داستان قتـل یک گانگستـر

پیشیتلی فردی کاریزماتیک بود و افرادی که در کنار او بودند حس می‌کردند در کنار سلطانی مغرور هستند اما او می‌توانست ناگهان اخلاقی هولناک پیدا کند. یکی از افراد نزدیک به او می‌گوید: «او ناگهان می‌گفت برویم فلانی را بکشیم و شما نمی‌دانستید که منظورش جدی است یا اینکه دارد شوخی می‌کند.» کمی پیش از ساعت ۷ عصر، مردی که انگار آمده بود ورزش کند، از کنار نیمکت رد شد و با پیستول کالیبر ۶۵/۷ به گوش چپ دیابولیک شلیک کرد. او بلافاصله کشته شد و جسدش روی نیمکت افتاد. قاتل او هم گریخت. مشخص بود که قاتل حرفه‌ای است

تساوی یک بر یک لاتزیو و رم در دربی رم شاهد یک اتفاق نادر بود، چرا که طرفداران لاتزیو و رم به دلیل کشته شدن یک طرفدار سرشناس لاتزیو، با هم متحد شده بودند. هر دو جایگاه طرفداران رم و لاتزیو در ورزشگاه یاد «فابریتسیو پیشیتلی» معروف به «دیابولیک» را زنده نگه داشتند. او رئیس سابق طرفداران افراطی لاتزیو بود که ماه گذشته، با تیراندازی از فاصله‌ای نزدیک کشته شد. پرونده قتل او هنوز حل نشده و قاتلش شناسایی نشده است. پس از مرگ پیشیتلی، پلیس در حالت آماده‌باش بود تا در صورتی که مشکلی بین طرفداران دو تیم پیش بیاید مداخله کند. در مراسم تشییع جنازه او هم جنجال‌های فراوانی پیش آمد اما در بازی لاتزیو و رم، خبری از درگیری یا خشونت نبود.

بسیاری از طرفداران لاتزیو تی‌شرت‌هایی به تن داشتند که رویشان نوشته شده بود: «دیابلو». آنها یک پلاکارد بزرگ با تصویر پیشیتلی را هم پیش از آغاز مسابقه به نمایش درآوردند. طرفداران رم هم پلاکاردهای کوچکتری به ورزشگاه آورده بودند که روی آنها نوشته شده بود: «روحت در آرامش، فابریتسیو» و «بالا پرواز کن، چائو دیابلو». جایگاه شمالی ورزشگاه که متعلق به طرفداران افراطی لاتزیو است، در نیمه اول سکوت اختیار کرده بود. آنها به این اعتراض داشتند که باشگاه بابت مرگ پیشیتلی تسلیت نگفته است. پیشیتلی سابقه‌ای طولانی در انواع جرائم داشت. همچنین به بازیکنان لاتزیو گفته شد که در کنار جایگاه شمالی خوشحالی نکنند تا به اعتراض هواداران احترام بگذارند. لوییس آلبرتو زمانی که گل زد، به سمت این جایگاه نرفت.

پیشیتلی مشهورترین چهره دنیای زیرزمینی رم بود. او روی نیمکتی در «پارک قنات‌ها» در جنوب شرقی رم نشسته بود که به قتل رسید. پیشیتلی ۵۳  ساله بسیار مشهور بود، چرا که برای حدود ۳۰ سال، رئیس بی‌چون‌وچرای افراطی‌ترین گنگ هواداری در ایتالیا، یعنی ایریدوچیبیلی (بازگشت‌ناپذیران یا جان‌سخت‌ها) بود. این گروه طرفدار لاتزیو هستند. لقب او دیابولیک بود که از نام یک سارق و قاتل کارتونی برداشته شده بود.

کمی پیش از ساعت ۷ عصر، مردی که انگار آمده بود ورزش کند و کلاهی به سر داشت و شالی دور گردنش پیچیده بود، از کنار نیمکت رد شد و با پیستول کالیبر ۶۵/۷ به گوش چپ دیابولیک شلیک کرد. او بلافاصله کشته شد و جسدش روی نیمکت افتاد. قاتل او هم گریخت. مشخص بود که قاتل حرفه‌ای است.

