غافلگیری دوم/باید امیدوار به صعود بود

تیم امید برای دومین بار در روزهای گذشته غافلگیرمان کرد. آنها همانقدر که در بازی اول مقابل ازبکستان فراتر از انتظار بودند و نتیجه خوبی گرفتند، مقابل کره جنوبی ضعیف و ناامیدکننده ظاهر شدند.

آن نظم دفاعی و ضدحملات زهردار که در بازی اول دیده بودیم، جایش را به یک دفاع آشفته و حملات بی‌برنامه داد. امید کره جنوبی خیلی زود کنترل بازی را در اختیار گرفت و خط دفاع تیم امید را تحت فشار قرار داد تا به دو گل متوالی برسد. در این دقایق این نگرانی وجود داشت که یک شکست سنگین در انتظارمان باشد و دوباره این سؤال کلیدی مطرح شد: چرا نورافکن در خط میانی نیست و در قلب دفاع بازی می‌کند؟

در نیمه دوم تیم امید کنترل بازی را در دست گرفت، ولی برنامه‌ای که برای گل زدن انتخاب شده بود یادآور دوران بازی استیلی بود؛ ارسال توپ‌های بلند از قلب دفاع به خط حمله، آن هم در حالی که در نقطه فرود مهاجم کوتاه‌قامتی به نام قائدی حضور داشت و مدافعان میانی کره با خیال راحت تمام ضربات را می‌زدند. با این سبک قدیمی و بی‌اثر علاوه بر قائدی، صیادمنش هم کاملاً از جریان بازی خارج شد و تأثیرش به حداقل رسید.

در دقایقی از این نیمه که گردش توپ بهتر شد و تیم امید توانست با پاس‌های کوتاه جلو برود، موفق شدیم فاصله را کمتر کنیم، ولی این فاز خیلی کوتاه بود. بهترین بازیکن تیم در این لحظات شکاری بود که به لطف تکنیک و توان حفظ توپش به بازی ریتم می‌داد، ولی ناباورانه تعویض شد تا امید به فرار از شکست به حداقل برسد.

این شکست نزدیک حسرت بزرگی برای تیم امید است که با تصمیمات فنی بهتر می‌توانست از این بازی با امتیاز خارج شود و بخت خوبی برای صعود داشته باشد. تیم امید اما با این شکست در آستانه حذف قرار گرفت و بخت رسیدن به المپیک به حداقل رسیده است. مهم‌ترین انتقاد از استیلی جابه‌جایی پرشمار پست بازیکنان تیم است که کارآیی‌شان را به حداقل رساند. نورافکن تنها بازیکنی نبود که در پست غیرتخصصی بازی کرد و نیمی از ترکیب اصلی چنین وضعیتی داشتند. اگر ترکیب تیم امید با سلیقه بهتری چیده می‌شد، شاید در این بازی می‌توانستیم پا به پای کره بازی کنیم و به نتیجه بهتری برسیم.

سرنوشت صعود تیم امید حالا به نتیجه بازی کره جنوبی - ازبکستان بستگی دارد و به سختی می‌توان تصور کرد که نتایج روز آخر به نفع ما رقم بخورد. مهم‌تر از آن اما کیفیت پایین بازی تیم امید مقابل کره است که حتی در صورت صعود از این گروه دشوار هم نمی‌توان برای کسب سهمیه المپیک چندان به آن دل بست.

من فکر می‌کنم تیم امید مقابل حریف سرسختی بازی کرد و شکست خورد. تیمی که از نظر تاکتیکی و آمادگی جسمانی در شرایط خیلی خوبی قرار دارد. با این شرایط تیم کره جنوبی مقابل ایران قرار گرفت. آنها مقابل چین هم بازی خوبی انجام دادند اما با این وجود با ۸ تغییر نسبت به بازی قبل، مقابل ایران بازی کردند. نکته جالب این است که اکثر تیم‌ها الان به اصطلاح با ۲ تیم در این رقابت‌ها شرکت می‌کنند. یعنی ۲۳ نفر را به ۲ تیم تقسیم می‌کنند و هر بار یکی از آنها را به میدان می‌فرستند. این مسأله باعث می‌شود ما ندانیم با کدام تیم بازی داریم. البته این شیوه، در کنار مزیت‌هایش، ضعف‌هایی هم دارد. ژاپن چندین و چند سال است که این کار را انجام می‌دهد و تیم‌های A و B دارد.

