به گزارش ایسنا، آلمان در سال‌های ۱۹۷۰ تیم خوبی داشت و از بازیکنانی بهره می‌برد که چهار سال پیش از آن به فینال جام جهانی ۱۹۶۶ رسیده بودند اما با گل فوق‌العاده جف هرست در دقیقه ۱۲۰ مغلوب انگلیس شد. در این تیم، بازیکنان جوانان نیز اضافه شده بودند که می‌توان به دروازه‌بان سپ مایر و برتی فوگتس مدافع اشاره کرد و همچنین آلمان از گلزن قهاری همچون گرد مولر بهره می‌برد. ایتالیا نیز تیم بزرگی داشت و هنوز در استفاده از ساندرو ماتزولا و جانی ریورا ابهام داشت. هر دو بازیکن فوق العاده بودند اما نمی‌توانستند در کنار هم بازی کنند. این رقابت سال‌ها در این تیم وجود داشت و دودستگی را در ایتالیا به وجود آورده بود.
دو تیم قدرتمند آن زمان در نیمه نهایی جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک برابر هم قرار گرفتند. دیگر دیدار را برزیل و اروگوئه برگزار کردند. برزیل تیم فوق العاده‌ای در آن رقابت‌ها داشت و توانست با یک بازی درخشان اروگوئه را حذف کند. در مقابل، دیدار ایتالیا و آلمان نزدیک دنبال شد. بونینسنیا تیمش را در دقیقه هشت پیش انداخت و پس از این گل، ایتالیا بسته بازی کرد. بازیکنان آلمان حمله کردند و حمله کردند. داور دو پنالتی کاملا آشکار را به نفع آلمان نگرفت. یکی از خطاها در محوطه جریمه با آسیب دیدگی شدید فرانتس بکن باوئر همراه شد. او به علت خطای مدافع ایتالیایی به شکل بدی به زمین برخورد کرد. این اتفاق باعث در رفتگی کتف بازیکنی آلمانی شد. با این حال بکن باوئر تصمیم گرفت به بازی ادامه دهد. آلمان با باور همیشگی‌اش به بازی ادامه داد و در نهایت در لحظات پایانی بازی اشنلینگر گل مساوی را به ثمر رساند. او در میلان بازی می‌کرد و به همین خاطر ایتالیایی‌ها شروع به توهین کردند و شعار دادند "به ایتالیا بازنخواهی گشت." واقعیت این بود که اشنلینگر با وجود این که در آن دوران بازیکن مهمی محسوب می‌شد پیش و پس از آن، گلی به ثمر نرساند.
بازی دو تیم ایتالیا و آلمان به وقت‌های اضافه کشید و در این زمان همه چیز عوض شد. دو تیم با قدرت حمله می‌کردند و با وجود گرمای طاقت فرسای مکزیک به این کار ادامه می‌دادند. دو تیم مانند دو بوکسور در وسط رینگ با هم رقابت می‌کردند و بدون هیچ دفاعی فقط حمله می‌کردند. توپ به سرعت در زمین جابه‌جا می شد و دائما بازیکنان به محوطه جریمه یکدیگر می‌رسیدند. به همین خاطر گل‌های زیادی رد و بدل شد. گاهی اوقات دروازه‌بان‌های خسته ایستادگی می‌کردند اما برخی اوقات نمی‌توانستند مانع شوند و دروازه‌شان را باز شده می‌دیدند.
شروع این جشنواره با مولر بود. او بازی را در دقیقه ۹۵، ۲ بر یک کرد. یک دقیقه بعد بورنیک بازی را به تساوی رساند و سپس ریوا ایتالیا را پیش انداخت. مولر در دقیقه ۱۱۰ بازی را دوباره مساوی کرد. او توانست یازدهمین گلش را به ثمر برساند. در نهایت ریورا بازی را ۴ بر ۳ کرد. دو تیم در ۹ دقیقه پایانی باز هم به حملات خود ادامه دادند و دائما توپ در دو طرف زمین رد و بدل می‌شد اما نتیجه تغییر پیدا نکرد. در نهایت بازیکنان خسته شدند و در پایان بازی همدیگر را در آغوش گرفتند. آنها توانستند یکی از جذاب‌ترین صفحه‌های تاریخ فوتبال را به ثبت برسانند.
ایتالیا به همراه برزیل فینالیست شد و برزیل به راحتی توانست با نتیجه ۴ بر یک پیروز آن دیدار شود. با این حال نباید آن وقت‌های اضافه به یادماندنی را فراموش کرد. در آن فینال ماتزولا دوباره با وجود گل مهم ریورا برابر آلمان به جای او در ترکیب اصلی بازی کرد. در حقیقت این دو بازیکن نوبتی بازی می‌کردند.
یک روز بعد در کنار خبرهای مربوط به آن وقت‌های اضافه فوق‌العاده، یک خبر قابل توجه دیده شد. ۲۳ زندانی در زندان تیکستلای مکزیک از حواس‌پرتی نگهبان‌ها به خاطر تماشای دیدار آلمان و ایتالیا از تلویزیون بهره بردند و از آن‌جا فرار کردند.
- 13
- 6
