نوزده سال از آن شب سپری شده. شبی که سپیدپوشان مادریدی و راه راه پوش های تورینی در آمستردام فینال لیگ قهرمانان ۱۹۹۸ را برگزار کردند. آن شب برای مادریدی ها طعم دیگری داشت. سی و دو سال از آخرین قهرمانی رئال در اروپا سپری شده بود. از آخرین قهرمانی عصر طلایی رئال در ۱۹۶۶ با کاپیتان جنتو، پیری در خط دفاع و آمانسیو در خط حمله. رئال در ۱۹۸۱ پا به فینال جام باشگاه های اروپا گذاشت، ولی مغلوب لیورپول شد و پس از آن طعم بازی در نبرد نهایی قهرمانی اروپا را نچشید، حتی طی دوره درخشان ۹۰-۱۹۸۶ که پنج بار متوالی لالیگا را فتح کردند.
راهیبای رئال به فینال ۱۹۹۸ غیرمنتظره بود و یوپ هاینکس آلمانی در منگنه برنابئو دست و پا می زد. همان دورانی که رئال را با زمین خوردن و بلند شدنش تعریف می کردند، با پایین رفتن و بالا آمدنش. شش مربی طی چهار سال شش روی آن نیمکت نشسته بودند. می آمدند و می رفتند. رئال در ۱۹۹۳ در لیگ پشت سر بارسا با یک امتیاز دوم شده بود، در ۱۹۹۴ چهارم، در ۱۹۹۵ قهرمان، در ۱۹۹۶ ششم، در ۱۹۹۷ قهرمان و در ۱۹۹۸ دوباره در رتبه چهارم لیگ قرار گرفته بود. این بار پایین تر از بارسلونا قهرمان به رهبری لویی ونگال با ۱۱ امتیاز اختلاف، همین طور پایین تر از آتلتیک بیلبائو و رئال سوسیداد. آنها در جام حذفی هم سقوط کرده بودند. بهترین گلزن تیم فرناندو مورینتس با فقط ۱۲ گل در لیگ و ۴ گل در اروپا بود. رائول که پارسال ۲۰ گل زده بود، فصل را با ۱۰ گل به پایان برده بود. ولی همان رئال راهی فینال شده بود.
پرده دوم: یووه ظاهرا شکست ناپذیر
در سوی دیگر بانوی پیر قرار داشت. بهترین تیم اروپا به رهبری مارچلو لیپی. تیمی که برای سومین فصل پیاپی راهی فینال لیگ قهرمانان شده بود. دو سال پیش برابر آژاکس قهرمان شده و پارسال برابر دورتموند غیرمنتظره با زانو درآمده بود. تیمی که دو فصل متوالی قهرمان سری آ شده و فصل را با فقط دو شکست به پایان برده بود. با ۵ امتیاز بیشتر از اینتر، ۱۵ امتیاز بیشتر از رم و ۳۰ امتیاز بیشتر از میلان.
ترکیب یووه بی نقص به نظر می رسید. کاپیتان آنجلو پروتزی درون دروازه قرار داشت. چیرو فررا، موره نو توریچلی در دفاع. کاپیتان آنتونیو کونته در میانه میدان قرار داشت و ادگار داویدز اعجوبه هلندی که همان فصل از میلان آمده بود کنارش. دیدیه دشان کاپیتان تیم ملی فرانسه که ۱۱۴ روز بعد جام جهانی را در استاددوفرانس بالا می برد آن جا بود. همین طور زین الدین زیدان که همان سال توپ طلا را می گرفت و کمی بعد جام جهانی را برای فرانسه با ارمغان می آورد. الساندرو دل پیرو در خط حمله با ۳۲ گل در همه رقابت ها بهترین بازیکن آن فصل سری آ بشمار می رفت. پیپو اینزاگی تازه وارد برغم ناهماهنگی اش با دل پیرو ۱۸ بار دروازه را گشوده بود. یووه طی ده دیدار لیگ قهرمانان ۲۳ گل زده بود، شامل ۶ گل در نیمه نهایی برابر موناکو و ۴ کل در یک چهارم نهایی مقابل دینامو کیف.
در کنار همه اینها بانوی پیر دو سال پیش هم رئال را در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان ۱۹۹۶ پشت سر گذاشته بود. با این وصف یووه شکست می خورد و ماموریتی که دی استفانو، آنتیچ، لئو بینهاکر، دل بوسکه و کاپلو در انجامش ناکام مانده بودند توسط مربی آلمانی که مدیران رئال برای اخراجش انتظار پایان فصل را می کشیدند انجام می شد. رئال قهرمان می شد، نه یووه. سپیدپوش ها، نه راه راه پوش ها. هاینکس، نه لیپی.
