دانشمندان هشدار دادند اگر یک ستاره در حال عبور، مدار نپتون را تنها ۰.۱ درصد جابجا کند، اختلال حاصل از آن ممکن است موجب برخورد سایر سیارات منظومه شمسی با یکدیگر شود.
این پژوهش که در مجله «اطلاعیه های ماهانه انجمن سلطنتی نجوم» (MNRAS) ارائه شده است، نشان می دهد که «نزدیک شدن (فلای بای) ستاره ای»- رخدادی نسبتا رایج در عالم- امکان دارد کافی باشد تا سایر سیارات به یکدیگر برخورد کنند.
اگر عطارد و حضیض مشتری- نقطه ای که سیارات به نزدیک ترین فاصله به خورشید می رسند- با هم مطابق شوند، این امکان وجود دارد که دو احتمال بتواند رخ دهد. عطارد (Mercury) ممکن است از مدار خود خارج شود و از منظومه شمسی به بیرون پرتاب شود یا اینکه در مسیر برخورد با زهره، خورشید یا زمین حرکت کند.
این تغییرها طی میلیون ها سال اتفاق می افتد، ولی پژوهشگران این وضعیت را حدود ۳۰۰۰ بار شبيه سازي کردند.
۲۶ مورد از تقریباً ۲۰۰۰ مورد این شبیه سازی ها، با برخورد سیارات به یکدیگر یا بیرون راندن کامل اورانوس، نپتون یا عطارد از منظومه شمسی (Solar System) به پایان رسید.
گرت براون، دانشجوی تحصیلات تکمیلی فیزیک محاسباتی بخش علوم فیزیکی و محیطی (PES) دانشگاه تورنتو، به« یونیورس تودی» گفت: «میزان مشخصی و محدوده تاثیری که نزدیک شدن (فلای بای) ستاره ای در تکامل منظومه های سیاره ای بازی می کنند همچنان موضوع بحث فعالیت های تحقیقاتی است. در مورد منظومه های سیاره ای که در یک خوشه ستاره ای تشکیل میشوند، اتفاق نظر این است که فلای بای های ستاره ای نقش مهمی ایفا می کنند اگرچه که منظومه سیاره ای در خوشه ستاره ای باقی می ماند.»
چنین چیزی معمولاً طی ۱۰۰ میلیون سال اول تکامل سیاره ای رخ می دهد. پس از از بین رفتن خوشه ستاره ای، نرخ وقوع «نزدیک شدن (فلای بای) ستاره ای» بطور چشمگیری کاهش می یابد و نقش آن ها در تکامل منظومه های سیاره ای کاهش می یابد.
علاوه بر این، طبق گفته براون، با توجه به اینکه خورشید احتمالا در پنج میلیارد سال آینده منبسط می شود و سیاره را می بلعد، این احتمال که تجربه زندگی ما در منظومه شمسی را به هم بزند، «مسئله ای نیست که لازم باشد نگران آن باشیم.»
- 15
- 6
