روزنامه اطلاعات نوشت: مهمترین مسئلۀ کشور درحال حاضر ناترازی آب است. در این زمینه سالهاست هشدار داده شده و همه مسئول هستیم. تمام دولتها و مسئولان و حتی بخش بزرگی از نخبگان مدنی کشور، که باید از اقلیم همچون مادر دفاع می‌کردند.
ایران سرزمین تمدن‌های دیرینه بوده و اساس زیبایی و شکوه این تمدن‌ها بر مهندسی آب و طراحی باغشهرها و رونق کشاورزی استوار بوده است. آب در زیر زمین و در سرداب از آفتاب و تبخیر مصون بود و با گرمای سوزندۀ آفتاب و خاک درنمی‌آمیخت و هدر نمی‌رفت.با سرعت رشد جمعیت می‌باید به تحولات پیشارو و حفظ منابع حیاتی و جستن منابع جدید می‌اندیشیدیم. اگر قرار است ایران کهن، جوان شود لاجرم باید سرچشمه‌های جوشان از آب و آبادانی داشته باشد و مدیران ورزیده و کاردیده و متخصص آن را اداره کنند.
در سالهای اخیر رویا فروشی آب به بخشی جدایی ناپذیر از راه‌حل‌های مشکل کم‌آبی و خشکسالی در کشور گرامی ما بدل شده است. سستی سیاست ما در برابر همسایه شرقی، سیستان و هامون را خشک و کویر ساخت. سپس طرح انتقال آب دریا و آب شیرین‌کن‌های دارای آخرین تکنولوژی‌ها مطرح شد، بعد رویای آب‌های ژرف یا ژرفاب‌ها که معلوم شد افسانه‌ای بیش نیست و سپس داستان تازه‌ای به نام رودخانه زیرزمینی که از سلسله جبال هندوکش سرچشمه می‌گیرد و به سوی ایران سرازیر شده است و البته نظیر همین رودخانه خیالی را درباره رشته کوه زاگرس هم قبلاً انشا کرده بودند.
واپسین پرده از نمایش این رویافروشی، که به جای مدیریت علمی و پایدار آب و حفظ منابع بومی و بهینه کردن بهره‌وری، درحال ربودن بودجه‌های کلان و فروختن طرح‌های شگرف و رویایی است، انتقال آب از اینجا به آنجا، از این دریا به آن کویر، از آن دریا به این شهر و نیز انتقال آب سد طالقان به تهران است.
آیا این وعده‌ای برای آرام کردن مردم بود یا مسئولان؟ یا دادن طرحی برای تصویب بودجه؟ شاید هم آغاز یک پروژه؟ این پرسش‌ها پاسخ می‌خواهد. اگر دولت نمی‌تواند، دستگاههای نظارتی و بازرسی بیایند و حداقل بپرسند و مؤاخذه کنند که چه کسانی و چرا به صراحت در تریبون‌های رسمی بارها گفتند: درحال انتقال آب سد طالقان برای رفع کمبود آب پایتخت هستیم و مشکلی در کار نیست و اکنون گفته می‌شود این کار اصلاً عملی نیست و از ابتدا هم عملی نبوده است؟! چرا لوله‌کشی شد؟ مطالعات و طراحی‌ها و پروژه‌های ناندار برای این شعار آبدار را چه کسانی آورده بودند؟
- 16
- 4
