صعود به فینال جام جهانی ۲۰۰۶ در دقیقه ۱۱۹

به گزارش ایسنا، هر چهار سال در چهار هفته دوستداران فوتبال شاهد بزرگ‌ترین رقابت ورزشی در این رشته یعنی جام جهانی هستند. بهترین تیم‌های جهان در این بازی‌ها حضور دارند تا قهرمان را تعیین کنند. توپ از همه چیز پیشی می‌گیرد.

در جریان بازی‌ها شور و شوق در نزد هواداران میزبان بیش از همه است و آنها دوست دارند به بهترین جایگاه یعنی فتح جام برسند. در جام جهانی ۲۰۰۶ این رویا به آلمان نزدیک شده بود. شور و هیجان در تمام کشور دیده می‌شد.تیم ملی به خاطر عملکردش در قلب همه هواداران میزبان جای گرفته بود.

آلمان در مسیر رسیدن به فینال تنها باید ایتالیا را پشت سر می‌گذاشت. میزبان در چهارم جولای در نیمه نهایی به مصاف آتزوری‌ها رفت. کمتر هواداری به دومین حضور پیاپی آلمان در فینال شک داشت اما همه چیز مطابق تصور پیش نرفت.

آلمان با قاطعیت و پیروزی برابر کاستاریکا (۴ بر ۲)، لهستان (یک بر صفر) و اکوادور (۳ بر صفر) به یک هشتم نهایی صعود کرد. در این مرحله سوئد منتظر میزبان بود و ژرمنها با دو گل این تیم را شکست دادند. در ادامه آلمان باید به مصاف آرژانتین قدرتمند می‌رفت که توانست در ضربات پنالتی ۵ بر ۳ پیروز شود.

در مقابل ایتالیا به عنوان صدرنشین گروه خود صعود کرد. این اتفاق پس از پیروزی ۳ بر صفر مقابل چک و ۲ بر صفر برابر غنا رخ داد. ایتالیا برابر آمریکا به تساوی یک بر یک دست یافت. ایتالیا در مرحله یک هشتم و یک چهارم نهایی دوباره قدرت دفاعی خود را نشان داد و توانست یک بر صفر استرالیا و سپس با سه گل اوکراین را شکست دهد. آتزوری‌ها در پنج بازی تنها یک گل دریافت کردند.

بازی نیمه نهایی در ورزشگاه دورتموند با حضور ۶۵ هزار نفر برگزار شد. هواداران می‌خواستند با حمایت خود تیمشان را راهی فینال کنند با این حال نخستین فرصت‌ها به تیم مهمان رسید. ینس لمان مجبور شد بارها در مقابل ضربات ایتالیایی‌ها واکنش نشان دهد. مرد اول آتزوری‌ها آندره پیرلو بود بود که توپ را ۳۰ متر به پیش می‌برد و آن را برای مهاجم تیم یعنی لوکا تونی می‌فرستاد.

با این حال آلمان نیز خود را نشان داد که چگونه به این مرحله رسیده است. آن‌ها تنها تیم حاضر در نیمه نهایی بودند که در خط حمله با دو مهاجم بازی می کردند. لوکاس پودولسکی و میروسلاو کلوزه چند بار از خط دفاعی ایتالیا عبور کردند. در این بازی نباید عملکرد کاپیتان فراموش نشدنی ایتالیا یعنی فابیو کاناوارو را نادیده گرفت. او توانست در آن سال بهترین بازیکن جهان شود. هر جا توپ می‌رفت او حضور داشت و رهبری خط دفاعی را بر عهده گرفته بود.

در نیمه دوم آلمان به دنبال پیروزی بود و یورگن کلینزمن دو نیروی تازه نفس به تیم تزریق کرد. باستین شوان اشتایگر و داوید اودونکور وارد زمین شدند. با این حال کافی نبود و بازی باید در وقت‌های اضافه دنبال می‌شد.

در این مرحله مارچلو لیپی باید رسیک می‌کرد. با حضور وینچنزو یاکینتا و آلساندرو دل پیرو خط حمله از سه مهاجم تشکیل شد. دیگر تغییر ایتالیا تعویض تونی به جای آلبرتو جیلاردینو بود. آتزوری‌ها برتری خود را در مقابل موقعیت‌های میزبان نشان دادند. در حالی که به نظر می‌رسید ضربات پنالتی برنده را تعیین کند آن لحظه تعیین کننده فرا رسید. در دقیقه ۱۱۹ مدافع آلمان در ضربه کرنر بد عمل کرد و توپ مقابل پای پیرلو قرار گرفت. هافبک ایتالیایی فابیو گروسو را آزاد دید و به او پاس داد. گروسو نیز با یک ضربه زیبا دروازه آلمان را باز کرد.

یک دقیقه بعد دل پیرو از دفاع آشفته آلمان نهایت استفاده را برد و نتیجه را ۲ بر صفر کرد. ایتالیا در حالی به فینال صعود کرد که خوشحالی خاص گروسو به عنوان نقطه عطف بازی در یادها ماند. در مقابل آلمان‌های ناکام چهار روز بعد در دیدار رده بندی توانستند پرتغال را شکست دهند تا خداحافظی مناسبی برای الیور کان، دروازه بزرگ آلمانی باشد.