حراج آبروی ایران «به خاطر یک مشت دلار»!

یکی از پررنگ‌ترین تصاویری که در ذهن ایرانی ما از آمریکا نقش بسته «دلار» است. اینکه یانکی‌ها «به خاطر یک مشت دلار» همه کاری می‌کنند. آدم می‌کشند، اسلحه می‌فروشند، از مکزیک و کلمبیا کوکائین وارد می‌کنند، برای چند بسته دلار حاضر می‌شوند به ارتش بپیوندند و هزاران کیلومتر دور از خانه بجنگند و بمیرند و ...

اما اصلى‏‌ترین شعار ملى در آمریکا جمله مشهور«one nation under god» (یک ملت در زیر سایه خدا) است و روى اسکناس‏‌هاى آمریکایى عبارت«in god we trust» (باورمان به خداست) نقش بسته است. تناقض جالبی است، روی همان دلاری که برایش هرکاری می‌کنند اسم «خدا» را نوشته‌اند! حالا نه اینکه «پول» برای ما چرک کف دست باشد. نه، نیست و ما هم می‌دانیم «پول رو بذاری روی سنگ، آب میشه» و «پول داشته باش، روی سیبیل شاه نقاره بزن»!

به واسطه چندسال کار کردن با خارجی‌ها، می‌دانم که «انجیل» را دوست دارند اما کاغذ مقدس‌شان، برگ‌های «قرارداد» است! می‌توانید با سلیقه غذایی و موسیقی و حتی لباس‌هایشان شوخی کنید اما با قرارداد نه! البته در مقابل هم، بیشترشان «تعهدات» را جدی می‌گیرند مگر اینکه خودتان ثابت کنید که تعهدات و انتظارات‌تان یک مشت کلمه بی‌خودی هست و حالا جدی هم نگرفتی، نگرفتی!

دو سال پیش اعلام شد ایران ۷۰ پرونده شکایتی باز در فیفا دارد و ژاپن سالی به زحمت یک، یا دو پرونده‌اش به فیفا ارجاع می‌شود. تعداد بازیکنان خارجی شاغل در ژاپن قابل قیاس با ایران نیست و تعداد رفت و برگشت‌ها و بازی‌های ملی سطح بالای آنها و تفاهمنامه‌های بین‌المللی‌شان همینطور! پس چرا باید این عددها این همه دور از هم باشند؟ آیا واقعاً در ایران کسی بلد نیست «قرارداد» بنویسد؟

چرا با هرکس قرارداد می‌بندیم به جای اینکه «یار شاطر» شود، «بار خاطر» می‌شود؟ دست‌مان نمک ندارد یا این وسط لفت و لیس کنندگان سمبه‌شان زور دارد؟ مگر می‌شود از یک سوراخ در یک سال ۷۰ بار گزیده شد و بعد مدعی شد ما مومن هستیم؟! به چه ایمان دارید؟ به حراج آبروی ایران در جهان یا غارت بیت‌المال و ریختن دلارهای مردم به پای بازیکنان و مربیان بی‌کیفیت؟

 بحث فراتر از استراماچونی است که بندهای فسخ قراردادش نشان می‌دهد او هم از روز اول می‌دانست با چه سیستم ناکارآمدی وارد کار شده. خبر دارید این قراردادهای بد، این بدعهدی‌های مکرر و این رفتارهای غیرمتمدنانه چه تصویر ناخوشایندی از «ایران» را در جهان منعکس می‌کند؟ برایتان اهمیتی دارد که با چه صفاتی در دنیا شناخته می‌شویم؟ این مردم سزوار این هستند که به واسطه جهل و خودخواهی شما این همه رنج بکشند؟

وقتی خبر دارید که نمی‌توانید پول جابجا کنید چرا قرارداد می‌بندید؟ چرا کشور را متعهد می‌کنید؟ چرا هوادار فوتبال را هوایی می‌کنید؟ از روز اول بگویید نمی‌شود و نمی‌توانیم. راهش را بلد نیستیم و اسباب دردسر می‌شود. شهرت و تشویق دو روزه روی سکوها می‌ارزد به این حال بد هواداران و زشت نشان دادن ایران و ایرانی در جهان؟

نسخه «تحت فشار قرار بده و حقت را بگیر» خوب جواب می‌دهد. هم «کی‌روش» بلد بود و هم استراماچونی. آنها هواداران را روبروی وزارت ورزش قرار دادند تا پول‌شان را بگیرند. افسانه‌های عشق و تعصب به ایران و استقلال را فراموش کنید. فوتبال، گود زورخانه نیست، استراماچونی هم پوریای‌ولی نیست. اصلاً او را نمی‌شناسند، قرارداد بسته و تا دلار آخرش را می‌خواهد بگیرد. نوش جانش. اتفاقاً تیم خوبی ساخته و مثل بازیکنانی نیست که هنوز هم نمی‌دانیم واقعاً فوتبالیست بودند و باشگاه‌ها با آنها قرارداد بستند و پول مردم یارانه‌بگیر را به پایشان ریختند یا کلاش‌های اجیر شده توسط دلالان!

بیشتر از این آبروی این کشور را حراج نکنید. این احترام ارزان به دست نیامده است و شایسته نیست به خاطر «یک مشت دلار» و وسوسه شهرت شما به تاراج برود.

احسان محمدی