استقلال چگونه از این تونل تاریک خارج می‌شود؟

وقتی استقلال در فولادشهر برای دومین بار از ذوب‌آهن پیش افتاد، هواداران امیدوار شدند که طلسم بشکند و استراماچونی اولین برد در فوتبال ایران را تجربه کند، ولی سناریوی بازی مقابل ماشین‌سازی و فولاد دلیلی بود تا خیال آنها کاملاً راحت نباشد و نگران باشند که یک بار دیگر حریف بتواند به بازی برگردد.

گل اسماعیلی در آخرین ثانیه‌های وقت قانونی زده شد، ولی تنها چند ثانیه بعد و با اولین توپی که به زمین استقلال رسید، ذوب‌آهن موفق شد گل تساوی را بزند و آبی‌‌پوشان دوباره در حسرت برد باقی ماندند.

درباره دلایل فنی این گل خیلی می‌توان بحث کرد. خطایی که قائدی نزدیکی نقطه کرنر مرتکب شد از آن جهت ناشیانه بود که استقلال گل اول را هم روی کرنر حریف دریافت کرده بود. ضربات ایستگاهی خطرناک‌ترین ابزار ذوب برای گل زدن است و در لیگ قهرمانان هم بارها این را نشان داده بود.

بر خلاف صحنه گل اول، استقلالی‌ها این بار ضربه اول را زدند، ولی ذوب در ریباند موفق‌تر بود و توپ دوباره به پشت خط دفاع استقلال افتاد. میلیچ آفساید را پر کرده بود و توپ پشت مدافعان میانی استقلال به مهاجمان ذوب‌آهن رسید تا گل مساوی را بزنند. می‌توان این سؤال را مطرح کرد که آفسایدگیری چشمی چقدر درست بود؟ شاید در شلوغی محوطه جریمه در آن لحظات حساس بهتر بود که مدافعان میانی استقلال جلو نمی‌رفتند و منتظر دفع کامل خطر می‌شدند.

تصمیمات داور هم در این صحنه بدون بحث نبود. اول از همه اعلام خطای قائدی کمی سختگیرانه به نظر می‌رسید. همچنین برخی معتقدند که گل می‌توانست آفساید اعلام شود. هرچند در صحنه اول میلیچ آفساید را پر کرده، ولی پس از مهار مهاجم اول ذوب‌آهن، مطهری که ضربه آخر را می‌زند کمی جلوتر است.

بی‌دقتی بازیکنان استقلال و شاید تصمیمات داور ظاهراً عواملی است که اولین برد فصل را از استقلال گرفت. به اینها باید بدشانسی‌های این تیم را هم اضافه کنید. اتفاقات در بازی‌های این فصل کاملاً به زیان تیم استراماچونی بوده و آنها در وقت‌های اضافه ۵ امتیاز از دست داده‌اند. با این حال نباید از وضعیت شکننده روحی بازیکنان استقلال هم گذشت که انگار باور پیروزی را از دست داده‌اند و بعد از جلو افتادن از حریف بازی را با اضطراب زیادی دنبال می‌کنند.

کافی بود آنها پس از زدن گل دوم چند دقیقه بازی را نگه دارند تا به سه امتیاز برسند، ولی عقب‌نشینی و خطا دادن به حریف کار ذوب‌آهن را راحت کرد. همه چیز آنقدر سریع اتفاق افتاد که حتی نیمکت استقلال که استراماچونی را هم به دلیل اخراج نداشت فرصت تعویض و شکستن ریتم بازی را پیدا نکرد.

این شتابزدگی در دقایق آخر بازی با فولاد هم دیده شد و آنجا هم بازیکنان استقلال به قدری مضطرب بودند که ساده‌ترین اصول دفاع را نادیده گرفتند. استراماچونی با تغییر آرایش و استفاده از سه مدافع میانی تلاش کرده ضعف دفاعی تیمش را برطرف کند، ولی مشکل بزرگتر در لحظات حساس بازی فشار روی بازیکنان است که اجازه نمی‌دهد با آرامش تصمیم بگیرند.

استقلال لیگ نوزدهم را با تیم جدیدی شروع کرده و تعداد زیادی از بازیکنان تجربه بازی در این تیم پرطرفدار را ندارند. کنار رفتن بازیکنانی مثل رحمتی، منتظری و حیدری تیم را از بازیکنان باتجربه خالی کرده و در این لحظات کسی نیست که راه کنترل بازی را به دیگران منتقل کند. اضافه شدن چشمی و بازگشت علی کریمی و فرشید باقری تجربه و استحکام استقلال را بالاتر می‌برد، ولی آنچه کمک می‌کند تیم از این تونل تاریک خارج شود، چند نتیجه خوب و بازگشت روحیه بازیکنان است.

سه بازی بعدی استقلال در تهران مقابل گل‌گهر، سایپا و پارس جنوبی جم است و اگر تیم استراماچونی بتواند در این سه بازی برنده شود، ترس و کابوس ناکامی از بازیکنان فاصله می‌گیرد. استقلال در فاز هجومی به هماهنگی خوبی رسیده و از نظر کیفیت فنی دست کمی از سایر مدعیان ندارد، ولی تکرار نتایج ضعیف روی روحیه بازیکنان و حتی کادر فنی به شدت اثر گذاشته و باور موفقیت را در ذهن آنها از بین برده است. سه بازی خانگی بعدی در لیگ (استقلال قبل از آنها در جام حذفی با گل ریحان بازی دارد) برای استراماچونی یک موهبت است که بتواند از بحران فاصله بگیرد و تیمش را در جدول لیگ بالا بکشد، ولی اگر این فرصت هم از دست برود، عاقبت خوشی در انتظار استقلال این فصل نخواهد بود.

آرمن ساروخانیان