اخیرا نقل‌قولی از محمدرضا داورزنی منتشر شده که جای تامل دارد. معاون وزیر ورزش گفته در بازی‌های لیگ داخلی، اعتقادی به حضور زنان در ورزشگاه‌ها ندارد و اضافه کرده که حساسیت فیفا در این مورد تنها روی مسابقات ملی است، بنابراین زنان ایرانی فعلا برای تماشای بازی‌های لیگ بخت چندانی ندارند.
این جملات صریح که متأسفانه با سکوت دولت هم همراه شده، به‌ویژه از آن جهت جای بحث دارد که فراهم‌کردن زمینه حضور زنان در ورزشگاه‌ها، یکی از وعده‌های انتخاباتی حسن روحانی بوده است. در صفحه ۱۶۳ کتابچه «دوباره ایران» این موضوع به صراحت ذکر شده بود: «تلاش برای فراهم‌کردن امکان حضور بانوان در ورزشگاه‌ها».
حالا جای تعجب است که نفر دوم وزارت ورزش با این صراحت، مطلبی کاملا مخالف با آن ابراز می‌کند. داورزنی از «بی‌اعتقادی» خودش نسبت به یکی از وعده‌های صریح رئیس‌جهور سخن گفته و این موضوع با واکنش هیچ‌یک از مدیران ارشد قوه مجریه مواجه نشده است؛ آیا بخشی از اعتبار دولت با چنین اتفاقاتی زیر سوال نمی‌رود؟
اینکه دولت روحانی در محقق‌کردن بسیاری از اهدافش موفق نبوده جای تردید ندارد. اگر قرار به تفسیرهای خوش‌بینانه‌تر باشد، می‌توان از تحولات بین‌المللی نظیر ورود ترامپ به کاخ سفید و خروج او از برجام به‌عنوانی بخشی از مصایب غیرمنتظره دولت در حوزه‌های سیاسی و اقتصادی یاد کرد، اما مگر مسئله‌ای مثل ورود زنان به ورزشگاه‌ها هم به ترامپ مربوط می‌شود؟ در زمان صدور چنین وعده‌هایی، شرایط تقریبا همانطور بوده که امروز هست.
همین موانع سنتی فعلی، در آن زمان هم در کار بوده، اما دولت قول داد زمینه را برای حضور بانوان فراهم کند. انصافا در این مسیر تلاش‌هایی هم صورت‌گرفته. مثلا سال گذشته همزمان با بازی‌های جام جهانی، وزارت ورزش تصمیم گرفت درهای ورزشگاه آزادی را به روی خانواده‌ها باز کند.
بعد از آن تصمیم قابل ستایش بود که سلطانی‌فر در نامه‌ای به روحانی نوشت: «این امر نه‌تنها با استقبال گسترده‌ای مواجه شد، بلکه با ایجاد فضای شور و نشاط در میان جوانان و خانواده‌ها، بازتاب اجتماعی بسیار مناسبی نیز در داخل و خارج از کشور در‌بر‌‌داشت. این امر مهم با حمایت‌های حضرتعالی و زحمات دکتر واعظی، ریاست محترم دفتر رئیس‌جمهور، وزیر محترم کشور، وزیر محترم اطلاعات، فرماندهی و پرسنل محترم نیروی انتظامی و استاندار محترم تهران و سایر دست‌اندرکاران بدون حاشیه و مطلوب خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها به‌ویژه مجموعه ورزشی آزادی امکان‌پذیر شد و صمیمانه از همه قدردانی و تشکر می‌کنم.» رئیس‌جمهور در پاسخ به نامه وزیر ورزش تأکید کرد: «این حضور به نحو مناسب و با همکاری وزارت کشور ادامه یابد.»
وقتی جملات رئیس‌جمهور و وزیر ورزش را کنار اظهارنظر عجیب داورزنی می‌گذاریم، می‌مانیم که کدام‌یک را باور کنیم؛ دستور صریح نفر اول اجرایی کشور و خوشحالی وزیرش از «بازتاب اجتماعی مناسب ورود خانواده‌ها» را یا «بی‌اعتقادی» معاون وزیر که البته همه می‌دانند او سنخیت زیادی با این دولت و شعارهایش ندارد.
این درست که کشور امروز با صدها مشکل اساسی مواجه است که شاید اولویت همه آنها بالاتر از مسئله حضور بانوان در ورزشگاه‌ها باشد، این هم که بخشی از موانع ورود زنان به ورزشگاه‌ها ربطی به دولت ندارد، قابل درک است، اما شایسته است در بخش ورزش کسانی بر مسند کار باشند که حداقل از نظر تئوریک و شفاهی با دولت و مردم همنوایی کنند. از این منظر، ادعای اخیر داورزنی آیا چیزی غیر از یک دهان‌کجی آزاردهنده بود؟
مسئله معاون وزیر ورزش اما از یک جهت دیگر هم جالب است؛ جایی که او اخیرا زندگی‌کردن دخترش در آمریکا را تأیید کرده و آن را بخشی از حقوق شهروندی نامبرده دانسته است، اما وقتی به زنانی غیر از دختر خودش می‌رسد، اعتقادی به حضور آنها در ورزشگاه‌های همین کشور و مشارکت‌شان در یک فعالیت اجتماعی ساده در همین آب و خاک ندارد. آیا این حرف‌ها زیبنده دولت شماست آقای روحانی؟
رسول بهروش
- 19
- 6
