«اصلاح‌طلب اصولگرا؛ دیگه تمومه ماجرا»، شعاری بود که منتقدان به وضعیت اقتصادی جامعه سر دادند و تحلیل‌های زیادی درباره این شعار منتشر شد اما آیا به واقع باید پذیرفت که گرایش جامعه به سمت جریان‌های سیاسی کمرنگ و آنان دیگر اعتقادی به نقش احزاب در ارائه راهکارهایی برای حل مشکلات کشور ندارند؟ محسن هاشمی رئیس شورای شهر تهران چندی قبل گفته بود: «فضای حاکم بر احزاب و سیاسیون، با فضای واقعی جامعه متفاوت است.
شما فکر می‌کنید، چند درصد از مردم احزاب را می‌شناسند، تفاوت زیادی بین اعتدال و توسعه، اتحاد ملت، کارگزاران و دیگر احزاب اصولگرا مانند جمعیت ایثارگران، موتلفه یا جمنا در این حوزه نیست، فقط بخش کوچکی از جامعه شاید در حد یک یا چند درصد، مخاطب و پیگیر مسائل سیاسی هستند و بقیه مردم به شخصیتها و گفتمان عمومی حاکم بر جامعه اعتماد می‌کنند.» بی‌تردید احزاب در عدم آگاهی جامعه از میزان تاثیرگذاری‌شان دارای سهم بزرگی هستند، چرا که برخی از آنها بیش از طرح مطالبات مردم در اندیشه آن هستند که از حضور در احزاب به عنوان نردبانی برای رسیدن به قدرت استفاده کنند و برخی دیگر تخریب رقیب سیاسی را در دستور کار دارند.
بنابراین طبیعی است که امید مردم به تاثیرگذاری احزاب هر روز کمتر از دیروز شود، اما اگر نگاهی به عملکرد احزاب اصلاح‌طلب شود چنین نتیجه‌ای حاصل خواهد شد که آنها با ورود به قدرت بیش از اصولگرایان وقت و انرژی خود را صرف خدمت به جامعه کردند و نشانی از پرونده‌های تخلفات مالی و سوءاستفاده از جایگاه در پرونده اصلاح‌طلبان حزبی که به قدرت راه یافتند، مشاهده نمی‌شود و به همین دلیل گرایش جامعه به احزاب اصلاح‌طلب بیش از احزاب اصولگراست. اصولگرایان به‌ویژه طیف دلواپس آنها تلاش زیادی برای بی‌اعتماد کردن جامعه به احزاب اصلاح‌طلب در دستور کار داشتند که نمونه اخیر آن ادعای حمایت جبهه مشارکت از مرجان شیخ‌الاسلامی آل‌آقا یکی از متهمان اخلال در نظام اقتصادی کشور بود، اما در مدت کوتاهی نادرست بودن این ادعا به اثبات رسید.
رویش احزاب جدید اصلاح‌طلب
در سال‌های گذشته به‌ویژه تا پیش از سال ۹۲ تلاش زیادی هم برای متوقف کردن فعالیت احزاب اصلاح‌طلب صورت گرفت، اما این جریان مقهور هجمه‌ها نشد و احزاب جدیدی در درون این جریان شکل گرفت که از جمله آنها مجمع زنان اصلاح‌طلب بود که در خردادماه سال گذشته نخستین کنگره آن برگزار شد. احزاب زنان اصلاح‌طلب در سال‌های اخیر فعالیت زیادی داشته و دارند چنانکه در ۳۰دی‌ماه احزاب زنان اصلاح‌طلب با برگزاری اولین اردوی مشترک تشکیلاتی، ائتلاف خود را اعلام کردند. انجمن روزنامه‌نگاران زن ایران، جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان، جمعیت زنان مسلمان نواندیش و مجمع زنان اصلاح‌طلب چهار حزبی هستند که شورای‌عالی سیاستگذاری زنان اصلاح‌طلب را تشکیل داده‌اند و اعلام موجودیت کردند.
در اردیبهشت امسال همچنین کمیسیون ماده ۱۰ احزاب در اردیبهشت ماه سال جاری با تقاضای تأسیس حزب راه ملت موافقت کرد و در اسفندماه کنگره این حزب برگزار شد که داریوش ارجمند، نرگس‌خاتون اسفندیاری، احمد انصاری، داوود باقری، مهدی حسین‌پور، هادی ذوالفقاری، علیرضا زارع، مصطفی سلیمی، محمدمهدی شادکار، مریم شربت‌دار قدس، مه‌رخ شهنازی، مسعود ضابطی، علی‌طالب‌لو، علیرضا طاهری، امین فروزنده، محسن لک، سیدصدرا مرتضوی، نرگس مصطفوی، حسین معینی، زهرا‌گل‌معینی، مجید نیری، محمود هادی‌زاده، سیدجواد هاشمی، مجتبی هاشمی و علی‌وقفی به عنوان شورای مرکزی انتخاب شدند.
حزب جدید اصلاح‌طلبان
دیروز هم حزب «مجمع ایثارگران» در اطلاعیه اعلام موجودیت خود تاکید کرد که برای اصلاح امور باید از تغییر تصمیم‌گیرندگان و مدیران فراتر رفت. مجمع ایثارگران هم که چندی پیش اولین کنگره سراسری خود را در سالروز ورود آزادگان به میهن اسلامی با حضور شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی برگزار کرد، پس از نهایی شدن موافقت‌های اولیه در کمیسیون ماده ۱۰ احزاب موفق به اخذ پروانه فعالیت شده و پا به عرصه سیاسی کشور گذاشت و رسما اعلام موجودیت کرد. حزب مجمع ایثارگران که با تلاش و پیگیری جمعی از ایثارگران اصلاح‌طلب شکل گرفته است و هسته مرکزی هیأت موسس را چهره‌هایی چون آقایان: حجت‌الاسلام محمد پروازی، مهدی کیانی، جواد امام، جواد قدیمی ذاکر، محسن ترکاشوند، محمود مقدم و غلامعلی رجایی راهبری می‌کردند. تلاش آنها برای گردهم آوردن چهره‌های ایثارگری بوده است که بتوانند فعالیت‌های خود را در قالب تشکلی سیاسی با ساختار و مرامنامه مشخص دنبال کنند.
کنگره اولین کنگره سراسری در مرداد ماه با حضور چهره‌های شاخص اصلاح‌طلب برگزار شد. طی این کنگره، اولین شورای مرکزی و هیأت داوری از سوی اعضای حزب انتخاب شدند. نکته قابل توجه در بیانیه این حزب چنین است که آنها مدعی عدم ورود به قدرت نیستند و نوشتند: «ما اگرچه تمایل به سهیم شدن در قدرت و اعمال آن را خواسته‌ای مشروع می‌دانیم اما آن را اولویت خود نمی‌دانیم. ما متشکل شده‌ایم تا از ارزش‌ها و آرمان‌هایی دفاع کنیم که حفظ آنها را برتر از آسایش، حفظ سلامت و جان خود می‌دانیم. اگر خود را ایثارگر می‌نامیم به معنای منت بر دیگران یا خودبرتربینی نیست. می‌خواهیم نماینده گفتمانی باشیم که تلاش بدون توقع و پرتوان و همراه با فدا کردن منافع شخصی برای خدمت به مردم و ارتقای میهن را ترویج می‌کند».
یاسمین طالقانی
- 14
- 2
