اپیزود دوم سریال The Last of Us یا آخرین بازمانده از ما یک نوع جدید بسیار ترسناک از انسان های مبتلا شده به قارچ زامبی کننده را در یکی از پرتنش ترین سکانس های سریال معرفی می کند. در ماموریتشان برای رساندن الی به دست فایرفلای ها، جوئل و تس مجبور می شوند بین یک مسیر بلند اما کم خطر و یک مسیر کوتاه اما خطرناک یکی را انتخاب کنند. در ابتدا، این سه نفر مسیر طولانی اما کم خطرتر را در پیش می گیرند و در نهایت گله ای از انسان های مبتلا را بین خود و ساختمان ایالتی می بینند. بدین ترتیب جوئل، الی و تس به موزه ای می روند که نوع دیگری از انسان های آلوده در آن حضور دارند. در سکانسی که مستقیماً از نسخه بازی ویدیویی گرفته شده، این سه نفر باید از موزه عبور کنند تا به جایی که می خواهند برسند. در این مرحله از سریال است که الی با نوعی از انسان های مبتلا شده به قارچ زامبی کننده روبرو می شود که تا آن زمان تنها شایعاتی در موردشان شنیده بود: کلیکرها.
کلیکرها چه تفاوتی با دیگر انسان های بیمار دارند؟
کلیکرها نوع متفاوتی از انسان های بیمار معمول موسوم به رانرها هستند، هم از لحاظ ظاهر و هم ویژگی ها. تفاوت کلیکرها با رانرها در این است که آن ها انسان هایی هستند که برای مدت طولانی تری به بیماری کوردیسپس مبتلا شده اند. اگر انسانی برای بیش از یک سال میزبان این قارچ باشد، قارچ کوردیسپس شروع به رشد در بیرون از بدن او می کند. این موضوع به رشد فزاینده قارچ در سر مبتلا شده، تمام چشم ها را در بر گرفته و میزبان را کور می کند. این موضوع، دلیل تفاوت ظاهری آن ها با رانرهایی است که ظاهراً انسانی تری دارند. رشد قارچی که کلیکرها را متفاوت می سازد نیز به عنوان نوعی زره عمل می کند. کشتن رانرها بسیار ساده تر است که با شلیکی خوب یا ضربه به مغزشان کشته می شوند. اما رشد قارچ در کلیکرها باعث می شود بدن آن ها مستحکم تر شده و حتی بعد از شلیک چند گلوله به سرشان، مغز آن ها هنوز دست نخورده باقی می ماند.
چرا کلیکرها آن صدای خاص را تولید می کنند؟
نام کلیکرها در سریال The Last of Us به این خاطر به آن ها داده شده که صدایی شبیه کلیک تولید می کنند که بسیار متفاوت از جیغ ها و ناله های معمول رانرهاست. در شرایطی که قارچ کوردیسپس شروع به رشد روی چهره میزبان کرده و او را نابینا می سازد، کلیکرها به عنوان ابزاری برای موقعیت یابی یا شناسایی فاصله با اشیاء اطرافشان بر اساس انعکاس صدا از آن ها از این صدای خاص استاده می کنند، قابلیتی که با نام echolocation شناخته می شود. این تکنیک توسط بسیاری از جانوران در دنیای واقعی استفاده می شود که از امواج صوتی بازگشتی از اشیاء استفاده کرده و از موج بازگشتی برای تشخیص فاصله تا آن شیء، اندازه و مکان آن استفاده می کنند. این قابلیت کلیکرها به شکلی موثر به آن ها امکان می دهد که از صدا به عنوان نوعی بینایی موثر استفاده کنند.
در حالی که کلیکرها عمدتاً از صدا برای شناسایی موقعیت مکانی شکار خود استفاده می کنند، این تکنیک محدودیت هایی نیز دارد، همان چیزی که در اپیزود دوم The Last of Us دیدیدم، جایی که یک کلیکر فاصله ای بسیار نزدیک با سه شخصیت اصلی دارد اما علیرغم داشتن قدرت مکان یابی انعکاسی نمی تواند حضور آن ها را تشخیص دهد تا اینکه الی با صدای بلند نفس کشیده و فاش می کند که آن ها زنده بوده و یک سری جنازه بی جان نیستند. همانند مکان یابی طعمه، قدرت مکان یابی انعکاسی کلیکرها برای مسیریابی نیز استفاده می شود. بدون این قابلیت، کلیکرها بی هدف به دیوارها و اشیاء برخورد می کردند. اما همانطور که در اپیزود دوم دیدیم، کلیکرها می توانند در جاهای شلوغ و محدود نیز از طریق همین صدای کلیک مانند، مسیر خود را پیدا کنند.
