيم. چرا بايد براي كشور مشكل ايجاد كنيم. چرا بايد مسائل را بي‌دليل پيچيده كنيم.
يك روز مقام معظم رهبري فرمودند شايد نظام پارلماني براي كشور مناسب‌تر باشد. اشكالي ندارد. همه بايد برويم و موضوع را بررسي كنيم. همين اتفاق هم افتاد و همه نظرات خود را گفتند و نقدشان را هم مطرح كردند. اما اينكه بي‌دليل در كشور دعوا درست كنيم، چه سودي دارد. اينكه بگوييم ما صريح‌اللهجه هستيم و آنها صريح‌اللهجه نيستند! چه ارزشي دارد؟
آيا در جريان اين درگيري لفظيبه جنابعالي توهين هم شد!
من چيزي نشنيدم اما شايد هم توهين كرده باشند و اگر ديگر نمايندگان چنين گفته‌اند، لابد شنيده‌اند ولي من چيزي نشنيدم.
پس توهين نشده بود؟!
نگفتم توهين نشده بود. گفتم من چيزي نشنيدم چرا كه صداي من بلندتر از بقيه بود و نشنيدم اما دوستان گفتند مسائلي مطرح شده است.
پس از اين درگيري لفظي، اقدام به نگارش يادداشتي كرديد؛ احيانا قصد پيگيري حقوقي از طريق هيات نظارت بر رفتار نمايندگان نداريد؟
(با خنده) شما چطور ديديد من چه نوشتم. چرا قصه درست مي‌كنيد؟
موضوع را پيگيري نمي‌كنيد؟
اگر خبري شد، متوجه مي‌شويد!
- 16
- 1
