فروش کلیه و فقر

به گزارش خبرگزاری مهر، روزبه کردونی نوشته است: یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی اظهار داشته است: «چه اشکالی دارد وقتی که فردی در فقر به سر می‌برد و با دریافت ۲۰ تا ۳۰‌ میلیون زندگی‌اش متحول می‌شود، کلیه‌اش را بفروشد؟»

پیش فرض این دیدگاه این است که فروش کلیه باعث رهایی فقرا از فقر می شود. اظهارات این نماینده مجلس از دیدگاه های مختلف قابل نقد است. یکی از جنبه های قابل نقد این دیدگاه این است که تحقیقات بین المللی نشان می دهد فروش کلیه توسط فقرا اصولا باعث رهایی آنان از فقر نمی شود.

طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی سالیانه ۱۰ هزار عضو بدن به صورت غیر قانونی تجارت می می شود که ۷۵ درصد این رقم به خرید و فروش کلیه اختصاص دارد. گزارش های بین المللی حاکی است که تمایل به فروش کلیه توسط فقرا در کشورهایی نظیر بنگلادش، هندوستان و پاکستان رو به افزایش است.

در این میان پژوهشگران دانشگاه کالفرنیا برای پاسخ به این سئوال که آیا فروش کلیه توسط فقرا باعث رهایی آنان از فقر می شود یک تحقیق در کشور هندوستان انجام داده اند. در این تحقیق ۳۰۵ نفر از کسانی که کلیه خود را فروخته بودند مورد پرسش قرار گرفتند . ۹۶ درصد پرسش شوندگان اظهار داشتند که علت فروش کلیه پرداخت بدهی بوده است. با این حال ۷۶ درصد از این افراد (کسانی که کلیه خود را برای پرداخت بدهی فروخته بودند) در زمان انجام پیمایش (میانگین ۶ ماه پس از فروش کلیه) اظهار داشته بودند هنوز در گیر بدهی هستند و فروش کلیه معضل بدهی آنها را حل نکرده است.

در این میان توجه به این نکته ضروری است که هم اکنون در کشورما یک دیدگاه که متبلوردرمنشور حقوق شهروندی است بیان می کند: «آرامش، شادابی و امید به آیندهای بهتر، خودسازی معنوی و توان افزایی اجتماعی، برخورداری از زندگی امن و آرام، داشتن فرصت و امکان برای همراهی بیشتر با خانواده، تفریح، ورزش و گردشگری حق هر شهروند است». از سوی دیگر دیدگاه نظیر این نماینده مجلس به جای تلاش برای ریشه کنی فساد و فقر شدیدی که باعث اجبار فرد به فروش کلیه می شود، فروش کلیه توسط افراد فقیر را توجیه می کند.

نکته آخر اینکه در اردیبهشت ۱۳۸۴ رهبری نظام در تشریح ضرورت انتخاب اصلح تاکید می کند: «اصلح یعنی چه کسی؟ یعنی کسی که برای ریشه کنی فقر و فساد عزم جدی داشته باشد.»