انسان چگونه غول کارائیب را منقرض کرد؟

به گزارش سیناپرس، مطالعات جدید پژوهشگران نشان می دهد ظهور انسان و دخالت های وی در محیط زیست در کنار شکار و کشاورزی و همچنین همزمان شدن این موضوع با بروز تغییرات اقلیمی موجب انقراض بسیاری از گونه های جانوری از جمله غول کارائیب در آمریکای شمالی شده است.

ممکن است برای بسیاری از مردم این سوال پیش آمده باشد که عامل انقراض برخی جانوران از قبیل ببر دندان خنجری، ماموت ها و غول تنبل چه بوده است؟ آیا طبیعت عامل این انقراض بوده یا انسان مقصر اصلی شناخته می شود؟ بسیاری از نظریات انسان را عامل انقراض این موجودات می دانند اما در مورد غول کارائیب می توان به طور قطعی اعلام کرد که انسان عامل از بین رفتن این موجود بوده است.

در این میان باید در نظر داشت که تشخیص دقیق مرز تاثیرات طبیعی و دخالت های انسانی در انقراض یک جانور بسیار دشوار است. این موضوع به ویژه در دورانی که شاهد انقراض تعدادی از جانوران در یک دوره زمانی هستیم، بسیار دشوارتر است و نمی توان به طور دقیق اعلام کرد که در کدام مورد انسان عامل انقراض جانوری خاص بوده و چه زمان باید انگشت اتهام را به سوی طبیعت نشانه گرفت؟

در بسیاری از موارد به ویژه در اواخر عصر یخبندان در آمریکای شمالی شاهد تاثیر انسان در نابودی و انقراض جانوران هستیم. در حقیقت در این بازه زمانی شواهد انقراض چندین گونه از پستانداران بزرگ جثه در این مناطق توسط انسان ها وجود دارد. این جانوران شامل گروه های گرگ، خرس های صورت کوچک (short-faced bears)، شیر آمریکائی و غول تنبل کارائیب هستند.

سیبوان کوک (Siobhán Cooke) از پژوهشگران دانشگاه جان هاپکینز در این رابطه می گوید: « تشخیص بسیاری از این موارد در آمریکای شمالی دشوار و حتی غیر ممکن است اما درباره جزایر کارائیب این موضوع تفاوت داشته و  در دوره  پایانی یخبندان که ۱۲ هزار سال پیش رخ داد، شواهد باستان شناسی وجود دارد که این شواهد از نظر دخالت های انسانی در بیشتر این جزایر، مربوط به ۵ هزار سال پیش است.»

این پژوهشگر به همراه تیم تحقیقاتی خود اقدام به آنالیز جزئیات تاریخنگاری انقراض گونه های جانوری و ارتباط آن با سکونت های انسانی کردند. این اطلاعات نشان می دهد که همزمان با ورود انسان، غول تنبل کارائیبی به علاوه میمون های عجیب و غریب منطقه، جوندگان غول پیکر و و بسیاری موارد دیگر  منقرض شده اند.

دو موج مرگبار انقراض

آلکسیس مایچاجیلیو (Alexis Mychajliw) از دیگر اعضای این تیم تحقیقاتی و پژوهشگر موزه تاریخ طبیعی لس آنجلس درباره این موضوع می گوید: «ورود انسان و تغییرات اقلیمی در یک دوره زمانی یکسان رخ داده است و این موضوع در بسیاری از قاره ها مشاهده می شود. البته این مساله درباره جزایر مختلف سراسر جهان متفاوت بوده و این جزایر معمولا در فاصله زمانی متاخر تری مسکونی شده اند.»

نتایج پژوهش ها و مطالعات انجام شده نشان می دهد تاثیرات فراگیر زیست محیطی بر انسان بوده و سرانجام موجب رسیدن ان ها به مناطق جدیدی شده است. از سوی دیگر این شواهد گویای آن هستند که پستانداران عظیم الجثه در کارائیب همزمان با ورود انسان به این منطقه و آغاز شکار گسترده و کشاورزی، منقرض شده اند.

در مطالعات انجام شده روی فسیل های منطقه کارائیب که شامل ۱۳۰ فسیل هستند، تنها ۷۳ گونه از این فسیل ها تا امروز بقا یافته و هنوز به حیات خود ادامه می دهند. متاسفانه شکار و سلاخی پستانداران بزرگ، تنها فاجعه رخ داده در این جزیره محسوب نشده و دومین موج بزرگ انقراض گونه های جانوری در این محل، حدود ۵۰۰ سال پیش و همزمان با ورود اروپائیان به قاره امریکا رخ داد.

در این بازه زمانی پستانداران کوچک، قربانی شده و طعمه انقراض شدند. جوندگان ، حشرات و بسیاری از گونه های خفاش فرصت ادامه حیات را پیدا نکردند. همراه با این اروپائیان تازه وارد، انواع گونه های جدید جانوری از قبیل گربه ها، موش، سگ، گاو و میمون های پوزه دار وارد منطقه شدند که هر یک تاثیرات خاص خود را در رابطه با محیط زیست داشتند.

در حقیقت شواهد نشان می دهد که ورود انسان کاملا با انقراض این گونه ها به ویژه غول تنبل کارائیبی مرتبط بوده و انسان را می توان عامل انقراض این جانور محسوب می شود که دست کم از ۳ میلیون سال پیش ساکن این منطقه بوده است.

شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره  گزارش سالانه بوم شناسی، فرگشت و اصول و قاعده آن  (Annual Review of Ecology, Evolution and Systematics) منتشر شده و در اختیار محققان قرار دارد.

احسان محمدحسینی