ما در مقابل کره‌جنوبی که از چنین شیوه‌ای استفاده کرد، استحقاق تساوی داشتیم. بازیکنان کره‌جنوبی در مدت زمان زیادی کنار هم قرار دارند و کار تیمی می‌کنند. مشخص بود کادرفنی هم مدت زیادی با این تیم است. با بازی خوبی که کره‌جنوبی انجام داد من فکر می‌کنم کاندیدای صعود به نیمه‌نهایی و حتی فینال است. این در حالی است که تیم ایران مدت زمان زیادی کنار هم نیست و تغییرات زیادی در کادرفنی ایجاد شده. اول کرانچار بود، بعد به فرهاد مجیدی رسید و حالا هم در اختیار حمید استیلی است. با همه مشکلاتی که وجود داشت، تیم ایران در بازی قبلی مقابل ازبکستان بازی خوبی انجام داد. آن بازی به لحاظ فنی، نقاط مثبت و منفی زیادی داشت اما بازی با کره‌جنوبی بسیار سخت بود چون در گروه خیلی سختی قرار داریم.

مثلاً چین هم با وجود اینکه ۲ بازی‌اش را باخته اما تیم خیلی خوبی است. این تیم یکی از بهترین بازیکنانش را به دلیل شکستگی پا از دست داد اما بازی‌های خوبی به نمایش گذاشت. من فکر می‌کنم ما جلوی کره‌جنوبی نمایش خوبی داشتیم و می‌توانستیم بهتر باشیم. حریف شناخت خوبی از ما داشت و به بازیکنانی مثل صیادمنش، قائدی و محبی فضا و زمان نداد که این مسأله روی بازی خیلی تأثیر گذاشت. ما اگر ناامید باشیم، باید کلاً فوتبال را کنار بگذاریم. من خیلی امیدوارم که این تیم صعود می‌کند. پیروزی ازبکستان مقابل چین هم می‌تواند خیلی به ما کمک کند. ما حالا به پیروزی مقابل چین احتیاج داریم که این مسأله در توان بازیکنان‌مان هست.

با وجود اینکه خیلی‌ها معتقدند همه بازیکنان اصلی تیم امید ایران، در لیگ برتر به طور ثابت بازی می‌کنند اما بازیکنانی مثل حبیب فرعباسی و کریم‌زاده دفاع چپ‌مان تقریباً اولین بازی‌هایشان در چنین سطحی را تجربه می‌کنند.

تیم ما خیلی جوان است و تجربه بین‌المللی ندارد. ما باید از سن نونهالان، نوجوانان و جوانان به بازیکنان‌مان تجربه بین‌المللی بدهیم چون این مسأله در چنین رقابت‌هایی مشهود خواهد بود. ما تا الان در این رده‌ها چند بازی بین‌المللی داشتیم؟ حالا همین مسأله را با دیگر تیم‌ها مقایسه کنید. تفاوت‌های زیادی در این رابطه وجود دارد.

تیم‌های دیگر امکانات مالی خوبی دارند و به سفرهای دور دنیا می‌روند اما ما این شرایط را نداریم. پس زمانی می‌توانیم انتقاد کنیم که چنین شرایط برابری داشته باشیم اما متأسفانه ما امکانات لازم را نداریم. در حالی که دیگر تیم‌ها صاحب بودجه بالایی هستند. این شرایط در تیم‌های ملی بانوان و دیگر رده‌های مردان هم وجود دارد که شرایط را سخت و غیرممکن کرده.

ما اگر حتی صعود نکنیم نباید از تیم انتقادی داشته باشیم چون انتظارمان باید همان‌قدر باشد که امکانات‌مان است. اینکه فکر کنیم با این شرایط می‌توانیم موفق شویم، داریم رویایی فکر می‌کنیم و در خواب و خیال هستیم.

 در مدت زمانی که تیم با کادر جدید بود، فکر می‌کنم نمایش خوبی داشتند که امیدواریم جلوی چین شرایط بهتر هم باشد. من باز هم می‌گویم امیدوار به صعود هستیم و باید منتظر بمانیم. هرچند که کادرفنی کار سختی برای بازگرداندن اعتماد به نفس به تیم دارد. بازیکنان باتجربه هم کار سختی خواهند داشت که اینجا نقش‌شان خیلی مهم است.

آرمن ساروخانیان/ مرتضی محصص