قدرت واقعی کلیکرها در سریال The Last of Us چقدر است؟
موضوع کلیدی که کلیکرها را از رانرها در نسخه سریالی و بازی ویدیوی آخرین بازمانده از ما متفاوت می سازد قدرت آن هاست. اپیزود دوم The Last of Us نشان می دهد که کلیکرها هم از لحاظ قدرت فیزیکی و هم توانایی مقاومت در برابر صدمه و آسیب قوی تر هستند. اولین کلیکری که سه شخصیت اصلی داستان در ابتدا با آن روبرو می شوند با چندین گلوله از طرف جوئل هدف قرار می گیرد. این همان کلیکری است که در ادامه با جوئل گلاویز شده و او را خلع سلاح می کند. در ادامه این سکانس، این کلیکر جوئل را زمین زده و جوئل دو بار دیگر به او شلیک می کند. و در ادامه چهار شلیک دیگر به سر لازم است تا این کلیکر در نهایت بمیرد، که نشان می دهد این کلیکرها تا چه اندازه قوی بوده و توان مقاومت در برابر ضربات به سرشان را دارند.
دومین کلیکر نیز قدرت بالایی دارد، حتی پس از اینکه تس با یک تبر به او ضربه می زند. بعد از آن، این کلیکر می تواند به جستجوی خود برای پیدا کردن سه انسان ادامه دهد تا اینکه جوئل با دو شلیک به سرش او را می کشد. این اپیزود نشان می دهد که کلیکرها بسیار پیشرفته تر از رانرهایی هستند که در سکانس تراژیک مرگ سارا در اپیزود اول سریال دیدیم. در آن سکانس، جوئل با یک ضربه همسایه زامبی شده خود را می کشد که مقایسه آن با کلیکرها نشان می دهد که این نسخه از زامبی ها بسیار قوی تر از دیگر نسخه هاست.
آیا تمام مبتلایان بالاخره کلیکر می شوند؟
کلیکرهای اپیزود دوم سریال The Last of Us این سوال را مطرح می کنند که آیا تمام میزبانان مبتلا شده به این نوع از هیولاهای آدمخوار تبدیل می شوند؟ پاسخ به این سوال تماماً به این موضوع بر می گردد که انسان مبتلا شده تا چه مدت پس از ابتلا به قارچ کوردیسپس زنده می ماند. در آخرین بازمانده از ما می بینیم که افراد مبتلا به این انگل در عرض ۲۴ تا ۴۸ ساعت پس از گاز گرفته شدن، به رانر تبدیل می شوند. بعد از چند هفته، فرد مبتلا به استاکر یا تعقیب گر تبدیل می شود که نسخه ای پنهانکارتر و باهوش تر از رانرهاست. یک سال بعد، استاکرها به کلیکر تبدیل می شوند و این نشان می دهد تنها انسان هایی که تا یک سال بعد از ابتلا زنده بمانند به کلیکر تبدیل می شوند. اما همانطور که در اپیزود اول دیدیم، تمام انسان های مبتلا جان سالم به در نمی برند.
برخی از آن ها در همان مراحل اولیه ابتلا کشته می شوند که ناشی از فساد بدنشان بعد از رشد قارچ در بدنشان است. تنها میزبانان مبتلایی که بتوانند این ابتلای قارچی را بیش از یک سال تاب بیاورند به کلیکر تبدیل می شوند و این نشان می دهد که کلیکرها بسیار نادر و انگشت شمار هستند. مرحله بعد از کلیکر شدن حتی ترسناک تر است، چیزی که الی در اپیزود دوم به آن اشاره می کند و در تریلر رسمی سریال نیز دیده شده که بلوتر یا باد کرده ها نام دارند. باد کرده ها یا متورم ها کسانی هستند که بعد از یک دهه ابتلا به قارچ زامبی کننده هنوز زنده اند، که در آن قارچ کلیکرها به تمام بدنشان سرایت کرده است و نه تنها سرشان.
بدین ترتیب قارچ ها به زرهی تقریباً غیرقابل نفوذ در سراسر بدنشان تبدیل شده و کشتن آن ها را دشوارتر از قبل می سازد. در نسخه بازی ویدیویی، متورم ها می توانند هاگ های قارچی از خود ساتع کنند که انسان های سالم را مبتلا می کند و اولین آن ها در شهر بیل دیده می شود. در حالی که کلیکرها تمرکز اصلی اپیزود دوم هستند، معرفی آن ها در این اپیزود پیش درآمدی بر آماده سازی مخاطب برای باد کرده هاست که در ادامه فصل اول The Last of Us خواهیم دید.
- 19
- 5