به این ترتیب دوران یکی از سرشناس‌ترین طرفداران لاتزیو به پایان رسید. طرفداران لاتزیو همیشه بسیار درگیر سیاست بوده‌اند. در سال‌های تروریسم افراطی در دهه ۱۹۷۰ در ایتالیا، بسیار پیش می‌آمد که در میان طرفداران لاتزیو که با لباس‌های آبی آسمانی و سفید به ورزشگاه می‌آمدند، نمادهای بنیتو موسولینی دیده شود. در آن دوران طرفداران افراطی لاتزیو هم دست به ترورهای سیاسی می‌زدند و هم اینکه خود در ترورها کشته می‌شدند.

در آن دهه پرتلاطم بود که پیشیتلی برای اولین بار به ورزشگاه رفت اما در آن دوران، لاتزیو رو به افول بود. تیم لاتزیو که در سال ۱۹۷۴ فاتح اسکودتو شده بود، افت کرد و بعد، رسوایی تبانی باعث شد آنها به سری B سقوط کنند و در آستانه سقوط به سری C قرار گیرند.

پیشیتلی علاقه بیش از حدی به فوتبال نداشت. زمانی که او در دوران نوجوانی بود، رقابت اصلی برایش درگیری با طرفداران افراطی تیم‌های رقیب بود. او فردی بود که اهل دعوا در خیابان بود. پیشیتلی یک بار گفت: «به خاطر لاتزیو، به دنبال این بودیم که به طرفداران تیم‌های رقیب آسیب بزنیم. ما می‌خواستیم به ورزشگاه برویم و آنها را بکشیم.

دعوا به من این فرصت را می‌داد که در دنیای مرده امروز، احساس زنده بودن داشته باشم.»

در اواسط دهه ۱۹۸۰، بزرگترین گروه طرفداران لاتزیو «عقاب‌ها» نام داشت که به نظر پیشیتلی و برخی افراد دیگر، بیش از حد آرام و موقر بودند. پیشیتلی و نوجوانان دیگر یک طراح گرافیکی با لقب گرینتا در کنار خود داشتند. گرینتا و دیگر طرفداران گروه جدیدی به نام ایرودیچیبیلی ساختند. نماد این گروه کاراکتری با کلاه به نام آقای انریچ بود که دارد لگد می‌زند. آنها با عقاب‌ها بر سر جایگاه‌های ورزشگاه می‌جنگیدند و با خشونت بسیار بیشتری که نسبت به گروه رقیب داشتند، توانستند به مرکز جایگاه شمالی برسند.

در آن دوران اوضاع بر وفق مراد آنها پیش می‌رفت. لاتزیو توانسته بود در دهه ۱۹۹۰ احیا شود. آنها بازیکنانی در کلاس جهانی مانند بپه سینیوری و پل گاسکوین را خریداری کردند. سرجیو کرانیوتی، سرمایه‌گذار و کارآفرین ثروتمند، مالکیت باشگاه را در دست گرفت. آنها با هدایت سون گوران اریکسون، مربی سوئدی، توانستند دومین اسکودتو خود را فتح کنند و به قهرمانی در جام یوفا برسند و دو بار در فینال جام حذفی ایتالیا شرکت کنند.

ناگهان پول به سمت فوتبال و به‌ویژه به سمت باشگاه لاتزیو سرازیر شد. گروه‌های طرفداران افراطی همیشه استیکر، شال، لوگو، مجلات هواداری و پیراهن تولید می‌کردند تا بتوانند هزینه سفر، اقامت و کارهایشان در ورزشگاه را تأمین کنند اما ایرودیچیبیلی این کار را به سطحی دیگر برد. آنها انبارهایی را اجاره کردند، مغازه‌هایی را افتتاح کردند و در ورزشگاه لباس‌ها و شعارهای سیاسی خود را تبلیغ کردند. شعارهای آنها همیشه در رسانه‌ها مطرح می‌شد و اغلب در تلویزیون هم دیده می‌شد. پیشیتلی که می‌دانست ایرودیچیبیلی می‌تواند درآمد بالایی داشته باشد، گرینتا را به عنوان رهبر این گروه برگزید و این تجارت کوچک را تبدیل به یک امپراتوری تجاری به نام «طرفداران اصیل» کرد.

