استراماچونی؛با وقت تلف کردن مشکلی ندارید؟

به گزارش ورزش سه، در اولین بازی استقلال در لیگ برتر که با شکست آبی پوشان همراه بود، استراماچونی سرمربی ایتالیایی و جدید استقلال در کنفرانس بعد از بازی با خشم بسیار از شرایط گله کرد و صحنه‌های عجیبی را ایجاد کرد. ولی در بین صحبت‌های کوتاه استراماچونی و اعتراضش به نداشتن مترجم، به یک جمله ‌ی کلیدی کمتر توجه شد.

“اگر داور با این میزان وقت تلف کردن تیم حریف مشکلی ندارند ما هم مشکلی نداریم “

در حقیقت استراماچونی با خشم و تعجبی که در چهره‌اش نمایان بود از ما می‌پرسید :چگونه داوران و هواداران با این میزان وقت تلف کردن تیم حریف مشکلی ندارند؟ این که دیگر سخت افزار ،زمین تمرین و بازیکن خارجی نیست که پولش را نداشته باشید.این خود بازی است که حاضر نیستید انجامش بدهید.

بازی استقلال در مقابل ماشین سازی از هفته‌ی اول لیگ  برتر یک آمار عجیب و احتمالا یک رکورد خجالت آور در فوتبال این روزهای دنیا به جا گذاشت.۱۳ دقیقه از ۹۰ دقیقه بازیکنان مشغول اتلاف وقت بوده‌اند. بازیکنانی که اتفاقا از نظر فنی و کیفی هر گاه توپ را در اختیار می‌گرفتند توان ایجاد خطر در مقابل دروازه حریف را داشتند. که اگر هم نداشتند باز هم توجیه چنین حرکات ماقبل آماتوری نبود.

انواع روش‌های وقت کشی، که در فوتبال ما کم سابقه هم نیست و مختص یک تیم خاص هم نیست انگار زشتی و کراهت خود را از دست داده است.

مدت‌هاست در فوتبال اروپا یک صحنه وقت تلف کردن در طول یک مسابقه با واکنش جدی داور،هواداران تیم حریف و حتی هواداران خودی مواجه می‌شود.فرقی نمی‌کند تیم شما از دسته سوم مقابل بهترین تیم دنیا بازی ‌کند، یا تیمتان قهرمان اروپا باشد.حق ندارید پا پس بکشید و میدان نبرد را مثل ترسوها ترک کنید.همه برای دیدن نبرد دلیرانه‌ی بازیکنانشان فوتبال نگاه می‌کنند، نه نمایش تمارض یک مشت متقلب. در واقع مدت‌هاست فوتبالیست‌ها و مربیان وقت کشی را رفتاری متقلبانه و دور از شان یک ورزشکار می‌دانند.

ولی ما همچنان در فوتبالمان بازیکنانی داریم که وقت کشی را ویژگی و آپشن بازی خود می‌دانند و اعتقاد دارند استادانه می‌توانند در هر مسابقه چندین دقیقه، بازی را از جریان بیاندازند.

مربیانی داریم که معتقدند استراژی بازی برابر تیم‌های بزرگ ایجاب می‌کند در هر نیمه چند بار و هر بار چند دقیقه بازی متوقف شود تا مثلا تیم حریف تمرکز خود را از دست بدهد.

البته که دوستان فقط واژه‌ها را لجن مال می‌کنند. و گرنه همگی واقفیم که چقدر این رذیلت اخلاقی برای یک ورزشکار مضر است.

و چقدر یک مربی باید از اصول و اخلاق عقب نشینی کرده باشد که چنین تعبیر غلطی از استراتژی و نقشه‌ی بازی در سر داشته باشد.

چگونه می‌شود که کسی فوتبالیست بودن را به عنوان شغل خود انتخاب کرده باشد، ولی از جریان داشتن توپ در زمین بازی هراس داشته باشد؟

چگونه می‌شود که مربی یک تیم لیگ برتری بود، ولی بازی نکردن در دقایقی از مسابقه را به عنوان نقشه‌راه انتخاب کرد؟

و مهم تر اینکه چگونه چشمانمان به این ناهنجاری زشت  عادت کرده است و دیگر اعتراض جدی نمی‌کنیم، مگر تازه‌واردی مثل استراماچونی پیدا شود و تلنگری بزند، سوالی بپرسد و شاید دوباره به یادمان بیاورد که چقدر زشت است ادا درآوردن به جای مسابقه دادن.

البته نباید از سهل گیری تمامی ساختار فوتبال کشورمان نسبت به این پدیده نه چندان تازه، ساده عبور کنیم.ما هواداران فوتبال ایران که حتی در بازی‌های تیم ملی کشورمان در دوره های مختلف این آفت را دیدیم و به حساب زرنگی و هوش مربیانمان گذاشتیم، مقصریم.

داورانمان که بیش از تمام داوران دنیا در مقابل وقت کشی مماشات می‌کنند و به تداوم این روند ناثواب کمک می‌کنند، مقصرند.

و رسانه‌ها که نگفتند و ننوشتند که چقدر این نوع رفتار در یک مسابقه با ذات و فلسفه فوتبال در تعارض است.مقصرند.

 همه ما مسولیم که واضح نگفتیم: در فوتبال امروز کسی که به دنبال کشتن بازی باشد متقلب و ترسو خطاب می‌شود.  و مانند سربازی که از میدان نبرد فرار می‌کند شایسته‌ی تنبیه و طرد است نه تشویق و قرارداد میلیاردی.