پرده سوم: یک گل برای همه چیز
هلموت کروگ داور آلمانی که سوت آغاز بازی را به صدا درآورد دفاع سه نفره یووه برابر خط میانی لوزی شکل رئال جلب نظر کرد. زیدان پشت سر دل پیرو - اینزاگی. رائول پشت سر میاتوویچ - مورینتس. درگیری های پانوچی و کارامبوئو برابر پسوتو و مونته رو در یک سو و نبردهای روبرتو کارلوس، سیدرف با دی لیویو و توریچلی در سوی دیگر. نبردهای میانه میدان پایاپای بودند: داویدز و کارامبئو و همین طور دشان و سیدرف... دروازه ها بسته مانده بودند. تا دقیقه ۶۶ . تا نفوذ پانوچی مدافع راست رئال، تنها ایتالیایی سپیدپوش که از کنار نقطه کرنر توپ را روی دروازه فرستاد. توپ از فراز سر همه گذشت و به آن سوی میدان رفت. جایی که روبرتو کارلوس مدافع چپ به جلو تاخته رئال آماده بود تا یکی از آن شوت های سهمگینش را بزند. او ضربه اش را نواخت، ضربه ای که برخلاف انتظار سنگین نبود، ضربه ای که بد بشمار می رفت. اما همان ضربه بد توپ را به صورت غیرمنتظره ای فرستاد به آستانه دروازه یووه. جایی که میاتوویچ آن را از برابر دستان پروتزی ربود. ربود و دروازه را باز کرد. میاتوویچ صرب تبار که دو سال پیش از والنسیا راهی رئال شده بود. که ۲۹ ساله بود و خیلی ها اعتقاد داشتند باید برنابئو را ترک کند.
زمان سپری شد و یووه به در بسته کوفت و فرصت ها از دست رفتند. فرصت هایی که اینزاگی از دست داد در یادها می ماندند. او پیش از گل توپ را درون محوطه جریمه با سینه مهار کرد و ایلگنر توپ را با شوت سر ضربش دفع کرد. او پس از گل رئال پس از نواخته شدن ضربه آزاد زیدان در پشت محوطه جریمه توپ را برابرش یافت. جایی که پیپو توپ را آرام با پای چپ در آغوش سنگربان آلمانی جای داد. اینزاگی بود که پس از گل رئال پاس طلایی زمینی دل پیرو در آستانه دروازه را با نواختن توپ به بیرون برباد داد... داویدز هم در واپسین دقایق با سرعت و دریبل هایش تا پشت محوطه شش قدم پیش رفت ولی توپ را جایی نواخت که ایلگنر آن جا بود. پس از آن همه چیز تمام شد. تمام. دومین شکست متوالی یووه در فینال و هفتمین قهرمانی رئال در اروپا. چهره بهت زده راه راه پوش ها و شادی از ته دل مادریدی ها... قهرمانی اروپا، هاینکس را نجات نداد و او را هشت روز بعد از فینال کنار گذاشتند. رئال میان گزینه هایش - آرسن ونگر، خوزه آنتونیو کاماچو و گاس هیدینگ - به هیدینگ روی آورد. لیپی هم سال بعد تورین را ترک کرد و دو سال بعد به یووه بازگشت.
نوزده سال از فینال ۱۹۹۸ سپری شده و رئال در این مدت چهار بار دیگر بر بام اروپا نشسته و رکورد رویایی یازده قهرمانی را برجای گذاشته. یووه دو بار دیگر پا به فینال گذاشته و دو بار مغلوب شده که آخرینش دو سال پیش برابر یک اسپانیایی دیگر بود، برابر بارسلونا. فینال ۲۰۱۷ خاطره های آن شب در آمستردام را زنده خواهد کرد. از صف لشگریان آن شب یکی برجای مانده که جبهه اش را عوض کرده: زیدان. او در کاردیف روی نیمکت رئال خواهد نشست. او که با رئال یک بار پا به فینال لیگ قهرمانان گذاشت و با آن ضربه تاریخی اش هم رئال را قهرمان اروپا کرد و هم خودش را. او که با پیراهن راه راه یووه دوبار در فینال لیگ قهرمانان جان کند و هر دو بار هم مغلوب شد.
حمیدرضاصدر
- 19
- 5
