کاهش تیم‌های لیگ برتر و تغییر تقویم فوتبالی

هفته دوم لیگ قهرمانان آسیا هم به کام فوتبال ایران نبود. با این‌که نخستین برد نمایندگان ایران در هفته دوم به دست آمد و ذوب‌آهن با نمایشی خیره‌کننده میزبانش النصر عربستان را ۳ - ۲ شکست داد اما پرسپولیس و استقلال ۲ نماینده پر امید ایران در حسرت برد ماندند و با قرار گرفتن در قعر جدول گروه‌های خود، کارشان برای صعود گره خورد.

پرسپولیس و استقلال که در هفته نخست مقابل پاختاکور و الدحیل مساوی کرده و شکست خورده بودند، به امید جبران در هفته دوم مقابل السد قطر و العین امارات قرار گرفتند اما با وجود نمایش خوب سرخابی در آسیا، نتیجه باب میل آن‌ها نبود و سرخ‌پوشان با باخت و آبی‌ها با تساوی خانگی نتوانستند اندوخته‌ای بهتر از یک امتیاز در پایان هفته دوم لیگ قهرمانان آسیا داشته باشند. در مورد ناکامی سرخابی می‌توان دلایل زیادی عنوان کرد که بارها هم توسط کارشناسان و پیشکسوتان گفته و نوشته شده و مهم‌ترین آن هم پیشرفت رقبای آسیایی با برنامه‌ریزی و بودجه‌های کلان است و نبود این ۲ فاکتور مهم در فوتبال ملی و باشگاهی ایران است که باعث عقب‌ماندگی و ناکامی فوتبال ایران شده است.

اما آیا نمی‌توان حداقل در کوتاه‌مدت جلوی این حجم از ناکامی را گرفت؟ آیا راهکاری وجود دارد که حداقل در عرصه باشگاهی که یک فصل طول می‌کشد، فوتبال ایران روی خوش ببیند و دوباره شاهد حضور نمایندگان ایران در فینال و حتی قهرمانی آن‌ها در قاره کهن باشیم؟ پرسپولیس فصل گذشته با وجود همه مشکلات و موانع موفق شد با تجارب و حرفه‌ای‌گری برانکو و تلاش و غیرت بازیکنانش و مدیریت خوب گرشاسبی به فینال لیگ قهرمانان آسیا برسد و این مسئله نشان می‌دهد با وجود همه نقایص ساختاری و مدیریتی و مشکلات مالی که فوتبال ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کند، می‌توان با یک برنامه کوتاه‌مدت و همت بلند موفقیت‌های باشگاهی را تجربه‌ و در ادامه برای موفقیت در عرصه ملی در رده‌های مختلف چشم‌انداز ترسیم کرد.

یکی از مشکلات تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا فشردگی مسابقات‌شان در لیگ داخلی و لیگ آسیایی و عدم تطبیق تقویم ‌ای‌اف‌سی با فصل فوتبالی ایران است. فشردگی بازی‌های لیگ برتر در نیم‌فصل دوم با وضعیت حاکم بر تیم‌های ما همخوانی ندارد. محدودیت جذب فقط ١٨ بازیکن بزرگسال و برنامه بازی‌ها، کار را برای نمایندگان ایران سخت کرده است. نه فقط برای نمایندگان باشگاهی که وقتی تیم‌ها در جذب بازیکن بزرگسال با سهمیه محدودی مواجه هستند مثل این روزها از دادن بازیکن به تیم ملی امید هم خودداری می‌کنند و هم باشگاه‌ها ضرر می‌کنند و هم تیم‌های ملی. بنابراین تعداد بازیکنان هم نیازمند اصلاح و بازنگری است.

در‌کنار آن باید به صورت جدی روی کاهش تعداد تیم‌های لیگ برتر فکر کرد. در لیگی که اغلب تیم‌هایش بدهکار و درگیر اعتصاب هستند، برای حرفه‌ای شدن هم باید کسب امتیاز لازم را معیار قرار دهیم و هم وضعیت مالی را. ۱۴ تیم لیگ برتری با وضعیت فعلی با شرایط فوتبال ما سازگاری بیشتری دارد. تیم‌های حاضر در لیگ قهرمانان باید در کشور خودشان حداقل ٢٧ بازی انجام دهند و در صورت ١٤‌تیمی شدن با احتساب جام حذفی، از این بابت هم مشکلی نخواهند داشت.

عدم تطابق تقویم تابستانی فوتبال ایران و تقویم زمستانی ای‌اف‌سی هم روی فشردگی بازی‌های نیم‌فصل دوم اثرگذار است. تقویم لیگ قهرمانان با فوتبال شرق تنظیم شده و اگر ما نمی‌توانیم ای‌اف‌سی را به تغییر تقویم مجاب کنیم، خودمان باید تقویم‌مان را تغییر بدهیم. البته تقویت بنیه مالی باشگاه‌ها برای جذب بازیکنان شاخص برای مقابله با تیم‌های پرستاره و متمول عربی و آسیایی از دیگر راهکارها در برنامه کوتاه مدت برای جبران ناکامی‌ها در عرصه باشگاهی است که آن هم با تحقق حق‌پخش تلویزیونی و رعایت قانون کپی رایت و قانونمند شدن بلیت‌فروشی و واگذاری آن به باشگاه‌ها امکان‌پذیر است.