«طرفداران اصیل» در اوج خود ۱۲ مغازه داشت. گردش مالی آنها بیشتر با پول‌های کاغذی بود و به همین دلیل سخت می‌توان آمار و اعداد درآمد و هزینه آنها را محاسبه کرد اما در هر حال پیشیتلی با کمک این شرکت میلیونر شد. در سال ۲۰۱۶، خانه‌ای به ارزش ۳/۲ میلیون یورو از او مصادره شد. افراطی‌گری ایرودیچیبیلی به او کمک کرده بود که شرکت «طرفداران اصیل» را تأسیس کند. این گروه طرفداری صلیب شکسته به ورزشگاه می‌آورد، سلام هیتلری می‌داد، مانکن‌ها را از پل‌ها آویزان می‌کرد، آن فرانک (از قربانیان آلمان نازی) را به سخره می‌گرفت، در هنگامی که برای مرگ مهاجران غرق‌شده یک دقیقه سکوت اعلام می‌شد آنها سرود ملی را می‌خواندند و به این ترتیب همیشه در اخبار بودند و هزاران نفر از احزاب راست افراطی، نظیر «فورتزا نووا» به این گروه پیوستند. همه اعضای گروه باید حق عضویت می‌پرداختند. یک طرفدار لاتزیو یک بار گفت: «اگر پیشیتلی گنگستر نبود، می‌توانست مدیر ارشد اجرایی یک شرکت بزرگ شود.»

پیشیتلی فردی کاریزماتیک بود. او می‌توانست رابطه‌ای صمیمانه برقرار کند و افرادی که در کنار او بودند حس می‌کردند در کنار سلطانی مغرور هستند اما او می‌توانست ناگهان اخلاقی هولناک پیدا کند. یکی از افراد نزدیک به او می‌گوید: «او ناگهان می‌گفت برویم فلانی را بکشیم و شما نمی‌دانستید که منظورش جدی است یا اینکه دارد شوخی می‌کند.»

پیشیتلی در اوج قدرتش می‌توانست هر کسی که می‌خواست را به ورزشگاه ببرد. او همچنین بارها از حضور در ورزشگاه محروم شده بود با این حال به ورزشگاه می‌رفت و خود را نشان می‌داد. یک طرفدار افراطی لاتزیو (که از فاشیسم آشکار ایرودیچیبیلی متنفر بود) می‌گوید: «سال‌های سال، پیشیتلی می‌توانست هر کاری که دلش می‌خواست انجام دهد.» یک بار نماینده پلیس در تلویزیون گفت که او می‌توانست از راهروهای مخصوص پلیس عبور کند، راهروهایی که حتی خود این افسر پلیس اجازه عبور از آنها را نداشت.

پول و ارتباطات گسترده باعث شد که ایرودیچیبیلی بسیار قدرتمند شود. توفولو، لیدر دیگر گروه، یک بار گفت که در واقع رئیس یک اتحادیه صنفی است: «من نماینده ۱۵هزار نفر هستم.» نیروهای او کاملاً متحد بودند. در جایگاه شمالی، چهار بلندگوی بزرگ نصب شده بود تا همه فقط شعارهای او را تکرار کنند. کسی حق نداشت از قوانین گروه تخطی کند. آنها حتی باید مطابق سلیقه گروه لباس می‌پوشیدند. یکی از لیدرها گفت: «هیچ‌ کس حتی جرأتش را نداشت که بخواهد تکبر داشته باشد. ما یک سازمان نظامی هستیم.» گروه دست به آشوب‌های خیابانی زد تا مالیاتی که دولت به لاتزیو تحمیل کرده بود برداشته شود. آنها روزنامه‌ها را تحریم کردند. این گروه حتی تلاش کرد که باشگاه لاتزیو را خریداری کند. آنها پول کافی را از جرائم سازمان‌یافته داشتند و از جورجیو کینالیا، طرفدار ایتالیایی-ولزی لاتزیو خواستند که در صورت مالکیت، ریاست باشگاه را به عهده بگیرد.

