هر کس کارنامه ای دارد که محل داوری است. وزیر خارجه ای داشتیم که بعضا در مورد او می پرسیدند که وی چگونه آدمی است؟ می گفتم اگر منظور از نظر شخصی و انسانی باشد آدم خوبیست، اما اگر از منظر حرفه ای می گوئید وزیر خارجه مناسبی برای این مسئولیت نیست.
وای به حال کشور و مردمی که در مسئولیت های حساس سیاسی، فرد بر مسند نشسته هم آدم شایسته پست نباشد و هم تخصص های لازم مقام را نداشته باشد. آسیب های ناشی از این انتخاب و یا انتصاب با توجه به مسئولیت ها فاجعه بار خواهد بود.
پس از گذشت نزدیک به چهار دهه از انقلاب، دیگر صحنه سیاسی ایران آن هم در قامت انتخاب بالاترین مقام سیاسی کشور نباید محل آزمون و خطا باشد.
بر فرض اینکه همه کاندیداهای ریاست جمهوری انسان های خوب و کم خطایی هستند باید دقت نمود که آنان در وزن مسئولیت های ناشی از کسوت ریاست جمهوری باشند. متاسفانه فقدان احزاب به معنای واقعی در ایران سبب شده چرخه قدرت در محدوده خاص و حداکثر دوقطبی بچرخد. این موضوع صحنه سیاسی ایران را به گونه ای ساماندهی کرده است که چندان نتوانسته رجل سیاسی در آن تربیت گردد. البته در این میان پدیده های مهندسی شده تحلیل خود را داشته و دارد.
در شرایط امروز که کشور و منطقه خاورمیانه در یک پیچ و مرحله تاریخی و بحرانی می باشد، در ایران بیش از هر زمان دیگری نیاز داریم که کسی بر مسند ریاست جمهوری تکیه زند که بتواند تبلور عزت، حکمت و مصلحت با تکیه بر تعامل ملی باشد.
در میان کاندیداها اگرچه مناظره ها نشان داد که اسحاق جهانگیری خود به تنهایی پدیده ای است اما او آمده بود در کنار روحانی باشد، لذا جهانگیری می تواند آلترناتیوی برای تداوم استقرار و ثبات در اداره کشور در آینده ایران باشد.
و اما در انتخابات پیش رو بی شک روحانی در میان جمع کاندیداها نه بهترین، بلکه تنها گزینه است. رای به روحانی رای به عقلانیت متکی بر خرد جمعی، رای به نهادینه نمودن جمهوریت، مدرنیته، صلح، توسعه و بزرگی ایران است. روحانی حرفه ای ترین رئیس جمهور در میان کاندیداها برای تصدی مقام ریاست جمهوری است.
کارنامه، شایستگی ها و ظرفیت های روحانی دلیلی قاطع برای رای به اوست. روحانی مسئولیت ها و تجربه های گرانقدر سیاسی، امنیتی، اقتصادی را در شیبی آرام طی کرده و می داند که بر لبه تیز قدرت با درصدی مورد تهدید نشسته است. روحانی در طول چهار سال نشان داد که این توانایی را دارد که بتواند با دستور عمل نرمش قهرمانانه تهدید هسته ای را به فرصت تبدیل نموده و با تکیه بر مردم سایه بحران و جنگ را از کشور دور نماید. شاید درک همین یک اقدام او برای رای مجدد به روحانی کافی باشد.
باید بدانیم ایران برای توسعه، رشد پایدار و متوازن، بهره گیری از مزیت های کشور، نیاز به یک دولت کارآمد با ثبات و نظام مندی دارد که قایل به برنامه و متد علمی روز جهانی باشد. روحانی و کابینه او نماد دولت مدرن و توسعه یافته است. وزرای او در کنار تعهد و تخصص، از صافی ها، آزمون و خطاها عبور کرده و از همه مهمتر دغدغه نام و نان ندارند. همه دغدغه های روحانی و کابینه اش، اعتلای ایران است.
روحانی در سیاست داخلی و خارجی با روش اعتدالی نشان داد که نه بدنبال مدیریت بحران، بلکه بدنبال حل بحران با رویکرد ایجابی می باشد. امروز ایران به رئیس جمهوری نیاز دارد که درک عمیقی از معادلات داخلی و شرایط حاکم بر نظام بین المللی داشته و مرد تصمیمات سخت، به موقع و استراتژیک باشد.
روحانی رئیس جمهوری است که نشان داده است می تواند نه تنها از تهدید فرصت بسازد بلکه مزیت های سیاسی، اقتصادی و ژئوپولتیک کشور در خدمت اعتلای نام و موقعیت ایران قرار دهد.
برای تداوم تدبیر و امید، باید بیاییم و تمرین دمکراسی کنیم. مردم سالاری کار یک شبه نبوده و حاصل یک روند و اراده مستمر است. باید وظیفه شهروندی را بجا آوریم. سرنوشت هیچ قوم و ملتی بدون اراده آنان قابل تغییر نیست. اگر نمی خواهیم احمدی نژاد در نام و پوششی دیگر تکرار گردد، باید بجای تردید و قهر، با خود و صندوق رای آشتی کنیم. در خانه نمانیم. همه را همراه کنیم. به پای صندوق های تعیین سرنوشت برویم.
برای پایان دادن به نگاه های خودی و غیرخودی، قطب بندی های اقتصادی،فرهنگی، برای رهایی از اقتصاد نفتی و رسیدن به دولت مالیاتی، برای دست یافتن و نهادینه نمودن حقوق شهروندی و ... به پای صندوق رفته و به روحانی رای بدهیم. با شرکت در انتخابات بگذاریم همچنان صندوق رای محل ترس اقتدارگراها و تبلور اراده مردم در تعیین سرنوشتشان باشد.
- 13
- 2
