به گزارش ایسنا، حال گروهی از محققان دانشگاه هاوایی در مانوا این موضوع را بررسی کردند و علت شناسایی دیرهنگام این پدیده را توضیح داده اند. آنها دریافتند که برخی از اجرام در حال نزدیک شدن به زمین در آسمان تقریباً ثابت و ساکن به نظر می رسند و این اتفاق زمانی رخ می دهد که حرکت به سمت شرق (movement east) دقیقا با چرخش زمین خنثی می شود و به همین دلیل سیستم های هشدار اولیه موجود در زمین قادر به شناسایی آنها نیستند. در سال ۲۰۱۹ نیز این اتفاق در رابطه با این سیارک که "۲۰۱۹ OK" نام داشت رخ داد و محققان تنها ۲۴ ساعت پیش از نزدیک شدن آن از نزدیکی آن باخبر شدند.
این سنگ فضایی که "۲۰۱۹ OK" نامیده می شود، نخستین جرمی در آن اندازه بود که از سال ۱۹۰۸ به سیاره ما نزدیک می شد اما تنها ۲۴ ساعت قبل از نزدیک شدن به سیاره ما آنرا رصد کردند. محققان اظهار کردند که دلیل این امر آن بوده که این سیارک به گونه ای که حرکت آن در آسمان شب با چرخش زمین خنثی می شد در حال نزدیک شدن به زمین بود. بنابراین این سیارک (Asteroid) از نظر سیستم های هشدار اولیه مانند Pan- STARRS۱ در رصدخانه هالیکالا هاوایی ثابت به نظر میرسید و بنابراین نرم افزار تشخیص خودکار نتوانست آنرا تشخیص دهد.
کارشناسان می گویند، نیمی از سیارک هایی که از منطقه خطرناکی در شرق مخالف (east of opposition) به زمین نزدیک می شوند ، احتمالا دوره هایی از چنین حرکت آهسته آشکاری را پشت سر می گذارند. گفته می شود که یک سیارک زمانی در جهت مخالف قرار می گیرد که موقعیتش در آسمان شب آن را در امتداد خطی قرار می دهد که هم زمین و هم خورشید را قطع می کند. این بدان معناست که در حال حاضر تشخیص نیمی از این سیارک ها نیز دشوار است و تلسکوپ های کامپیوتری باید برای در نظر گرفتن این اثر، به روز شوند.
این مطالعه توسط ستاره شناس "ریچارد وین اسکوات" (Richard Wainscoat) از دانشگاه هاوایی در مانوا و همکارانش انجام شد. محققان در مقاله خود گفتند: اجرام نزدیک به زمین (Near- Earth Objects) که از جهت شرق مخالف (east of opposition) به زمین نزدیک می شوند ، مستعد دوره های حرکت آهسته در طول نزدیک شدن هستند. حرکت توپوسنتریک( topocentric) القایی ناشی از چرخش زمین، حرکت طبیعی به سمت شرق در آسمان را خنثی می کند و جسم را تقریبا ساکن نشان می دهد و این امر شناسایی آنرا دشوار می کند. بخش های نظارت باید هنگام بررسی آسمان در این جهت دقت بیشتری داشته باشند.
بنابر تعریف ناسا، یک جرم نزدیک به زمین (near- Earth object) جرمی است که در فاصله ۲۸ میلیون مایلی (۴۵ میلیون کیلومتری) از مسیر مداری زمین به دور خورشید قرار گیرد. هر جرم نزدیک به زمین که مدارش با مدار سیاره ما همپوشانی داشته باشد و قطر آن بیشتر از ۴۶۰ فوت (۱۴۰ متر) باشد، بعنوان یک "جرم بالقوه خطرناک" (PHO) طبقه بندی می شود.
در سال ۱۹۹۴، کنگره آمريکا دستور داد که ناسا باید حداقل ۹۰ درصد از اجرام نزدیک به زمین بزرگ تر از ۰.۶ مایل( یک کیلومتر؛ یعنی به اندازه ای بزرگ باشند که اگر به زمین نزدیک شود و برخورد کند، باعث یک فاجعه جهانی شود) را فهرست بندی کند. این هدف در سال ۲۰۱۱ محقق شد. با این حال، در سال ۲۰۰۵ دستورالعمل به روز شد تا فهرست ۹۰ درصد از کل اجرام بالقوه خطرناک تا سال ۲۰۲۰ تهیه شود. البته این هدفی بود که تا به امروز هنوز کامل محقق نشده است و تنها حدود ۴۰ درصد آن اجرا شده است.
ناسا در حال حاضر ماموریتی موسوم به "دارت" را برای بررسی یک سیارک پرتاب کرده است. ماموریت دارت نوامبر سال گذشته از پایگاه نیروی فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا پرتاب شد و انتظار میرود که در اواخر سپتامبر امسال به هدف خود سیاره کوچک دیمورفوس برسد.
ناسا چندی پیش مأموریت "دارت" را با هدف نجات زمین در برابر سیارک های خطرناک آغاز کرد و طی آن فضاپیمای "دارت" سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. انتظار می رود " دارت" اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال ۲۰۲۲ به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک ترین حالت خود به زمین و در فاصله ی ۱۱ میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی روند و این ماموریت تنها یک آزمایش است و در حال حاضر هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی کند.
"دارت" با سرعت ۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهد کرد و دهانه ای بر سطح این سیارک ایجاد می کند. اصابت یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده به نظر برسد، ولی به گفته ی ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از اندازه باشد، امکان نابودي سیارک وجود دارد.
DRACO بعنوان تنها ابزار دارت، تصاویری از دیدیموس و سیارک ماهک آن دیمورفوس ثبت خواهد کرد. دیدن سیارکی که به سمت زمین می آید، همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آنجا که تصور می شود برخورد یک سیارک ۶۶ میلیون سال قبل باعث انقراض دایناسورها شده است، بنابراین چنین رویدادی میتواند تمدن بشری را نیز نابود کند. سازمان ناسا امیدوار است تا با ماموریت" دارت" از روی دادن چنین اتفاقی جلوگیری کند.
فضاپیمای "دارت" ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به گفته ی محققان این فضا پیما (Spacecraft) از درون به بیرون ساخته شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن ساخته شده است. این برنامه به طور کلی ۳۳۰ میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می کند، مبلغ زیادی نیست.
"دارت" با نیروی خورشیدی کار می کند و علاوه بر ۱۲ پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی "NEXT- C" ناسا می پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام "دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری"( DRACO) است که داده ها را به سیستمی از الگوریتم ها به نام" SMART Nav" ارسال می کند تا بدین وسیله فضاپیما بطور خودکار هدایت شود. "دارت" در این سفر تنها نیست و یک "تاسواره" (ماهواره کوچک) آن را همراهی می کند. این ماهواره تقریباً اندازه ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است. این تاسواره که "LICIACube" نام گرفته است، نقش مهمی در ماموریت "دارت" ایفا می کند.
این تاسواره ۱۰ روز مانده به برخورد از "دارت" جدا می شود و وارد مسیر مخصوص خود می شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه پس از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهد کرد و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می فرستد.
"دارت" آخرین ماموریت این چنینی نخواهد بود و در سال ۲۰۲۴ آژانس فضایی اروپا (ESA) مامورتی موسوم به "هرا" (Hera) انجام خواهد داد. این فضاپیما در سال ۲۰۲۶ به دیدیموس میرسد و دهانه ایجاد شده توسط" دارت" را بعداز حدود چهار سال رصد می کند.
نتایج این مطالعه در مجله Icarus منتشر شد.
- 11
- 4