پیشیتلی روز به روز ریسک‌های بیشتری را قبول می‌کرد. کار او از فروش محصولات باشگاه به قاچاق مواد مخدر کشیده بود. او از ارتباطاتش استفاده کرد تا با مافیای ناپل، یعنی کامورا همکاری کند. محل اصلی کار او حومه پونته میلویو در شمال ورزشگاه المپیک بود اما تا آن هنگام خشونت بسیار گسترده‌تر هم شده بود. افراد ناشناس به زانوی توفولو دو بار شلیک کرده بودند و یک بار هم پای یکی از افراد ایرودیچیبیلی که با اره بریده شده بود در رود تیبر پیدا شد (جسد او هرگز پیدا نشد). پیشیتلی متهم بود که صدها کیلو مواد مخدر دارد و سرانجام در سال ۲۰۱۵ دستگیر شد. پلیس یک پیک پیتزا که به انباری دورافتاده رفته بود را تعقیب کرد و به این ترتیب رد پیشیتلی را شناسایی کرد.

در مخفیگاه پیشیتلی چندین تبر، شمشیر، باتوم، یک تفنگ و دستگاه ارسال پارازیت روی خط تلفن پیدا شد.

او ابتدا به زندان رفت و سپس به حبس خانگی محکوم شد. ویلاهای او ضبط شدند. دیگر گروه‌های افراطی مانند Hit Firm، از این اتفاقات خوشحال بودند. سال‌ها محاکمه در انتظار او بود و پیشیتلی با این حال تلاش کرد اوضاع را برگرداند. او با کلودیو لوتیتو، رئیس باشگاه به صلح رسید، در حالی که سال‌ها بود علیه او نقشه می‌کشید. طرفداران دست به کارهای دیگری زدند، از جمله سلام هیتلری در بازی مقابل میلان. این کارها بسیار خبرساز شد و پیشیتلی گفت که امیدوار است به سال‌های اوج برگردد.

اما قدرت و سلامتی او رو به زوال بود. طرفداران راست افراطی در جایگاه شمالی از مصرف مواد مخدر منع شده بودند اما پیشیتلی در اکثر عمر خود معتاد بود. در یک مستند که در سال ۲۰۰۲ از طرفداران افراطی پخش شد، او در حالی که خودرواش را به سمت ورزشگاه می‌برد، پشت فرمان مواد مخدر مصرف می‌کرد. این مواد باعث شدند او دچار تزلزل احساسی شود. یک گزارش روانپزشکی (که تیم وکلای مدافع او تهیه کرده بودند تا از زندان رفتنش جلوگیری کنند) نشان می‌داد که او بارها دچار روان‌پریشی، پارانویا و توهم شده است. البته شاید هم آشناهای او که در کارهای مجرمانه دست داشتند، به این نتیجه رسیده بودند که به این ترتیب او را کنار بزنند.

ایرودیچیبیلی همچنان ترسناک است. هیچ‌کدام از طرفداران لاتزیو حاضر نیست به صورت علنی از پیشیتلی صحبت کند اما یک طرفدار قدیمی لاتزیو به صورت خصوصی گفت: «پیشیتلی وجهه لاتزیو را در دنیا خراب کرد. لاتزیو حالا به معنای نژادپرستی، فاشیسم و همکاری با کامورا است. او سردسته جنایتکاران بود.» دیابولیک طرفداری را به جاهایی فراتر از زمین فوتبال برده بود.