موفقیت در لیگ قهرمانان باید در DNA باشگاه باشد

پیشتر در تاریخ لیگ قهرمانان می‌خواندیم که رئال‌مادرید، با دی استفانوی بی‌نظیرش پنج‌بار پیاپی در دهه ۱۹۵۰ قهرمان اروپا شده است، بدون رقیب، با اقتدار. فکر می‌کردیم پنج‌بار قهرمانی دیگر به تاریخ پیوسته است و فوتبال مدرن، فوتبال جهانی شده، دشوارتر از آن است که تیمی بتواند قهرمانی‌های پیاپی کسب کند. اما رئال‌مادرید، حالا دارد چیزی را محقق می‌کند که کسی تصورش را نمی‌کرد. رئال این هفته برای سومین‌بار پیاپی و چهارمین‌بار در پنج سال اخیر قهرمان لیگ قهرمانان شد و اکنون با افتخار و با فاصله بر بام اروپا ایستاده است.

 چند سال قبل، وقتی زیدان تازه هدایت رئال را برعهده گرفت، از او درباره لیگ قهرمانان پرسیدند و عملکرد احتمالی تیمش در آن. آن روز زیدان پاسخی داد که امروز بیش از هر زمان دیگری معنا یافته است «موفقیت در لیگ قهرمانان باید در DNA باشگاه باشد». حالا همه می‌دانیم که این گفته تا چه حد درست است. عملکرد رئال را باید در فینال‌های لیگ قهرمانان ببینیم. نه صرفا نتایج، بلکه فضای روانی که اطراف تیم است. رئال فوق‌العاده با اعتمادبه‌نفس بازی می‌کند، انگار که دارد در خانه‌اش بازی می‌کند و این استعاره خانه، استعاره‌ای غلطی نیست چون آنها ۱۳ بار فاتح جام شده‌اند.

هم در فینال پارسال با یوونتوس و هم امسال، رئال اگرچه تیمی بهتر بود، اما پیش از برتری فنی مزد برتری روانی‌اش را گرفت. آنها ممکن است در لیگ داخلی چالش‌هایی داشته باشند اما در اروپا خیلی راحت بازی می‌کنند. خیلی‌ها می‌گویند با وضعیت فعلی تیم‌ها در اروپا رئال احتمالا سال بعد هم قهرمان خواهد شد. برخی دوستداران فوتبال افسوس خواهند خورد که چگونه لیگی رقابتی، این‌چنین در انحصار یک تیم قرار گرفته است.

 می‌شود به تفصیل درباره نکات فنی فینال امسال صحبت کرد. اما بازی لیورپول- رئال بسیار بیش از حد تحت تاثیر افراد قرار گرفت. اولی محمد‌صلاح بود. چهره محبوب فوتبال که به یک‌باره همه نگاه‌ها را به‌سوی خود جلب کرده بود، به شیوه‌ای مظلومانه مغلوب ناجوانمردی سرجیو راموسی شد که خیلی راحت بهترین بازیکن لیورپول را از رده خارج کرد. با خارج شدن او، لیورپول عملا به تیمی خنثی و فاقد روح بدل شد. نگاه خیره کلوب در کنار زمین نشان داد او هم تا چه حد مقهور بازی شده است.

خروج صلاح، بازی را به‌طور کامل از حالت رقابتی خارج و رئال خود را کاملا تحمیل کرد. چهره دیگر کاریوس، گلر لیورپول بود که رکورد تاز‌ه‌ای خلق کرد. تاریخ لیورپول تاریخ دروازه‌بان‌های عجیب بوده است. از بروس گلروبلار گرفته تا دیوید‌جیمزی که لقب فاجعه گرفت، لیورپول شاهکاری بوده است در دروازه‌بان‌هایش. اما کاریوس روی اساتیدش، گروبلار و جیمز را سفید کرد و یک‌تنه اندک امیدهای لیورپول را به‌ فنا داد.

 در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴، در هفته پایانی، فرانسه و بلغارستان در پاریس به مصاف هم رفتند. فرانسه تیم درخشانی بود، کانتونا، پاپن، ژینولا، دشان، بلان و خیلی‌های دیگر آماده درخشش در جام جهانی بودند. فرانسه با یک مساوی صعود می‌کرد. همه‌چیز داشت خوب پیش می‌رفت و بازی ۱-۱ مساوی بود. در آخرین دقایق بازی ژینولا در سمت چپ خط دفاعی بلغارستان صاحب توپ بود.

به‌جای اینکه توپ را نگه دارد و وقت را تلف کند، سانتری بی‌هدف کرد، آن هم در حالی که کسی از یاران خودی در محوطه حریف حاضر نبود. آن تیم برگشت و بالاکوف گل زد و بلغارستان رفت جام جهانی. پس از بازی خبرنگاران عصبانی فرانسوی یقه ژرالد هولیه را گرفتند و از چرایی باخت گفتند. هولیه در حالی که داشت منفجر می‌شد، گفت «بروید و دلیل باخت را از ژینولا بپرسید». در بازی این هفته یورگن کلوب، در پاسخ به سوال خبرنگاران باید جواب می‌داد «بروید از راموس بپرسید». او بود که بازی را عوض کرد.