به گزارش باشگاه خبرنگاران، صدای مادر می تواند آرامش بخش نوزاد در موقعیت های استرس زا باشد، سطوح کورتیزول هورمون استرس را کاهش و سطوح اوکسی توسین هورمون پیوند اجتماعی را افزایش دهد.
دانشمندان میزان قدرت صدای مادر بر مغز نوزاد را شناسایی کرده اند :صدای مادر قشر پیش پیشانی و ناحیه ی گیجگاهی سمت چپ را قوی تر از یک صدای ناآشنا فعال می کند و نوزاد را برای کار تخصصی پردازش گفتار آماده می کند.
منطقی بنظر میرسد که صدای مادر اثر قدرتمندی روی نوزادان و کودکان نوپا داشته باشد، ولی با بزرگ شدن کودکان چه اتفاقی می افتد؟ دانیال آبرامز، نوروبیولوژیستِ دانشکده ی پزشکیِ دانشگاه استنفورد و تیم تحقیقاتی اش تصمیم گرفتند با استفاده از اف ام آرآی، یک تکنیک تصویربراری عصبی که میزان فعالیت مغز را با شناسایی تغییرات متابولیک در جریان خون می سنجد، به این پرسش پاسخ دهند.
محققان ۲۴ کودک ۷ تا ۱۲ ساله را آزمایش کردند که ضریب هوشی نرمال داشتند، هیچ اختلال رشدی نداشتند و توسط مادر واقعی خودشان بزرگ شده بودند. این کودکان در دستگاه ام آرآی به صدای ضبط شده ی مادر خودشان یا زنان دیگر گوش دادند (حاوی واژگان بی معنی). محققان بطور خاص واژگان بی معنی را انتخاب کردند تا مدار های مغزی مرتبط با معنی شناسی را تحریک نکنند.
با وجود این، کودکان توانستند در کم تر از یک ثانیه بیش از ۹۷ درصد زمان صدای مادرشان را بدرستی شناسایی کنند.
ولی زمانی که کودکان بزرگتر صدای مادرشان را می شنوند چه اتفاقی می افتد؟ فرضیه ی تیم تحقیقاتی این بود که گوش دادن به صدای مادر در قیاس با گوش دادن به اصوات زنانه ی ناآشنا، در نواحی مغزیِ مربوط به انتخاب صدا فعالیت بیشتری ایجاد می کند (این نواحی مختصِ تشخیص صدا و پردازش گفتار هستند). ولی چیزی که دانشمندان یافتند حتی از این هم جالب تر بود.
صدای مادر حوزه ی وسیعی از ساختار های مغزی را فعال کرد، از جمله آمیگدال (کنترل کننده ی احساس)، هسته های اکامبنس و قشر پیش پیشانی داخلی که بخش هایی از مدار پاداش اصلی هستند و ناحیه ی صورت دوکی شکل که پردازشگر داده های بصری صورت است. این الگوی فعالیت مغزی را میتوان به یک اثرانگشتِ عصبی تشبیه کرد، به این صورت که صدای مادر محرکِ فعالیت خاصی در مغز کودک می شود.
بررسی محققان به اینجا ختم نشد بلکه آنها ارتباط عصبی بیشتری را میان نواحی مغزی مرتبط با انتخاب صدا و نواحی مربوط به خلق و خو، پاداش و پردازشِ صورت یافتند. به عبارت دیگر، اثرانگشتِ عصبیِ صدای یک مادر در مغز کودک می تواند پیش بینی کننده ی توانایی کودک در برقراری ارتباط در حوزه ی اجتماعی باشد.
اگر آن اثرانگشت عصبی بعنوان یک نشانگر زیستی در مغز کودک تصور شود، پس در کودکانی که در عملکرد اجتماعی اختلالاتی از قبیل اوتیسم دارند چقدر متفاوت بنظر می رسد؟ و این که اثرانگشت عصبی چگونه در نوجوانی و بزرگسالی تغییر می کند؟
پاسخ این پرسش ها هنوز مشخص نیست، ولی هم اکنون به صورت علمی اثبات شده است که بسیاری از ما حامل صدای مادرمان در الگو های عصبی مغزمان هستیم:قصه های خواب، مکالمه های حین شام و پچ پچ هایی که پیش از تولد از زبان مادر شنیده ایم به شکل منحصربفردی همچون اثرانگشت منجر به رشد احساسی و ارتباطات اجتماعی در کودکی و احتمالاً تمام طول عمر (Longevity) ما خواهد شد.
- 13
- 2
